Είναι θέμα πολιτισμού και εργασίας

Η ελληνική πολιτική σκηνή αγαπάει τα δίπολα, όχι μόνο γιατί αυτά προσφέρονται για ανέξοδες αντιπαραθέσεις αλλά κυρίως γιατί αυτά ματαιώνουν κάθε ουσιαστικό διάλογο, κάθε πιθανή συναίνεση που πάντα είναι απαραίτητη για την πραγματική επίλυση προβλημάτων.

«Αριστερά - Δεξιά», «Παλιό - Νέο», «Άνθρωποι της αγοράς - Επαγγελματίες της πολιτικής» και πρόσφατα «Άντρες - Γυναίκες».

Η υπουργοποίηση δύο γυναικών στον πρόσφατο ανασχηματισμό άνοιξε μια κακόγουστη συζήτηση, αποκαλύπτοντας άλλο ένα δίπολο που φανερώνει πως το 2016 η γυναίκα στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με οθωμανικούς όρους.

Οι δύο γυναίκες, ως λάφυρα του «σουλτάνου», κατακτούν τους υπουργικούς θώκους όχι με την αξία ή τα προσόντα τους αλλά μέσα από «σκοτεινές διαδρομές». Τα social media γεμίζουν με αποκρουστικές αναρτήσεις που επιχειρούν με ύφος περισπούδαστο να αποδομήσουν τις δύο γυναίκες αποκαλύπτοντας τη «νέο - πατριαρχία» της ελληνικής κοινωνίας και το βαθύ χάσμα που χωρίζει ακόμη και σήμερα τα δύο φύλα. Τα σενάρια πολλά: Μαριονέτες ξένων κέντρων και φυσικά σεξ, κολακεία, ξεπούλημα για την εξουσία.

Όλος αυτός ο οχετός υποθάλπει την ιδέα πως «η πολιτική είναι αντρική υπόθεση» και οι γυναίκες που θα επιλέξουν να μπουν σε αυτό τον στίβο θα πρέπει να συμβιβαστούν με το ότι θα παραμένουν ένα «ποσοστό», μια εξαίρεση που θα επιβεβαιώνει την αντρική κυριαρχία στο χώρο, καθώς αυτή θα αποφασίζει την είσοδο ή την έξοδο από το επάγγελμα. Η πατερναλιστική δήλωση του πρώην υπουργού Εργασίας είναι χαρακτηριστική. «Θα είναι σαν να είμαι εγώ» είπε την ημέρα της ορκωμοσίας της νέας υπουργού.

Μέσα από τη στοχοποίηση των δύο γυναικών δεν εκφράστηκε, ωστόσο, μόνο ο βαθύς συντηρητισμός και σεξισμός της ελληνικής κοινωνίας, αλλά κυρίως αποκαλύφθηκε ο εθισμός μας στις «εύκολες λύσεις» και στις «γρήγορες απαντήσεις» οι οποίες πάντα υποκρύπτουν ένα δίπολο που εκτονώνει το θυμικό, ματαιώνοντας την άβολη σύνθεση. Τα σημερινά πολύπλοκα προβλήματα, όμως, δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται με εμμονές, ενώ η κατανόηση και η επίλυσή τους προϋποθέτει να επιτρέψουμε την αμφισβήτηση −μέσα στη βάσανο ενός εποικοδομητικού διαλόγου− απόψεων που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε αληθινές.

Το αν οι δύο γυναίκες είναι άξιες για τις θέσεις τους θα κριθεί από το έργο και τις πράξεις τους. Το φύλο οφείλουμε να το αφήσουμε έξω από τη συζήτηση. Είναι θέμα πολιτισμού και εργασίας μιας κοινωνίας που πρέπει να αλλάξει αφήνοντας οριστικά πίσω της τις αγκυλώσεις που την κρατούν δέσμια σε ένα χρεωκοπημένο παρελθόν.