Πολλή συζήτηση έγινε για την απομάκρυνση του Νίκου Φίλη από το Υπουργείο Παιδείας, για τον Ιερώνυμο που «τον έφαγε» με την αρωγή του Καμμένου κ.λ.π. Μάλιστα, ακόμα και κάποιοι κεντροαριστεροί έφτασαν στο σημείο να κάνουν λόγο για τον «καλό» αντικληρικαλιστή Φίλη, για τον ακραιφνή αριστερό, για τον εκπρόσωπο των δυνάμεων του ορθού λόγου, και πάει λέγοντας.
Μην τρελαθούμε! Μιλάμε για ένα γέννημα του κομματικού σωλήνα, για αυτόν που πρωταγωνίστησε στη μετατροπή της «Αυγής» σε «Αυγιανή», για έναν άνθρωπο των κομματικών μηχανισμών, για έναν απαράτσικο. Ε, όχι και να κλάψουμε για τον Φίλη! Ας κρατήσουμε τα δάκρυά μας για άλλους, και κυρίως για άλλα πολλά και καθόλου ευχάριστα που συμβαίνουν γύρω μας.
Έτσι είναι τα power games, τα παιχνίδια εξουσίας. Όταν μια ζωή επιδίδεσαι σ’ αυτά, είναι πολύ πιθανό να έρθει μια μέρα που να πέσεις κι εσύ ο ίδιος θύμα τους. Άσε πια κι εκείνο το άλλο επιχείρημα, ότι δεν τον έφαγαν, λέει, τον Φίλη οι σύντροφοί του, αλλά ο Καμμένος. Συγγνώμη: ο παντογνώστης και κομματικά μπαρουτοκαπνισμένος Φίλης δεν είχε αντιληφθεί ότι εδώ και δύο χρόνια το κόμμα του συγκυβερνά με το κόμμα ενός κυρίου που δεν θα τον έλεγες και ακριβώς απόγονο του Βολτέρου;
Και μιας και πιάσαμε το πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας, ποιος αντικατέστησε τον «φωτισμένο» Φίλη, ο οποίος με τη σειρά του είχε αντικαταστήσει τον αριστοδιώκτη Μπαλτά; Ο Γαβρόγλου, επίσης παλαιόθεν απαράτσικος, ο οποίος ξέρει ωστόσο να παίζει εξίσου καλά το ρόλο του θεματοφύλακα της κομματικής ορθοδοξίας όσο και εκείνον του ευέλικτου συμβούλου ποικίλων εξουσιών. Σύμβουλος του Γεράσιμου Αρσένη, όταν εκείνος προωθούσε τις αλήστου μνήμης μεταρρυθμίσεις του στην παιδεία, αλλά και αρχικουμανταδόρος στο Ίδρυμα Λάτση, του οποίου τα χρήματα για υποτροφίες μοιράζει κατά το δοκούν. Ακόμα και τώρα που έγινε υπουργός Παιδείας, αλλά και όταν ήδη ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, τη θέση του στο Ίδρυμα Λάτση, απ’ ό,τι διαβάζω, δεν διανοήθηκε να την αφήσει ο πληθωρικός κ. Γαβρόγλου. Και για να μην υπάρχει η παραμικρή υπόνοια ότι ίσως τον αδικώ τον άνθρωπο, ιδού τι έγραψε για τον νέο υπουργό ο Νίκος Θεοτοκάς, μέχρι πρότινος πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και ακραιφνής συριζαίος: «…εργολάβος των διαρροών προς τους πρυτάνεις, τους θεσμούς, τον ΟΟΣΑ, τα ΜΜΕ και τις κιτρινοφυλλάδες». Τι λες, βρε παιδί μου!
Όμως, είχαμε και άλλα ευχάριστα νέα για την παιδεία των ελληνοπαίδων. Όχι μόνο θα φροντίζει για αυτήν στο εξής ο πολυπράγμων Γαβρόγλου, αλλά στο τιτάνιο έργο του (καμία σχέση με τα τσιμέντα Τιτάν, προς το παρόν τουλάχιστον…) θα επικουρείται από τον γνωστό διασκεδαστή και αυτοανακηρυγμένο καθηγητή Ζουράρι, ο οποίος αντικατέστησε έναν άλλο διασκεδαστή –εκείνον αυθεντικό καθηγητή, αν μη τι άλλο– τον Πελεγρίνη. Ξέρετε, εκείνον του οποίου το πέρασμα από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το μόνο που άφησε ήταν μια πρόταση να εκμεταλλευτούμε όσα έγιναν στην Ελλάδα από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής όπως εκμεταλλεύτηκαν οι εβραίοι το Ολοκαύτωμα!
Τι να πει κανείς; Φαίνεται πως ειδικά τη θέση του υφυπουργού Παιδείας ο Τσίπρας και ο Καμμένος, οι δυο καλοί οι φίλοι που τρώνε το σταφύλι (ή μάλλον, που τρυγάνε τα γλυκά σταφύλια της εξουσίας) έχουν αποφασίσει να τη δίνουν σε διασκεδαστές. Ίσως μετά τον Πελεγρίνη και τον Ζουράρι –αυτόν για τον οποίο ο καλός συνάδελφος Γιάννης Χάρης, αν και συριζαίος, έγραψε πρόσφατα «ο επιδειξίας τουρίστας των γραμμάτων και απλώς ημιμαθής…»– θα μπορούσε να δοκιμαστεί ο Λαζόπουλος, ο Κραουνάκης, ακόμα και ο ξεχασμένος Χάρρυ Κλυνν. Για να είμαστε πάντως δίκαιοι, ίσως ο Ζουράρις αποδειχθεί χρήσιμος για το Υπουργείο Παιδείας, αλλά και για την κυβέρνηση γενικότερα, παίζοντας τουλάχιστον σε ειδικές περιπτώσεις πιάνο, με τα «αργασμένα» από τη σκληρή δουλειά αλλά πάντα ευαίσθητα χέρια του.
Κατά τα άλλα βέβαια, μιας και περί παιδείας και ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος, ο Αντώνης Λιάκος, πρόεδρος της πολύκροτης Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου, δήλωσε: «Έχω την αίσθηση ότι στον άξονα Πολιτισμός-Παιδεία η κυβέρνηση δεν έχει σαφή προσανατολισμό, ούτε ιδέες για το τι πρέπει να κάνει». Τι μου λες; Μένω κατάπληκτος!
Και κάτι τελευταίο. Σε εκείνον τον έρμο τον κυρ-Φώτη, γιατί τέτοια μεταχείριση; Τι άλλο πια να κάνει ο άνθρωπος; Το μόνο που μένει είναι να προσφερθεί να γυαλίζει τα παπούτσια του Τσίπρα. Δώστε του, βρε παιδιά, επιτέλους ένα κόκκαλο, να έχει να γλείφει. Στο κάτω κάτω, είναι και παλιός «σύντροφος». Εδώ εσείς όχι μόνο βολέψατε ακόμα και τον Παπαγγελόπουλο και τον Σπίρτζη, αλλά και συγκυβερνάτε με την Έλενα Κουντουρά και τον Τέρενς Κουίκ.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
14°
