«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων» -Αντόνιο Γκράμσι
Κανονικά σήμερα θα συνεχίζαμε/ολοκληρώναμε το προηγούμενο («Μακαριστά, Μακαριώτατα, Όπισθεν Ολοταχώς!») Ελπίζουμε να το καταφέρουμε στο επόμενο. Ήρθε, όμως, η αφειδώλευτα γενναιόδωρη επικαιρότητα και απίθωσε ενώπιόν μας Τραμπ. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία ζώσα και δεν γινόταν να αντισταθούμε στον πειρασμό.
Λογιών-λογιών κοσμάρες παντού
Δεν πρόκανε να στεγνώσει η μελάνη του αμέσως προηγούμενου «Συθέμελα ο Κόσμος αλλάζει. Και η Κοσμάρα μας;». Και μας έδειξαν οι αμερικανικές εκλογές ότι τέτοιες Κοσμάρες ανορθολογικές υπάρχουν και στις καλύτερες οικογένειες οικουμενικώς. Λέγαμε για το νέο διαχωρισμό «Ανοιχτό-κλειστό» στη θέση του «δεξιό-αριστερό» και την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση; Καλά…
Ιδού, λοιπόν, ανελκύονται νέα άγνωστα δίπολα, νέες διαχωριστικές γραμμές ανεξήγητες/ακατανόητες. Και ακριβώς πάνω στην επέτειο της Πτώσης του Τείχους, έρχονται οι Αμερικανοί ψηφοφόροι και λένε μαζικά «εμπρός-για-νέα-τείχη». Έκπληξη/περίσκεψη/ανάγκη προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Και κατάσταση πλεύσης σε αχαρτογράφητα ύδατα, για όλα τα πεδία Διεθνούς Συνεργασίας, με Τραμπ πολλαπλασιαστή αστάθειας.
Ήδη πρόλαβαν άλλοι να κάνουν εν θερμώ ανάλυση. Διαβάσαμε ενδιαφέροντα κείμενα που μας έχουν καλύψει. Αποφεύγοντας μονοσήμαντες εξηγήσεις για πολυσήμαντα φαινόμενα, ξεχωρίσαμε –εκτός A.V.– τη λαγαρή ανάλυση του καθηγητή Κώστα Λάβδα, της Ξένιας Κουναλάκη και του Θανάση Τσιούρα.
Στα κοινωνικά δίκτυα, αλιεύσαμε αξιομνημόνευτο σχόλιο του επίτιμου καθηγητή Κώστα Σοφούλη. Υπενθυμίζει καθησυχαστικά ότι το φυλαγμένο στα επίσημα κινέζικα σεντούκια αμερικανικό χρέος, πάντα (ως οιονεί χαλινάρι) θα κρατάει φρόνιμο τον βαρβάτο μοχλευτή Τραμπ.
Είναι ο Καιρός του γουρλωμένου Τραμπάκουλα;
Φτου-κακά, Παγκοσμιοποίηση (ποια από όλες), ανοιχτές αγορές, ανοιχτές ευήμερες κοινωνίες. Αριστεροδεξιοί σπάστες/κάφτες/γδάρτες, ξορκίζουν «λουδδιτικά» (καταργούμε την ανεργία σπάζοντας τις μηχανές…) την τεχνολογία. Αρνούνται να δουν ότι αυτά που μισούν είναι ουδέτερες έννοιες (υπάρχει κακή και καλή τηλεόραση, ας πούμε…).
Τυχαία πανηγύριζαν προχτές Κασιδιώταροι, Κου-Κλουξ-Κλαν και Λαφαζαλαπατόλιος τον θρίαμβο Τραμπ; Η διέγερση εχθροπάθειας, μίσους και βίας κατά κακών χρειάζεται τον παραλογισμό της ανορθολογικής συμπεριφοράς που δείχνουν οι θυμωμένοι/οργισμένοι/αγανακτισμένοι και ολοκληρώνεται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ο ανορθολογισμός διαπερνά τα κενά του ορθολογισμού ως ρωγμές και τις κάνει ρήγματα.
Τέτοιες γουρλωμένες συμπεριφορές άγονται πολλαπλασιαστικά από ψεκαζμένους ακροδεξιούς Εθνολαϊκιστές πολιτευτάκηδες (Τραμπ, Λεπέν, Τσίπρας, Γκρίλλοι, Φαράτζ, κτλ), όπου σημειώνεται λιγούρα της εξουσίας, δηλαδή παντού. Πάντα, στον ίδιο τον σκοπό: «Εγώ τα δίνω όλα, στον ψηφοφόρο που αγαπώ!».
