Περί ευπρέπειας

Και τι είναι η ευπρέπεια; Mε ρωτάς.

Ευπρέπεια: ανήκει στις λέξεις που δεν έχουν εύκολο ορισμό. Δεν υπάγονται αυστηρά στα όρια του ορθού λόγου. Δε μπορεί να αποδοθεί η έννοια με τετραγωνική λογική.

Η ευπρέπεια είναι η φωνή του «εντός», ο ψίθυρος της συνείδησης προς τον άλλον. Είναι η αόρατη χειρονομία σεβασμού στην αξία του.

Η ευπρέπεια είναι στάση, είναι συμπεριφορά, είναι πνεύμα, είναι νεύμα.

Η ευπρέπεια είναι αύρα. Η αύρα της καλής θέλησης. Της καλής προαίρεσης. Της αναγνώρισης του άλλου «ως εαυτόν».

Η ευπρέπεια δεν έχει τόπους έκφρασης. Δεν έχει στιγμές ύπαρξης. Δεν ψάχνει ευκαιρίες προβολής.

Η ευπρέπεια είναι τρόπος, είναι μια άρρητη ομιλία, είναι μια κρυφή γλώσσα. Προς τον άλλον.

Η ευπρέπεια είναι «λόγος» αποδοχής, είναι πρόσκληση συνύπαρξης. Είναι ανύψωση της σχέσης. Είναι σεβασμός και αυτοσεβασμός.

Η ευπρέπεια είναι πέρα από την καλή αγωγή, το υπερτιμημένο savoir vivre, ακόμη και την ευπροσηγορία.

Η ευπρέπεια είναι πέρα από την αβρότητα, πέρα από την απλή λεπτότητα των τρόπων. Πέρα από την επιτηδευμένη αριστοκρατικότητα.

Η ευπρέπεια είναι συνείδηση. Του καθημερινού ευ πράττειν.

Η ευπρέπεια δεν είναι σεμνολογία. Δεν είναι αυτοπεριορισμός. Δεν είναι επιφύλαξη.

Η ευπρέπεια δεν είναι ευπρεπισμός.

Δεν είναι φιλαρέσκεια. Δεν είναι καλλωπισμός των λόγων και των πράξεων.

Ελλάδα 2016. Η βία της αγένειας μας θυμίζει την απουσία της ευπρέπειας.

Από την καθημερινή ζωή ως τις συμπεριφορές, τις στάσεις και το λόγο των ανθρώπων της εξουσίας, η άρνηση του άλλου πρωταγωνιστεί ως προσβολή και ως υπέρτατη εκδοχή της απρέπειας.

Η καθυστερημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση αρνείται να αποδεχθεί ότι ο πολιτισμός και η πνοή του είναι το νόημα και η τέχνη της συνύπαρξης.