Με πίστη στα Όσια και τα Ιερώνυμα

Είχα τεράστια αγωνία για τον ανασχηματισμό. Αναρωτιόμουν αν Αλέκσης ο Φούιτ θα καταφέρει να βρει ακόμα πιο λυσσασμένους για εξουσία και ανεπαρκείς από αυτούς που, μέχρι την Παρασκευή, στελέχωναν την κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς και του Καμμένου του Πάνου. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν γνωρίζω αν οι καινούργιοι υπουργοί, υφυπουργοί και οι λοιποί παρατρεχάμενοι θα σταθούν αντάξιοι των προκατόχων τους, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι τα πρώτα δείγματα είναι θετικά και αποδεικνύουν πως η κωμική φλέβα που κυλάει στους κόλπους της αριστεράς όχι απλώς είναι ανεξάντλητη, αλλά δεν μας έχει δώσει ακόμα τα σπουδαιότερα της δείγματα.

Να ξεκινήσω λέγοντας πως ο αριστερός πρωθυπουργός μας, ακριβώς επειδή είναι αριστερός, σεβάστηκε τα Όσια και τα Ιερώνυμα τούτου του τόπου και έδιωξε από την κυβέρνηση τον Νίκο τον Φίλη. Ήταν μια κίνηση σοφή προκειμένου ο Αλέκσης μας να μην καταντήσει σαν τον δεξιό συστημικό γερμανοτσολιά Σημίτη που τόλμησε να τα βάλει με τη Μητέρα Εκκλησία και αναπόφευκτα τιμωρήθηκε από τον κυρίαρχο λαό.

Κι ενώ η στάση του Αλέκση ήταν αναμενόμενη (η Καραμανλική Αριστερά άλλωστε πάντοτε είχε άριστες σχέσεις με την Εκκλησία), με απορία παρακολούθησα τον Νίκο τον Φίλη να εκπλήσσεται από την άδειασμα του αρχηγού του και κλαίγοντας να λέει: «Εσύ, Αρχηγέ, δεν ήσουν που μου είχε βάλει 20; Γιατί τώρα με αφήνεις στην ίδια τάξη;». Με δεδομένο ότι το μόνο που δεν έχει αποδειχθεί –προς το παρόν– ψέμα από όλα όσα έχουν βγει από το στόμα του Αλέκση είναι το ονοματεπώνυμό του, η έκπληξή του, μέχρι προσφάτως, πρωτοπαλίκαρού του είναι ανεξήγητη. Από την άλλη, ίσως ο Φίλης να πίστεψε στο ωραίο γνωμικό σύμφωνα με το οποίο υπάρχει ειλικρίνεια μεταξύ κατεργαρέων, μόνο και μόνο για να καταλάβει πως τα γνωμικά είναι ωραίο να τα λέμε αλλά όχι να τα πιστεύουμε και πως ο κόρακας μόνο κοράκου μάτι βγάζει καθώς με τα υπόλοιπα πτηνά δεν έχει πολλά να χωρίσει.

Αλλά ας αφήσουμε το ενδοαριστερό δράμα και ας δούμε λίγο τις νέες προσθήκες. Εκείνες τις παρουσίες που με κάνουν να ελπίζω ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί και να ξεπεράσει την προηγούμενη

Λυδία Κονιόρδου

58 χρόνια μετά την ταινία «Η κυρά μας η μαμή», ο Αλέκσης ο Φούιτ αποφασίζει να κάνει υπουργό του Πολιτισμού μια σπουδαία ηθοποιό, ένα εξαίρετο μέλος επιτροπής για την επιλογή τραγουδιού για τη Γιούρο τη Βίζιον του 2011 και μια –ελπίζω εξίσου καλή– ξεματιάστρα. Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, μια κυρία την οποία απολαύσαμε να διαφημίζει μια «τεχνική» η οποία ονομάζεται Pranic Healing και έχει τόσες διαφορές από το ξεμάτιασμα όσες ένα αυτοκίνητο από ένα automobile. Το καλό της συγκεκριμένης υπουργοποίησης είναι ότι αποστωμώνει όλους αυτούς που συγκρίνουν την προηγμένη χώρα μας με την Αφρική. Στην Αφρική τέτοιους ανθρώπους τους κάνουν μάγους της φυλής και όχι υπουργούς.

Στη θέα του βίντεο με το Pranic το Healing και στην καζούρα που αναπόφευκτα ακολούθησε, οι συριζανελόφιλοι συμπολίτες μας έσπευσαν να επισημάνουν πως η Λυδία η Κονιόρδου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, γεγονός που δείχνει πως μάλλον δεν κατάλαβαν το αντικείμενο της καζούρας. Θα προσπαθήσω να τους το εξηγήσω απλά: Αν, ας πούμε, ο Δημήτρης ο Σαραβάκος γίνει υφυπουργός Αθλητισμού και κυκλοφορήσει βίντεό του να διαφημίζει ως θεραπευτική μέθοδο διάφορα ξόρκια, η απάντηση δεν μπορεί να είναι: «ναι, αλλά είναι καλός ποδοσφαιριστής και θα προσφέρει» καθώς η ποδοσφαιρική του αξία δεν έχει καμία σχέση με την υπουργική αποτελεσματικότητα, ενώ η αφέλεια ( ή η πονηριά) μάλλον έχει και παραέχει.