«Πού πάτε χωρίς εμάς;», ανέκραξαν απεγνωσμένα οι καθυστερημένοι/βραδύκαυστοι/techno-αναλφάβητοι επαρχιώτες εκ Νεμπράσκα. Αυτοί ούτε καν έχουν πάρει χαμπάρι ποιο είναι το Παγκοσμιοποιητικό Τραίνο που έχουν χάσει… Αδυνατούν να παρακολουθήσουν την κλιμακούμενη τεχνολογική δυναμική και απασφαλίζονται/γοητεύονται από αντι-ελίτ, αντι-συστημικές σειρήνες.
Έτσι καταφθάνει ο απανταχού Τραμπάκουλας και τάχα τους συμπονάει και σκαρφαλώνει στην πλάτη τους, προκειμένου να ανέβει στην «Καρέκλα, το-ον,-το-ην-και-το-ερχόμενον-Σακρέ-Γκράαλ». Τόσο απλό. Και κάτω Παγκοσμιοποίηση, Τοκογλύφοι, Μήντια, ξινές Ελίτ. Ζήτω τα καλά Σόσιαλ Μήντια!
Εδώ προσέρχονται και υπανάπτυκτες «αριστερές» ερμηνείες που θέλουν «Ακροδεξιά Νεοφιλελεύθερη Ευρώπη» και «εγχώριους Ναινέδες» τώρα «να βγάλουν τον σκασμό»… Ο συνήθης κακός ακροδεξιός Νεοφιλελευθερισμός και ο καλός «αριστερός» αντιμνημονισμός και άλλα δυο αβγά Τουρκίας.
Αρμαγεδδών; Έχουμε στις Η.Π.Α. εν εξελίξει Βαϊμαρικό ανάλογο; Χαλαρά. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν τα checks and balances, οι έλεγχοι και ισορροπίες, τα σοφά αμορτισσέρ, που σβήνουν κάθε λογής απρόοπτους κραδασμούς. Αλλά και η Παγκοσμιοποιημένη διεθνής κοινωνία δεν είναι πλέον τόσο ευεπίφορη για να φάει τις φόλες που μπορεί να πετάνε τα διάφορα Εθνολαϊκιστικά τραμπακουλέ φρηκιά τύπου Τραμπ. Εφησυχάζουμε, λοιπόν, σε πρώτο επίπεδο. Το δεύτερο είναι το ζόρι, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
«Εκθετικές» αλλαγές υπερβαίνουν τον Γκράμσι
Η γενιά μας που ενηλικιώθηκε στη Μεταπολίτευση πρόκανε να ζήσει καλοκαίρια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα (άλλοι ολοχρονίς πέρναγαν χωρίς): είμαστε από τους ελάχιστους μάρτυρες της εποχής του αραμπά και συνάμα των σόσιαλ μήντια.
Από την Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση (ατμομηχανή του Παπέν) πέρασαν διακόσια χρόνια ως την Δεύτερη (ευρείες πετρελαιομηχανικές εφαρμογές) και μετά εκατό στην ψηφιακή Τρίτη, που απείχε είκοσι από την δικτυακή Τέταρτη. Ποιος αποκλείει μια Πέμπτη οσονούπω να συντρίψει απλουστευτικά τα παγίως νοούμενα ενεργειακά δεδομένα;
Δεκαετίες, λοιπόν, από τηλέγραφο/τηλέφωνο/ραδιόφωνο στην τηλεόραση. Διετίες από το βίντεο στις νέες μορφές οπτικοακουστικών μήντια. Τώρα, από μέρα σε μέρα, βγαίνουν εκκωφαντικές ανακαλύψεις/εφαρμογές, σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και το Skype θεωρείται πασσέ… Πλέον καθημερνώς η αυτονομημένη τεχνολογία ανακαλύπτει τρελά πράγματα, που ο Ανθρώπινος Πολιτισμός δεν προκάνει να βιώσει. Όλα εξελίσσονται εκθετικά , όπως στο γράφημα.
Αλλάζει δηλαδή η περιοδικότητα του πώς χωνεύουμε τις νέες κατακτήσεις της ανθρώπινης καθημερινότητας. Συνεπώς, ίσως αλλάζει και η περιοδικότητα της (σταδιακά εκλείπουσας) κυκλικότητας των κοινωνικών φαινομένων. Άλλως ειπείν, δεν είναι εύκολο όπως παλιά, να κρυσταλλωθεί κάτι καινούργιο, να παλιώσει και μετά να έρθει το νέο στη θέση του, να επικρατήσει μετά από μεταξύ τους πάλη.
