Γιατί χαίρονται κάποιοι συμπολίτες μας με την εκλογή του Τραμπ;

Ο Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του δεσμεύθηκε να διώξει από την Αμερική τα 11 εκατομμύρια των παράτυπων μεταναστών, οι οποίοι αποτελούν σήμερα το 6% του εργατικού δυναμικού της χώρας του. Υποσχέθηκε επίσης ότι θα γίνει εξαιρετικά δύσκολη η εισδοχή μουσουλμάνων στην Αμερική.

Οι ψηφοφόροι του Τραμπ έχουν πειστεί ότι οι πολιτικές του Ομπάμα τους αδικούσαν κατάφορα, αναγκάζοντάς τους να πληρώνουν ιδιαίτερα υψηλή φορολογία προκειμένου να στηρίζουν τους λιγότερο ευνοημένους συμπολίτες τους.

Μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης, οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων που ψήφισαν την Χίλαρυ Κλίντον, ελπίζοντας στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους που παραδοσιακά στηρίζουν οι Δημοκρατικοί, βλέπουν από σήμερα βασικές υπηρεσίες προς τα ασθενέστερα στρώματα να διατρέχουν κίνδυνο.

Ας μην μπερδεύουμε την Αμερική των ίσων ευκαιριών, με την Αμερική της ισότητας. Το δεύτερο δεν υπάρχει παρά στην φαντασία κάποιων, όπως αποδείχθηκε με την αποτυχία της Obamacare.

Το αίσθημα αδικίας της μεσαίας τάξης, η γενικότερη οικονομική ανασφάλεια, ο ρατσισμός κι η ξενοφοβία, η γοητεία που ασκεί παγκοσμίως στις μέρες μας ο λαϊκισμός και η ανενδοίαστη κολακεία των δημαγωγών προς τους ψηφοφόρους, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απόφαση εκατομμυρίων Αμερικανών να στηρίξουν τον ακροδεξιό Τραμπ.

Ένας σημαντικός παράγοντας, που δεν τονίζεται όσο θα έπρεπε, είναι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων. Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου, ένα πτυχίο πανεπιστημίου δεν αποδεικνύει αυτόματα ούτε την ηθικότητα του χαρακτήρα, ούτε την ωριμότητα της πολιτικής σκέψης του κατόχου του. Καταδεικνύει όμως κάτι καθοριστικό για την επιλογή μπροστά στην κάλπη: όπως φαίνεται από τις εκλογολογικές αναλύσεις που έγιναν με αφορμή το Brexit είναι ότι οι απόφοιτοι πανεπιστημίων έχουν εκπαιδευτεί να επεξεργάζονται το πλήθος πληροφοριών που τους παρέχεται κατά τη διάρκεια μίας προεκλογικής περιόδου με μεγαλύτερη ευκολία και, σχηματίζοντας λογικά επιχειρήματα, να καταλήγουν σε εύλογα συμπεράσματα, προστατεύοντας την σκέψη τους από την δημαγωγική προπαγάνδα.

Αντίθετα, είναι πιο δύσκολο για κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος σε αυτή τη διαδικασία  να καταφέρει να βάλει σε τάξη την πληθώρα των πληροφοριών και να προχωρήσει σε πετυχημένη ανάλυση. Όπως καταδεικνύουν οι αναλύσεις, όσοι δεν είχαν σχετική εκπαίδευση πέφτουν συχνά στην παγίδα της συνωμοσιολογίας ή παρασύρονται από τους λαϊκιστές που συστηματικά διαστρέφουν τα δεδομένα προς όφελός τους. 

Την ίδια στιγμή, αρκετοί ψηφοφόροι νιώθουν έντονη δυσπιστία προς οποιαδήποτε γυναίκα επιχειρεί να κατακτήσει ένα υψηλό πολιτικό αξίωμα. Στην περίπτωση του συντηρητικού Αμερικανού άντρα μέσης ηλικίας είναι ίσως εύκολο να εξηγηθεί αυτή η τάση. Τι συμβαίνει όμως με τις γυναίκες; Πρόκειται ίσως για έναν εσωτερικευμένο μισογυνισμό που τις εμποδίζει να αισθανθούν αυτοπεποίθηση και να εμπιστευτούν το φύλο τους; Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις νιώθουν μειονεκτικά, ζηλεύοντας το γεγονός ότι άλλες γυναίκες επιδιώκουν να πετύχουν κάτι που οι ίδιες δεν θα τολμούσαν ποτέ να διεκδικήσουν;

Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες της ανώτερης και της μεσαίας τάξης έχουν πλέον στην Αμερική όπως και στην Ευρώπη τις ίδιες ευκαιρίες να σπουδάσουν και να εργαστούν με τους άντρες ομήλικούς τους, οι γυναίκες που καταφέρνουν να κατακτήσουν υψηλά αξιώματα σε όλα τα πεδία είναι ακόμα συγκριτικά πολύ λιγότερες και ο μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ τους οδηγεί σε φαινόμενα μισογυνισμού που εκδηλώνονται με διαφόρους τρόπους, ακόμα και από γυναίκες προς γυναίκες.

Μία δυναμική γυναίκα που δεν χτίζει την δημόσια εικόνα της πάνω στο γνωστό καλούπι της ‘γυναικείας’ ευαισθησίας, γλυκύτητας και χάρης και που δεν κλαψουρίζει στην εκπομπή της Όπρα επειδή ο άντρας της την απάτησε, δεν μπορεί παρά να είναι ‘αφύσικη, ‘ύποπτη’, μια πραγματική…‘σκύλα’.

Στην Ελλάδα δεν είναι πάντως δύσκολο να εντοπίσουμε και τα δύο χαρακτηριστικά σε αρκετούς από αυτούς που πανηγυρίζουν για την εκλογή του ακροδεξιού, ρατσιστή Τραμπ. Από τη μία ο σεξισμός τους και από την άλλη η έλλειψη παιδείας που θα τους επέτρεπε να ζυγίσουν σωστά τις συνέπειες που μπορεί να έχει η νίκη του ‘επαναστάτη’, ‘αντισυστημικού’ δισεκατομμυριούχου για τη χώρα μας. Γιατί ακριβώς χαίρονται; Μήπως η σκέψη και μόνο ότι δεν θα συνεχιστεί το κοινωνικό πρόγραμμα των Δημοκρατικών κι ο αγώνας τους κατά της οπλοχρησίας, τους γεμίζει ικανοποίηση;  Έχουν αλήθεια σκεφθεί προς τα που θα κατευθυνθούν τα εκατομμύρια των μεταναστών που ο Τραμπ ισχυρίζεται ότι θα διώξει από την Αμερική; Έχουν έστω αναρωτηθεί τι είδους σχέσεις θα επιδιώξει με την χώρα μας ένας ανιστόρητος, αγεωγράφητος, δημαγωγός σαν τον Τραμπ;