Βόμβες στο Χαλέπι, ρούβλια στην Ακροδεξιά, θαυμαστές στην Ελλάδα

Σε ανακοίνωσή τους για τη Συρία οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφέρουν τα εξής: «Από το ξεκίνημα της επιθετικής εκστρατείας που εξαπέλυσε το καθεστώς και οι σύμμαχοί του, ειδικά η Ρωσία, η ένταση και η κλίμακα των αεροπορικών βομβαρδισμών του ανατολικού Χαλεπιού είναι ξεκάθαρα δυσανάλογη.(...) Η εσκεμμένη στοχοθέτηση νοσοκομείων, ιατρικού προσωπικού, σχολείων και υποδομών ζωτικής σημασίας, καθώς και η χρήση βομβών-βαρελιών, βομβών διασποράς και χημικών όπλων ενδεχομένως να συνιστούν εγκλήματα πολέμου».  

Και ενώ το έγκλημα στη Συρία συνεχίζεται, τα συνήθως ευαίσθητα σε ανάλογες περιπτώσεις ελληνικά μέσα ενημέρωσης σιωπούν. Η στάση τους θυμίσει τον τρόπο που τα ίδια μέσα αντιμετώπισαν τα σερβικά εγκλήματα πολέμου στον πόλεμο της Βοσνίας, εγκλήματα που αναγνώρισε αργότερα και η ίδια η Σερβία.

Η αποσιώπηση των ρωσικών εγκλημάτων στη Συρία δεν είναι τυχαία. Αποτελεί συνέχεια της ευνοϊκής αντιμετώπισης της απόσπασης της Κριμαίας από την Ουκρανία και της προσάρτησής της στη Ρωσία. Ονομάζοντας αυθαίρετως ακροδεξιά την ουκρανική κυβέρνηση, αρκετοί διαμορφωτές της γνώμης των πολιτών έκρυψαν ότι η προσάρτηση της Κριμαίας είναι ολόιδια με την τουρκική κατοχή της βόρειας Κύπρου.

Η Ρωσία του Πούτιν βρίσκει ευνοϊκό έδαφος στο φαντασιακό μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Κατά τη διάρκεια της κρίσης η οικονομική βοήθεια από τη Ρωσία (όπως και από την Κίνα) εμφανιζόταν διαρκώς σαν η εναλλακτική λύση απέναντι στις στη δανειοδότηση από τις χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Η Ρωσία υποτίθεται ήταν πρόθυμη να μας δανείζει χωρίς όρους, αλλά οι πουλημένοι γερμανοτσολιάδες το απέρριπταν. Μία από τις τελευταίες αυταπάτες περί ρωσικής βοήθειας ήταν και τα περί προκαταβολής πέντε δισεκατομμυρίων ευρώ για ένα μελλοντικό αγωγό αερίου, η κατασκευή του οποίου δεν είχε οριστικοποιηθεί καθώς δεν είχε την έγκριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για ένα κομμάτι της ελληνικής αριστεράς η Ρωσία του Πούτιν αποτελεί συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης που λάτρεψαν. Ίσως από εκεί να προήλθε η βαθιά υπόκλιση του Παναγιώτη Λαφαζάνη σε Ρώσο αξιωματούχο, την εποχή της υπουργίας του. Όμως η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία των ολιγαρχών και των ακραίων ανισοτήτων δεν έχει τίποτε κοινό με τη χώρα του Μπρέζνιεφ, εκτός βέβαια από την αντιπαλότητα προς τη φιλελεύθερη Δημοκρατία, την ανοιχτή κοινωνία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο.

Για την εθνικιστική δεξιά η Ρωσία αποτελεί μέρος ενός επίσης φανταστικού ορθόδοξου τόξου, το οποίο υποτίθεται θα μας απαλλάξει από τα δεσμά που μας επιβάλλει η Δύση. Για τους ακροδεξιούς ο Πούτιν ενσαρκώνει και το πρότυπο του δυναμικού στρατοκράτη που μπορεί να επιβληθεί με τη δύναμη των όπλων. Ο Πούτιν ενδεχομένως είναι και η πηγή της έμπνευσης του Πάνου Καμμένου για τις συνεχείς μεταμφιέσεις του με στρατιωτικές στολές. Οι υπουργοί Άμυνας των δυτικών χωρών (ανάμεσά τους και μερικές γυναίκες) ουδέποτε ντύνονται στρατιωτικά, ο πολιτικός που το κάνει συχνά είναι ο Ρώσος πρόεδρος.

