Γιατί οι εκλογές των εκπαιδευτικών να κλείνουν τα σχολεία;

Την απόλυτη διαφωνία της με το κλείσιμο των δημόσιων σχολείων σήμερα Τετάρτη 2 του Νοέμβρη, επειδή οι εκπαιδευτικοί της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ ψηφίζουν για να εκλέξουν συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, εκφράζει σε ανακοίνωσή της η «Δημιουργία, ξανά!».

Λεπτομερέστερα, το κόμμα του κ. Θάνου Τζήμερου διεκτραγωδεί την κατάσταση για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, εξετάζει την ουσία του συνδικαλιστικού νόμου, του συνδικαλίζεσθαι και του κρατικού συνδικαλισμού, για να καταλήξει στο ποια μέτρα θα έπαιρνε αν αυτό το ίδιο ήταν στην κυβέρνηση. 

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

«ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΣΕ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ;

Σήμερα τα σχολεία είναι κλειστά διότι οι εκπαιδευτικοί έχουν  συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Εκατοντάδες χιλιάδες γονείς θα πρέπει να  αλλάξουν το καθημερινό τους πρόγραμμα, να πάρουν άδεια, να βρουν άνθρωπο να κρατήσει τα παιδιά, δηλαδή να ταλαιπωρηθούν και να επωμισθούν  επιπλέον κόστος, διότι μία από τις «κατακτήσεις» του κρατικού  συνδικαλισμού είναι να ασκείται την ώρα και εις βάρος της εργασίας.  Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά θα χάσουν μία μέρα από τις 173 που είναι  όλες κι όλες οι διδακτικές μέρες του έτους. Το κράτος, δηλαδή ο  φορολογούμενος θα πληρώσει περίπου 14 εκατομμύρια ευρώ (τόσο είναι το συνολικό κόστος μισθοδοσίας 160.000 εκπαιδευτικών για κάθε ημέρα  εργασίας) για μαθήματα που δεν θα γίνουν.

Να το δούμε λίγο προσεκτικότερα. Ο εργοδότης των εκπαιδευτικών είναι το  κράτος. Ο συνδικαλισμός έχει μία κυρίως αποστολή: να  προφυλάξει τον  εργαζόμενο από αυθαιρεσίες και κατάχρηση 'εξουσίας' που μπορεί να κάνει  ο εργοδότης. Έτσι, εξ ορισμού, εργοδότης και συνδικαλιστής είναι  κοινωνικοί αντίπαλοι. Πολύ σωστά λοιπόν ο συνδικαλιστικός νόμος (Ν. 1264/1982) στο άρθρο 5 παρ. 4 ορίζει: “Απαγορεύεται να δέχονται οι συνδικαλιστικές οργανώσεις εισφορές και ενισχύσεις από εργοδότες ή  οργανώσεις τους καθώς και από κομματικούς οργανισμούς ή άλλες πολιτικές  οργανώσεις.” Και στο άρθρο 16: “Οι τακτικές ή έκτακτες συνελεύσεις της  πιο αντιπροσωπευτικής συνδικαλιστικής οργάνωσης συνέρχονται εκτός χρόνου απασχόλησης”.

Τι άλλο λοπόν είναι πέρα από διπλή παράβαση του συνδικαλιστικού νόμου το να ασκούνται τα συνδικαλιστικά καθήκοντα σε ώρα και μέρα εργασίας και ο εργοδότης να πληρώνει για αυτά; Ο κρατικός συνδικαλισμός, που όποτε θέλει παραλύει το κράτος, είναι μία  από τις βασικές αιτίες της ελληνικής τραγωδίας. Αν η “Δημιουργία, ξανά!”  ήταν κυβέρνηση, κανένας συνδικαλιστικός φορέας δεν θα παραβίαζε το χρόνο εργασίας. Η συνδικαλιστική δραστηριότητα θα ασκείτο εκτός ωραρίου εργασίας και δεν θα υπήρχε καμμία αμοιβή ή άδεια μετ’ αποδοχών για αυτή  τη δράση. Απόφαση για απεργία για να είναι έγκυρη θα έπρεπε να ληφθεί  από το 50% συν μία ψήφο των εγγεγραμμένων, όχι των παρόντων, και η  συμμετοχή σε παράνομη απεργία θα επέφερε άμεση απόλυση.

Για να διοικηθεί αυτή η χώρα θα πρέπει να αλλάξει ολόκληρο το νομικό και  εθιμικό πλαίσιο που έχει μετατρέψει τον κρατικό συνδικαλισμό σε  γάγγραινα και τροχοπέδη κάθε μεταρρύθμισης του Δημοσίου».