(επιτρέψτε μου να αποφύγω το χωρατό με «την τραγωδό στην τραγική κυβέρνηση», καθώς η αριστεροκαμμενική αυτή ορχήστρα είναι κωμικοτραγική. Τραγική για όσους ζουν στην Ελλάδα αλλά κωμική για όλους τους υπόλοιπους)

Δημήτρης Παπαδημητρίου

Είναι ο νέος υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης και ακούγοντάς τον σκέφτηκα: α) πως ο στόχος της υπουργοποίησής του είναι να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στα ελληνικά του Τσικελώτου Υπουργού και β) πού διάολο καταφέρνει αυτός ο δαιμόνιος πρωθυπουργός και βρίσκει και υπουργοποιεί ανθρώπους άμεσα αναγνωρίσιμης κωμικής αξίας; Αν δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ μάλλον δεν έχετε ακούσει τον καινούργιο μας υπουργός να μιλάει. Αν τον έχετε ακούσει να μιλάει δεν μπορεί παρά να έχετε σκεφτεί πως άνετα θα μπορούσε να είναι ο πρωταγωνιστής της κωμωδίας «Ο Θείος από το Σικάγο».

(Οι 2 στις 2 αναφορές σε ταινίες του Αλέκου του Σακελάριου με κάνουν να πιστεύω πως ο Αλέκσης ο Φούιτ μπορεί να μην κάνει για πρωθυπουργός αλλά θα ήταν εξαιρετικά καλός ως θιασάρχης.)

Έφη Αχτσιόγλου

Είναι το κομματοκούταβο που μεγάλωσε και που εξαιτίας της απολαύσαμε την ωραία κωμική αντίφαση των ανθρώπων που στην ίδια φράση ισχυρίζονταν και ότι «η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο» και ότι «είναι πλεονέκτημα να είσαι νέος». Είναι επίσης η γυναίκα που κάποιες φήμες του πωπού και η πατροναριστική στάση του Κατρούγκαλου (που την παρουσίασε σχεδόν ως μια αντ’ αυτού παρατρεχάμενη), οδήγησαν σε δυσάρεστες παρεξηγήσεις. (δυσάρεστες κυρίως λόγω των εικόνων που γεννούσαν στο μυαλό). Η ουσία είναι ότι οι φήμες είναι ψεύτικες και η ίδια είναι η μόνη υπουργός που πρόλαβε από την πρώτη μέρα να δημιουργήσει θετικές εντυπώσεις: Με το που υπουργοποιήθηκε έσβησε τον γεμάτο αντιμνημονιακό και αντικαπιταλιστικό ενθουσιασμό λογαριασμό της στο τουίτερ, παραδεχόμενη, εμμέσως αλλά με ξεχωριστή σαφήνεια, πως όλα όσα έγραφε και έλεγε δεν ήταν παρά μπούρδες. Απαραίτητες βέβαια για την πελατεία που θέλει να αγοράσει Αριστερά και για την επαγγελματοκοκομματική ανέλιξη της ιδίας αλλά, παρόλα αυτά, μπούρδες. Αν μη τι άλλο η ειλικρινή της στάση την τιμά.

Κώστας Ζουράρις

Ο άνθρωπος ο οποίος αντικαθιστώντας τον Θεοδώση τον Πελεγρίνη απέδειξε ως η μοναδική θέση για την οποία υπάρχει μεγάλος αριθμός ικανών στελεχών στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι αυτή του κλόουν παιδείας. (δεν έχει ακόμα επισήμως θεσμοθετηθεί αλλά η διαδοχή Κουράκη - Πελεγρίνη - Ζουράρι νομίζω την επιβάλλει). Δε νομίζω πως χρειάζεται να πω πολλά για τον παλαιό πανελίστα του Μάκη του Τριανταφυλλόπουλου. Όλοι τον εμπιστευόμαστε και ξέρουμε πως θα κάνει σωστά τη δουλειά του. Μάλιστα, ήδη ξεκίνησε καθώς την Τρίτη το Υπουργείο της Παιδείας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Επειδή υπηρέτησα στον τότε Αμερικανοβασιλόφρονα στρατό, ως χαρακτηρισμένος ως «εν ενεργεία δρων κομμουνιστής, κατηγορία Γ, λοιπός οπλίτης», εκεί στο Σουφλί, αλλά και στο φυλάκιο του Ερυθροποτάμου, πάλι εκεί, κατά τα χριστεπώνυμα έτη 1963-άνοιξη, και 196 -χειμώνα και επειδή η συχωρεμένη μητέρα μου είναι Θρακιώτισσα από την πρωτεύουσά της, δηλαδή τη Βασιλεύουσα, γι’ αυτό έμαθα ν’ αγαπώ στο πετσί μου τη Θράκη, πολύ πριν από τους νεοεθνοκηφήνες της σήμερον.

Όσοι ανελλήνιστοι δεν νιώθουν από την Αριστοφάνειον ειρωνεία, ας ξαναδιαβάσουν Αριστοφάνη, Ροΐδη και Ζουράρι. Και να κρατούν σημειώσεις, τις οποίες, εξεχόντως, οφείλω να εγκρίνω».

Και μπράβο του.

Υ.Γ. Με μεγάλη λύπη, την οποία συμμερίζεται όλος κόσμος της υπεύθυνης Αριστεράς (τι οξύμωρο ε;), διαπίστωσα πως για άλλη μια φορά δεν αξιοποιήθηκε το λυσσασμένο σκυλί της αριστεράς, ο κυρ-Φώτης ο Κουβέλης. Έτσι το μόνο που έμεινε στο γερόλυκο αγωνιστή είναι η γεύση από τα τσίσα του Αλέξη του οποίου τις κατουρημένες ποδιές για άλλη μια φορά φίλησε μπας και επιστρέψει στην πολυαγαπημένη του εξουσία. Ίσως την επόμενη φορά, κυρ-Φώτη.