Το δημόσιο ως ΚΤΕΛ

Γνωρίζετε τη μυρωδιά των ΚΤΕΛ της Αθήνας; Τη μυρωδιά όταν περιμένεις να φύγεις ή όταν φτάνεις;!

Δεν είναι ίδια με την αίσθηση της ασφυξίας; Δεν θέλεις να φύγεις, να τρέξεις μακριά, να πας κάπου καθαρά και φροντισμένα;

Ε, λοιπόν, αυτή η μυρωδιά είναι που επικρατεί και στα περισσότερα γραφεία των δημόσιων υπηρεσιών. Οι υπάλληλοι ασφυκτιούν και κοιτάζουν να κάνουν όπως-όπως τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί και να φύγουν, να κρυφτούν στους δικούς τους προσωπικούς χώρους με την πεποίθηση –την έντονη πεποίθηση– ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε αυτή τη χώρα, όταν η ατμομηχανή (το δημόσιο) μπάζει μυρωδιές και διώχνει τους εργαζόμενους και τους πολίτες μακριά.

Ναι. Το δημόσιο είναι μισητό και γίνεται περισσότερο μισητό για τους ανθρώπους που έχουν εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα και ξέρουν να δουλεύουν, να παράγουν, να φτάνουν τις δουλειές τους εις πέρας με αυτό το αίσθημα της πληρότητας.

Θα μου πείτε ότι το Δημόσιο είναι χαμένη υπόθεση, αφού δεν άλλαξε την εποχή της ευημερίας, τότε που τα χρήματα του ΕΣΠΑ έρεαν σε μορφή προγραμμάτων για την ανασυγκρότηση, αναδιάταξη και εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών του. Τι απέγιναν όλα αυτά τα χρήματα; Πόσες ευκαιρίες έχασε αυτή η χώρα….

Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι «χαμένες ευκαιρίες» που πληγώνουν. Είναι και όλα αυτά που μπορούν ακόμη και σήμερα να γίνουν χωρίς οικονομικό κόστος αρκεί να υπάρχει η συνειδητοποίηση και η θέληση από την κάθε φορά πολιτική ηγεσία να βαδίσει παράλληλα με τους εργαζομένους, να κινήσουν μαζί τον μηχανισμό για να λειτουργήσει. Κάτι που δεν γίνεται. Γιατί η εξουσία πρέπει να είναι εξουσιαστική χωρίς έγνοια για τα αποτελέσματα. …Ας έρθει ο επόμενος να κάνει τη δουλειά.

Κι όμως πολλά θα μπορούσαν να βελτιωθούν τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τους πολίτες, εάν η πολιτική ηγεσία είχε διάθεση να συντονιστεί μαζί τους (και όχι με τους συνδικαλιστές), εάν ικανοποιούσε τα προσωπικά αιτήματα που τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν με τη θέση από την οποία θέλουν να εργάζονται για να είναι αποτελεσματικοί. Τότε πολλά θα άλλαζαν.

Αυτές τις ημέρες η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης έφερε στη Βουλή προς ψήφιση ένα ανάλογο νομοσχέδιο που αφορά στην κινητικότητα του ανθρώπινου δυναμικού στο Δημόσιο. Στόχος του νομοσχεδίου είναι να γίνει το Δημόσιο λειτουργικό με προσανατολισμό στην κάλυψη των κενών, στη σωστή τοποθέτηση των υπαλλήλων και την πάταξη των πελατειακών σχέσεων.

Θα αποτελέσει τη λύση; Ο χρόνος θα δείξει.

Όμως τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέτουν τις αντιρρήσεις τους και εκφράζουν τους φόβους τους ότι η ανακατανομή του προσωπικού που προκύπτει από αναδιάρθρωση υπηρεσιών, συγχώνευση φορέων ή μεταβολή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, κρύβει απολύσεις. Παράλληλα εξαπολύουν κατηγορίες για απουσία αντικειμενικών κριτηρίων σχετικά με τις μεταθέσεις και ο βουλευτής του Ποταμιού Κωνσταντίνος Μπαργιώτας προέβλεψε ότι το νομοσχέδιο θα παραπεμφθεί στις καλένδες, καθώς δεν τίθεται χρονοδιάγραμμα εφαρμογής.

Και μέσα σε όλα αυτά η ΑΔΕΔΥ, που απεργεί σήμερα, ανακοίνωσε ότι το δημόσιο συρρικνώθηκε. Από 936.000 υπαλλήλους που είχε το 2011 σήμερα απασχολεί 567.000. Υπό κάποιες (πολλές) προϋποθέσεις το στοιχείο αυτό θα μπορούσε να είναι θετικό. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.