Η αγάπη της Ακροδεξιάς στη Ρωσία και τον πρόεδρό της μπορεί να μην είναι και τόσο αθώα. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Business Insider, τα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κόμματα που βρίσκονται σε Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Βουλγαρία και Ουγγαρία αυξάνουν τη δύναμή τους σημαντικά και τάσσονται ολοένα και πιο επιθετικά ενάντια στη μεταφορά εξουσιών στις Βρυξέλλες. Όλα τα κόμματα των χωρών αυτών έχουν επιδιώξει στενότερες σχέσεις με τη Μόσχα και έχουν ταχθεί κατά των ευρωπαϊκών κυρώσεων εις βάρος της Ρωσίας λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας.

Το εθνικιστικό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν παραδέχτηκε ότι έλαβε δάνειο ύψους 9 εκ. ευρώ από τη ρωσική τράπεζα First Czech Russian Bank. Το ίδιο κόμμα απέστειλε παρατηρητές στο δημοψήφισμα της Κριμαίας τον Μάρτιο του 2014 μαζί με άλλα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα. Οι αποστολές αυτές παρουσιάστηκαν από τη Μόσχα σαν αναγνώριση του δημοψηφίσματος. Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), που εποπτεύει τις εκλογές σε πρώην ανατολικές χώρες, αρνήθηκε να στείλει παρατηρητές για να μη νομιμοποιήσει την προσάρτηση.

Στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή δεν κρύβει την αγάπη της για τη Ρωσία. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του κόμματος “Το σύνθημα "Ελλάς - Ρωσία - Συμμαχία" από το στόμα χιλιάδων Εθνικιστών δονεί την ατμόσφαιρα στο 8ο συνέδριο του Λαϊκού Συνδέσμου” κατά την ομιλία του καθηγητή Κουνέτσοφ για την ελληνορωσική προσέγγιση. Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκος σε άρθρο του (Η Κριμαία, ο Μόσκοβος και η Ελλάδα, 15-3-2014) υποστηρίζει την ενσωμάτωση ολόκληρης της Ουκρανίας στη Ρωσία μιλώντας για “μια Ρωσία, η οποία βεβαίως θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και την Ουκρανία”.

Τα φιλορωσικά αισθήματα καλλιεργήθηκαν στην Ελλάδα στον αντίποδα του αντιαμερικανισμού, που κυριαρχούσε για χρόνια, ώσπου τον διαδέχτηκε ο αντιγερμανισμός. Η απώλεια ενός μέρους της ευημερίας έκανε αρκετούς Έλληνες να θεωρήσουν ότι η Ευρώπη και κυρίως η Γερμανία ευθύνονται για όσα συμβαίνουν, ξεχνώντας ότι η ευημερία μας βασίστηκε, κατά ένα μεγάλο μέρος, στις ευρωπαϊκές ενισχύσεις. 

Οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν να απολαμβάνουν τα αγαθά της Δύσης. Αγαθά, όχι μόνο υλικά αλλά και άυλα, όπως είναι οι ελευθερίες και τα δικαιώματα. Η παραμονή της χώρας στον δυτικό κόσμο εξασφάλισε τη μεταπολεμική ευημερία και κατοχύρωσε τη δημοκρατία. Κανένα από αυτά τα επιτεύγματα δεν ήταν προδιαγεγραμμένο. Η πορεία των γειτονικών βαλκανικών χωρών το αποδεικνύει.

Η κυριαρχία τόσων μύθων, την εποχή της κρίσης, έπεισε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ότι η διέξοδος βρίσκεται έξω από τη Δύση. Εκεί έξω όμως δεν βρίσκεται παρά η φτώχεια και η καταπίεση. Πολλοί, είτε από θέση είτε από άγνοια, βάλθηκαν να κάνουν τον εφιάλτη πραγματικότητα.