Εδώ όλα μοιάζουν ρευστά, έρχονται πολλά καινούργια καπάκι το ένα πάνω στο άλλο και διεκδικούν την δυναμική της ολοκλήρωσής τους από πολλά άλλα συνομήλικα καινούργια, σε ποσοτικά/ποιοτικά ασυνήθιστους ρυθμούς. Συστέλλονται οι χρόνοι εναλλαγής των φαινομένων, διαστέλλεται η ρευστότητα, κάτι κουραστικό/οδυνηρό για τις πάγιες χαλαρές συνήθειες του Ανθρώπινου Πολιτισμού…
Το σοφό τσιτάτο του Γκράμσι, λοιπόν, σήμερα τανύεται περίεργα, διαστέλλοντας την Εποχή των Τεράτων, αφού δύσκολα σταθεροποιείται κάτι Καινούργιο εις βάρος κάποιου απερχόμενου Παλιού. Έτσι μηδενίζεται ο σταθερός χρόνος και διαστέλλεται ο ασταθής/ρευστός Χρόνος. Συνεπώς, η ενδιάμεση/προσωρινή φάση της Εποχής των Τεράτων γίνεται ψιλομόνιμη/μακρά. Δεν το λες και βολική κατάσταση αυτό…
Την ώρα που πας να χωνέψεις ένα φαινόμενο, λοιπόν, τσουπ, μπουκώνεσαι απρόβλεπτα/επιθετικά από ένα άλλο. Αυτό ολοένα και θα πυκνώνει εκθετικά και θα προοιωνίζεται αυτοκαταστροφικά σενάρια. Καταστροφολογίες πάντοτε εγείρονται σε τέτοιο περιβάλλον, όταν ψάχνεις λόγια, για να περιγράψεις τα παράλογα που εμφιλοχωρούν στο έλλογο άβατό σου.
Ειδικά όταν διαψεύδεται η βεβαιότητα μιας υπεραισιόδοξης γραμμικότητας, που σε έκανε να πιστεύεις ότι κάθε αύριο η ανθρωπότητα ολοένα θα είναι καλύτερη, παραβλέποντας σενάρια για τεκτονικές «διορθωσάρες»… Συχνά επικαλούμαστε το γράφημα του Ντάου-Τζόουνς, που ζικ-ζακ, όλο ανεβαίνει. Αλλά, γιατί-και-ως-πότε-όλο-θα-ανεβαίνει, όταν μάλιστα η φέρουσα ικανότητα της γης στερεύει;…
Είμαστε γεμάτοι από απασφαλισμένους/ψεκαζμένους. Πόσο απίθανο βρίσκετε, λοιπόν, να ενεργοποιηθεί –ακόμα και τώρα– το παγκόσμιο πυρηνικό οπλοστάσιο, να καταστραφεί/«ανασταλεί» συνεπώς ο πλανήτης γη για κάποιες χιλιάδες χρόνια;… Καμιά μεγαλεπήβολη «νομοτέλεια», μαρξιστική ή άλλη, δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο εκάστοτε Τραμπάκουλας δεν είναι ένας ακόμα σαλταρισμένος στρατηγός Ρίππερ («Dr. Strangelove», Στάνλευ Κιούμπρικ) «θέλουνε-να-υφαρπάξουν-τα-πολύτιμα-ζωτικά-μας-υγρά». Κάποια φορά ίσως τα καταφέρει…
Οι Τραμπάκουλες είναι απλές ενδείξεις της εκθετικά εμμένουσας Εποχής των Τεράτων. Καλό είναι, πότε-πότε, όταν μακραίνει η ρευστότητα/αστάθεια/κρίση, να αναστοχαζόμαστε αμυντικά απέναντι στα διαφαινόμενα αδιέξοδα. Μια άνωθεν θέαση, με out-of-the-box ανάλυση, πάντα βοηθάει να μην πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.
Οι θιασώτες των Άκρων (ναζί, «αναρχικοί» και λοιποί ενδιάμεσοι παλαιοημερολογίτες) θέλουν να ξανακλείσουμε ό,τι άνοιξε η Νέα Εποχή. Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Όσο υπάρχει μάικροτσιπ, δεν ξανανθίζουν εθνικά κράτη. Και αυτό απαιτεί προσαρμοστικότητα.
Η Εποχή της «Αθωότητας», με προβειές/ρόπαλα/αραμπάδες παρήλθε ανεπιστρεπτί. Θα ξανάρθει μόνο μετά από άμεση/έμμεση παγκόσμια καταστροφή, που θα επιφέρει μια φτου-κι-απ’-την-αρχή καινούργια ανηφόρα για τον Σίσυφο.
Παραλειπόμενα
Ψυχές Εθνολαϊκισμού Όλες είσαστε ίδιες, στην καρδιά, στην ψυχή, στις συνήθειες.
13°
