Ο σκορπιός και το βατραχάκι

Με περνάς απέναντι; του λέει ο σκορπιός.

Κι αν με τσιμπήσεις; του λέει το βατραχάκι.

Για χαζό μ’ έχεις; Θα πνιγούμε.

Εντάξει τότε, λέει το βατραχάκι κι ο σκορπιός, τσουπ, του ανεβαίνει στην πλάτη.

Στα μισά της λίμνης, δεύτερο νούφαρο αριστερά, ο σκορπιός υπέκυψε στη φύση του και το βατράχι στο μοιραίο.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, το παραπάνω παραμύθι αδικεί κάπως τον σκορπιό, ο οποίος, στη συνέντευξη που έδωσε αυτή τη βδομάδα στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι, μόνο σκορπιός δεν ήταν. Πελιδνός, τρομαγμένος, σημαδεμένος από την επικαιρότητα την οποίαν ο ίδιος ανοήτως παρήγαγε. Τίποτα πάνω του δεν θύμιζε την αχλή του μύθου του, εκτός ίσως από έναν επιχείλιο έρπητα, σημάδι της ριζοσπαστικής γενιάς του. Αλλά ούτε και η Σία Κοσιώνη ήταν το χαζοβιόλικο βατραχάκι του παραμυθιού, να κάτσει να την τσιμπήσει ο άλλος με το κεντρί του, αμαχητί. Τον ζάλισε με έναν καταιονισμό ερωτήσεων, τον πιτσίλισε, τον ταρακούνησε, τον πήγε απ’ τις λακκούβες φρενάροντας και γκαζώνοντας σαν ραλίστρια παλιάς κοπής, από εκείνες που μπαίνουν στην έρημο με τις μπάντες και μετά τρέχουν τα ελικόπτερα και οι καμήλες να τις εντοπίσουν.

Το παραμύθι μας δεν έχει καμήλα, εκτός κι αν υπονοείτε τη ναυτία του τηλεθεατή ο οποίος έχει ήδη πολλά στην καμπούρα του. Δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι να διερευνηθούν οι ακριβείς συνθήκες του δυστυχήματος και συγκεκριμένα, πώς γίνεται να σε δαγκώσει ένας σκορπιός χωρίς κεντρί.

Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουώτσον. Δεν επιτρέπεται ούτε σε καφετζή καναλιού να δέχεται δημοσίως μπηχτές για «την ποιότητα των δελτίων» κι αυτός να το κάνει γαργάρα. Δεν επιτρέπεται επίσης (στον ίδιο καφετζή) να μην αντιδρά σε υπονοούμενα για τη στάση των καναλιών στο δημοψήφισμα, την ώρα που δύο (2) συνάδελφοί σου διασύρθηκαν από την ΕΣΗΕΑ με την ίδια κατηγορία. Στοιχειώδες.