Η κατάρρευση οδηγεί σε Οικουμενική;

«Πού είναι η συνείδησή σου τώρα;» ρωτά σαρκαστικά ο πρώτος φονιάς. «Στου Γκλόστερ το πουγκί» απαντά ο δεύτερος. «Ώστε αν εκείνος το ανοίξει, η συνείδησή σου θα κάνει φτερά» σχολιάζει ο πρώτος.

Κάποιος λόγος θα δικαιολογεί την επιλογή από σκηνοθέτες και θεατρολόγους του «Ριχάρδου του Γ΄». Το κείμενο του Σέξπιρ έχει την τιμητική του τα τελευταία χρόνια στις θεατρικές σκηνές της Ευρώπης. Πρόκειται για μία πρόταση προφανώς που αποσκοπεί στην ερμηνεία ενός διάχυτου φαινομένου στη Δύση, όπου τη «Republic» αντικαθιστούν οι μηχανισμοί, την Πολιτική αντικαθιστά η τυφλή μάχη για εξουσία και το ήθος αντικαθίσταται από την αναπαραγωγή της «ψευδούς συνείδησης». Τελικά ο αναιδής ως προς την Ιστορία ήρωας του Σέξπιρ καταλήγει στο σκουπιδοτενεκέ, όπως κάθε αναίδεια. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι οι κοινωνίες έχουν ήδη καταβάλει το ακριβό αντίτιμο έως την αποπομπή του αναιδούς.

Η εβδομάδα που μας πέρασε είναι πλήρης διδαγμάτων ως προς τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας από μία κυβέρνηση που εξελέγη ως αριστερή πρόταση, συνέχισε ως επικίνδυνα αναποτελεσματική διαχειρίστρια μιας πτώχευσης και πορεύεται καταρρέουσα ως ανίκανη «καθαρίστρια» του δικού της πολιτικού σκουπιδότοπου. Η απογύμνωση του υπουργού Επικρατείας, του «κυανοπώγωνα» του Μαξίμου από κάθε πολιτικό άλλοθι, ο αφοπλισμός του πρωθυπουργού του από κάθε ηθικό πλεονέκτημα, κατέληξαν στο αναπόφευκτο. Τη συνολική ξεφτίλα μιας δήθεν αριστερής πολιτικής πρότασης που αποκρυσταλλώθηκε στο πρόσωπο ενός Πολύδωρα. Αν αυτή η επιλογή δεν συνιστά «Ύβριν», τότε και αυτή η λέξη απώλεσε την έννοια της όπως τόσες άλλες κατά την πρόσφατη εξαετία.

Εικοσιτετράωρα αργότερα η ίδια κυβέρνηση ανέκρουσε πρύμναν επιχειρώντας με παιδαριώδη τεχνάσματα να καλύψει τα ίχνη της πολιτικής αναίδειας, όπως τα κουτάβια μαθαίνουν να καλύπτουν τα περιττώματά τους. Προέκυψε ωστόσο και μία νέα διάσταση. Η ιστορική συνεύρεση του υπουργού Επικρατείας με το καθεστώς Τσάβες υπό το βλέμμα και την υψηλή προστασία μίας ακόμη σκιάς, ενός κύπριου δικηγόρου. Επιτέλους η κυβέρνηση της αριστεράς διαθέτει και αυτή το δικό της «Panama Man», όπως διέθετε και η προηγούμενη τον δικό της πρωθυπουργικό σύμβουλο στα θορυβώδη «Panama Papers». Σαρκαστικός ο κύπριος δικηγόρος διερωτάται με κυνισμό στο διαδίκτυο: «Σιγά να μην πηγαίναμε στη Βενεζουέλα για πιπεριές και φασόλια». Εύγε!

Τη μεθεπόμενη των εξελίξεων ο Πρόεδρος της Βουλής, θαρρείς με μαζοχιστική εμμονή, επιχείρησε να καταδείξει πως στην ελληνική γλώσσα το ρήμα «Αναστέλλεται» έχει ακριβώς το ίδιο νόημα με το ρήμα «Καταργείται». Ομολογουμένως πρόκειται για άθλο. Η αυτογελοιοποίηση στο Ζενίθ και η αυτογνωσία στο Ναδίρ. Στη σύναξη των Προέδρων το σκορ έφθασε στο 16-1 με 6 παρών, αποχή του ΚΚΕ και απουσία της Χρυσής Αυγής. Μία σύνθεση αποτελέσματος που σε εποχές δύσκολες όπου κυριαρχεί η πολιτική κουτοπονηριά θα μπορούσε να καταλήξει σε ευρεία πολιτική συμπαιγνία, αλλιώς συνεργασία, αλλιώτικα συγκυβέρνηση, σε νέα ελληνικά Οικουμενική. Το σενάριο εξετάζεται εμβριθώς από τα πολιτικά επιτελεία εδώ και καιρό δεδομένων των αντικειμενικών συνθηκών.

