Το δημόσιο χρέος της χώρας αποτελεί ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα γύρω από το οποίο πρέπει να υπάρξει σοβαρότητα και, φρονώ, εθνική συναίνεση, αφού οιαδήποτε λύση δεν μπορεί παρά να εκτείνεται σε βάθος χρόνου.
Αντί γι’ αυτό παρακολουθούμε να εξελίσσεται μια, άνευ προηγουμένου, σπέκουλα με το χρέος. Σ’ αυτήν πρωταγωνιστεί, ποιος άλλος, ο κ. Τσίπρας υποστηριζόμενος από τους λοιπούς καμμένους.
Τόσο οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης όσο και οι βουλευτές του κυβερνώντος συνασπισμού επαναλαμβάνουν, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, ότι επιδιώκουν να πάρουν «μια ρύθμιση» για το χρέος. Έτσι αφήνουν να πλανώνται στο μυαλό του ακροατή ποικίλα ενδεχόμενα: Από τη διαγραφή όλου ή του μεγαλύτερου μέρους του –κατά την αλήστου μνήμης Ζωή– «επαχθούς και επονείδιστου» χρέους μέχρι την επαν-επιβεβαίωση των συμπεφωνημένων στο τρίτο μνημόνιο εμπνεύσεως αυτών των ιδίων.
Το θέμα παραμένει σκόπιμα ασαφές και αιωρούμενο, προκειμένου οι κυβερνητικοί να μπορούν να καλυφθούν πίσω από οιαδήποτε εξέλιξη: Από την εφαρμογή της συμφωνημένης λύσης μέχρι την απόσπαση μιας ακόμη υποσχετικής για ρύθμιση (εάν δεν ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει).
Να δούμε, όμως, τι έχει συμφωνηθεί και εν συνεχεία θα εξηγήσουμε γιατί η κυβέρνηση δεν εστιάζει ακριβώς σ’ αυτά.
Τα μέτρα για το χρέος διακρίνονται σε βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Στα βραχυπρόθεσμα συμπεριλαμβάνονται:
- Η ομαλοποίηση των πληρωμών των τόκων. Ο στόχος αυτής της παρέμβασης είναι να μην υπάρξουν «βουνά» πληρωμών αποκλειστικά για τόκους, όπως αυτά που εντοπίζονται, κυρίως, μετά το 2020. Το 2021 και το 2022 η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να καταβάλει περισσότερα από 17 δις ευρώ σε τόκους, ποσό που αντιστοιχεί σε περισσότερο από 8% του ΑΕΠ. Η ομαλοποίηση μπορεί να γίνει με τη χρονική μετάθεση των πληρωμών, ουσιαστικά δηλαδή, με αλλαγή των όρων των δανειακών συμβάσεων.
- Η μείωση των επιτοκίων σε συγκεκριμένο κομμάτι του χρέους. Στην απόφαση του Eurogroup αναφέρεται ότι «μπορεί να γίνει χρήση της χρηματοδότησης από τον EFSF /ESM για τη μείωση του κινδύνου από τα επιτόκια, χωρίς αυτό να συνεπάγεται κανένα επιπλέον κόστος». Αυτό μπορεί να γίνει, πρακτικά, με την «αγορά» παλαιού και ακριβότερου χρέους με νέα δάνεια, τα οποία θα δοθούν σ’ εμάς από τον ESM. Απ’ αυτή την ανταλλαγή χρέους θα επέλθει μείωση του επιτοκίου και, κατά συνέπεια, των τόκων.
- Η σταθεροποίηση των επιτοκίων, προκειμένου να μειωθεί το ρίσκο, μέσω της αξιοποίησης εργαλείων του ESM. Τα σταθερά επιτόκια δημιουργούν ασφαλές επενδυτικό περιβάλλον, καθώς αφαιρούν την αβεβαιότητα που προκύπτει από τα κυμαινόμενα. Ειδικά, στην Ελλάδα, όπου το κυμαινόμενο κομμάτι του χρέους ξεπερνά το 70% του συνόλου, ο κίνδυνος αύξησης των επιτοκίων είναι τεράστιος, καθώς ακόμη και μια ποσοστιαία μονάδα συνεπάγεται επιβάρυνση άνω των 2,5 δις. ευρώ για τον κρατικό προϋπολογισμό. Για τη σταθεροποίηση του επιτοκίου, πληροφορίες φέρουν τον ESM να συζητά με τον ΟΔΔΗΧ το ενδεχόμενο το μέτρο να αφορά σε κομμάτι του χρέους της τάξεως των 25 δις ευρώ.
Ερώτημα του κάθε καλοπροαίρετου Έλληνα είναι: Γιατί δεν αναφέρουν ονομαστικά αυτά τα μέτρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Μήπως επειδή ετοιμάζουν ένα ανάχωμα προκειμένου να μπορέσουν να κρύψουν τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες στην εφαρμογή του προγράμματος; Να προσποιηθούν, δηλαδή, ότι αυτοί είναι ακόμη μια φορά θύματα των επαίσχυντων δανειστών, αφού έκαναν, δήθεν, όσα είχαν υποσχεθεί ενώ οι άλλοι όχι; Σ’ αυτή την υπόθεση εργασίας εδράζονται και όσα σενάρια περί πρόωρων εκλογών εξυφαίνονται. Η μήπως, κατά την προσφιλή τους τακτική, οι κυβερνητικοί ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν μια ακόμη «μεγάλη νίκη», που δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από την εφαρμογή των συμφωνημένων;
Ό,τι κι αν είναι, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα ακόμη κρεσέντο λαϊκισμού και σε μια ακόμη προσπάθεια χειραγώγησης των πολιτών ενόψει ενός εθνικού θέματος.
Η αντιπολίτευση οφείλει να αποκαλύψει τη φύση αυτής της συζήτησης και καθόλου να μη δελεάζεται από τα εξαρτημένα αντι-μνημονιακά αντανακλαστικά συμπολιτών μας που διαπαιδαγωγήθηκαν σ’ αυτή τη λαϊκιστική ρητορική. Εμείς θα επιμείνουμε στο να ζητάμε από την κυβέρνηση να εφαρμόσει τα υπεσχημένα – κάτι το οποίο, αυτονοήτως, πρέπει να ισχύσει και vice versa.
11°
