Εσύ μωρέ; Η χώρα του Springsteen και της εργατιάς που στα Ντιτρότια, τα Τζέρσεϊ τα Νέα και τις Μεσοδυτικές τις πολιτείες μού έμαθες πως μια μπίρα, ένα κορίτσι κι ένα γρήγορο αμάξι αρκούν για να πραγματώσω εκείνο το άρθρο του Συντάγματος, όπου το pursuit of happiness είναι το ζητούμενο και το επιδοτούμενο; Εσύ είσαι τώρα με τούτον τον αγράμματο, τον κήρυκα του ευθέως μίσους πρόεδρο προς οτιδήποτε τον ξεπερνά, διαδίδεις προς όλα τα Έθνη, πως μπα, τίποτα δεν άλλαξε από τις εποχές που η Κλαν κυνηγούσε κι έκαιγε πανικόβλητους «λαγούς» στον φλεγόμενο Μισισιπή; Η εθνικότητα μόνο του θύματος αλλάζει, τότε οι μαύροι, τώρα οι Μεξικάνοι και οι Μωαμεθανοί, τότε με κρεμάλες, τώρα πιο χάι τεκ, αν κρίνω από κάτι σποτ προεκλογικά του τραμπουκοντόναλντ που σε ρόλο έξαλλου ρομπότ α λα Transformers θα ποδοπατήσει, λέει, ό,τι θρησκευτικώς και αιματολογικώς δεν είναι καθαρό και Usάτο;
Ok, μπορεί και να ήταν ψήφος αντίδρασης, μιας και η Χιλάριους απέναντι ήταν το σύστημα προσωποποιημένο. Αντισυστημική ψήφος, οργισμένη ψήφος, όμως Αμερική, για στάσου. Πάντα οργισμένη ήσουνα, και τότε με τον Χέμινγουεϊ και τον Ντίλαν και την Πάτι Σμιθ και τα διηγήματα του Μπρις Ντ' Τζ Πάνκεϊκ, στους «Τριλοβίτες»… «Τα σκατά πάντα βουλιάζουν κι όλες αυτές οι πόλεις ρίχνουν τα σκατά τους στο ποτάμι και εκείνα καταλήγουν στο Δέλτα», έγραφε ο αείμνηστος. Στην κάλπη κατέληξαν, Αμερική, ως απεδείχθη, τα σκατά, στην κάλπη.
«Τίποτα πια δεν έχω, μόνο τις ισιάδες και τα απολιθώματα που μαζεύω. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και ανασαίνω. Ο πατέρας είναι ένα γκρίζο σύννεφο μέσα στις καλαμιές και η Τζίνι μονάχα η αποφορά των βάλτων ψηλά στην πλαγιά». Αμερική, παιδί μου, κορίτσι μου, μιας και πάντα για μένα γένους θηλυκού ήσουν στο κεφάλι μου, τι σου συμβαίνει; Πώς τα «Badlands» του Μάλικ, ο Φόκνερ, ο Στάινμπεκ και τα «Φιλαράκια», η Κάρι Μπράντσο και τα ελευθεριακά υπέροχα παλιοκόριτσα του «Sex and the city», πώς η «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ και το «Surfing USA» του Μπράιαν Γουίλσον, πώς ο ζαλισμένος ντετέκτιβ Ντοκ Σπορτέλο του Πίντσον, έφτασαν σ' αυτό το χάλι; Παρεμπιπτόντως, ναι, ο Τραμπ είναι σαν τον Μεγαλοπόδαρο, αλλά και τη συμμορία των ναζί που καταδίωκαν τον Ντοκ, στο «Έμφυτο Ελάττωμα». Ανηλεώς.
Γιατί ο Σπορτέλο του Πίντσον συμβόλιζε όλα όσα μισούσαν: την αχαλίνωτη ελευθερία, τα κύματα, τα τραγούδια των Shirelles, το παρεάκι με τους κατατρεγμένους πάσης φύσης, α, Αμερική! Τι σκατά άκουγες και διάβαζες τόσα χρόνια; Τίποτα; Χμ: λευκοί άντρες χαμηλού τέρμα γκτούπατις μορφωτικού επιπέδου, αγράμματοι φουλ και α-πτυχίωτοι δηλαδή, γράφει το Ρόιτερς πως έδωσαν στον Τραμπ τη νίκη. Καλό, αλλά δεν μου φτάνει για να χωνέψω πως η χώρα του Νόρμαν Μέιλερ και της Τζόαν Ντίντιον -«Το πένθος αποδεικνύεται ότι είναι μια περιοχή που κανείς μας δεν γνωρίζει, μέχρι να βρεθεί εκεί»- έφτασε σε κατάντημα μεγαλύτερο κι από το δικό μας.
Σε κατάσταση πένθους, Αμερική, αυτό είσαι, εκεί βρίσκεσαι από σήμερα. Και βουλιάζω μαζί σου, ψάχνω να βρω τι έγινε, να εξηγήσω και να επεξεργαστώ τα νέα δεδομένα, σαν ο Νίκι να ήξερε πως η επόμενη σφαίρα θα τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, και να τράβηξε τη σκανδάλη. Σκηνή από τον «Ελαφοκυνηγό» του Τσιμίνο, αυτοκτονία, μελετημένη έξοδος, αυτό έπαθες Αμερική. Ό,τι και εμείς δηλαδή, εδώ στο Ελλάντα, για να μην πεις πως σε αποπαίρνω και δεν κοιτάω και τα χάλια τα δικά μου. Στου Ελύτη και του Βακαλόπουλου το σπίτι, στου Σεφέρη, των Στέρεο Νόβα και της Λένας Πλάτωνας, ήρθαν και κρούουν τα κύμβαλα του μαύρου. Ή και στην Μπριτάνια, του Στράμερ και του Χίτσενς, του Τζόναθαν Κόου και των Pulp, τα «αλάνια» κυνηγούν ξανά τους Πάκις κι ο brexiτωρ Φάραντζ με τη Λεπέν απέναντι από τη Μάγχη, Γαλλία, εξίσου πονεμένη ιστορία, στέλνουν από κοινού συγχαρητήρια τηλεγραφήματα.
Στον Ντόναλντ τον Τράμπο, Αμερική μου. Στον Ντόναλντ Τραμπ. Αρνητή κάθε διαφωτισμού και νεωτερικότητας, εκπρόσωπο μιας μνησίκακης και αποφασισμένης «τάξης» συνομοίων του που το λένε ξεκάθαρα και σ’ το πετάνε καταπρόσωπο: ολικοί αρνητές οποιουδήποτε πολιτισμού, απ' όπου κι αν προέρχεται. Καλά ξεμπερδέματα, Αμερική μου. Καλά ξεμπερδέματα…
13°