Την επομένη της αποφάσεως του ΣΤΕ, οι επιτελείς των πολιτικών πρωταγωνιστών ανέσυραν από τα συρτάρια τους το φάκελο «Οικουμενική». «Cherchez l’acteur» ήταν το συμπέρασμα. Ποιος, πόσο και πότε ήταν τα ερωτήματα. Με δεδομένο ότι η παρούσα σύνθεση της Βουλής θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα μέχρις ενός σημείου, το πρόβλημα θα εμφανιζόταν στη συνέχεια αφού το κυβερνών κόμμα επιθυμεί να σύρει τη χώρα σε δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Ο στόχος είναι απλός. Οι διπλές εκλογές διασφαλίζουν την «Παραγραφή», μέλημα μείζον κάθε κυβέρνησης σε εποχές μνημονίων, αλλά και εξασφαλίζει ακυβερνησία λόγω της ισχύος του νέου εκλογικού νόμου (κατά την 2η εκλογική αναμέτρηση). Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Το ζήτημα όμως διαθέτει και άλλες αναγνώσεις. Δύναται η αντιπολίτευση συλλήβδην να προτείνει ένα διαφορετικό σενάριο; Δυστυχώς όχι. Γνωρίζοντας τι σημαίνει 2η αξιολόγηση, η παραπομπή της διευθέτησης του χρέους στο 2018, η διαφαινόμενη πολιτική αποσταθεροποίηση στην Κεντρική Ευρώπη λόγω των εκλογών στη Γαλλία και τη Γερμανία εντός του 2017 καθώς και η μείζονος σημασίας εμπλοκή που ακούει στο όνομα Brexit σε συνδυασμό με την εντεινόμενη «ιταλική ανυπακοή» εντός ΕΕ, όλα τα παραπάνω καθιστούν ανώφελο κάθε εγχείρημα αλλαγής εξουσίας στην Ελλάδα κατά το προσεχές διάστημα. Με ποια «προσόντα» θα κυβερνήσει αποτελεσματικά μία Νέα Δημοκρατία, χωρίς σοβαρό κεντρώο σύμμαχο και σε απόλυτα εχθρικό περιβάλλον, εντός και εκτός επικράτειας;

Ως εκ τούτου, «Οικουμενική» με μία αρκετά συγκεκριμένη ατζέντα, ως κυβέρνηση αναμονής, ως μεταβατική πλατφόρμα.

Η χρονική στιγμή προσδιορίζεται μεταξύ του Δεκεμβρίου και του προσεχούς Ιανουαρίου. Το βασικό «αγκάθι» σε αυτή τη διαδικασία ακούει στο όνομα «Κυπριακό», όπου οι εξελίξεις προσδιορίζουν ένα θολό μεν αλλά υπαρκτό χρονοδιάγραμμα. Η συμφωνία αναμένεται να ολοκληρωθεί περί τα τέλη Δεκεμβρίου. Η Αθήνα οφείλει να διαχειριστεί μέρος αυτής της επικοινωνιακά σύνθετης και γεωπολιτικά πολύπλοκης αλλά και ιστορικά αναπόφευκτης εξέλιξης.

Στη μάχη για την εξουσία όπου ο σκοπός είναι η ισοπέδωση των αντιπάλων, οι «συμμαχίες» αποτελούν όπλο, οι αναπροσαρμογές αναγκαιότητα, οι ανατροπές σε φιλίες και εχθρότητες συνιστούν «άσκηση» και η παράλλαξη των εννοιών «ύψιστη προτεραιότητα». Η κυβέρνηση επιχειρεί όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα. Οι δημοσκόποι καραδοκούν καθώς και οι ξένοι «διπλωματικοί παρατηρητές» που παρακολουθούν σε μικροσκόπιο κάθε κίνηση, κάθε ολίσθημα, κάθε «αλλαγή σκηνικού» και ενημερώνουν τις καγκελαρίες τους. Στο τέλος, βεβαίως, τελικός κριτής παραμένει ο κάλαθος της Ιστορίας ως συλλέκτης απορριμμάτων, τα οποία απορρίμματα η μοίρα προορίζει για ανακύκλωση. Το αποδεικνύουν οι προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι για την προεδρία του ΕΣΡ, από τον Πολύδωρα έως τη θρυλική «Range Rover» που κατέληξε, φευ, σε επικοινωνιακό φιάσκο. Για να μην ξεχνιόμαστε στο μικρό χωριό που ζούμε.