Από ποιον και τι κινδυνεύουμε;

Στις 24-12-1991 είχα δημοσιεύσει ένα κείμενό μου στην «Αυγή» με τίτλο «Έχει αυτόνομο μέλλον ο αυριανισμός;». Η εφημερίδα το πλαισίωσε με μια σειρά από κολάζ πρωτοσέλιδων της «Αυριανής» με τίτλους όπως «οι αρχιψευταράδες», «πήραν τον Κύρκο στο μεζέ, του προσφέρουν …αγγούρια στις λαϊκές», «γύρευε πόσα οικονόμησαν… από αυτή την επιχείρηση» (την κυβέρνηση Τζανετάκη).

Εκεί υποστήριζα ότι υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε ο αυριανισμός να μετατραπεί σε αυτόνομο πολιτικό φαινόμενο, το οποίο θα οδηγούσε στη διαμόρφωση ισχυρού νεοναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα. Καθοριστικό ρόλο για την εμφάνιση αυτού του νεοναζιστικού κόμματος θα έπαιζε η μετατροπή του λόγου μίσους και βίας του αυριανισμού σε λίπασμα πάνω σε μια κοινωνία με ιστορικές καθυστερήσεις όσον αφορά το αστικό και δημοκρατικό πνεύμα, με κοινωνικά στρώματα που όφειλαν την ευημερία τους στον κρατισμό και τις πελατειακές σχέσεις, αλλά και με ήθη που οδηγούν στην περιφρόνηση της ιδωτικότητας και του σεβασμού του δημόσιου χώρου και λόγου.

Το 2010 στην Πλατεία Συντάγματος βλέπουμε να εντάσσεται στο πολιτικό σύστημα, όχι ως περιθωριακό φαινόμενο, αλλά ως συστατικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος η λατρεία της προσβολής της ιδιωτικότητας και της βίας. Ο εκθειασμός της βίας ως μέσο επίλυσης των πολιτικών διαφορών σε συνθήκες δημοκρατίας επικάθησε επάνω σε μια ηθική και πολιτισμική αδιαφορία για τον άλλο ως ξεχωριστή προσωπικότητα, αλλά επίσης και ως αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο.

Η λατρεία της βίας έπεσε πάνω σ' ένα κοινωνικό χωράφι που διψούσε να τη δεχτεί. Πολλές μορφές ατομικής συμπεριφοράς έκαναν την κοινωνία ευεπίφορη στην ιδεολογία της βίας. Μερικά ήθη, λιγότερο σημαντικά πολιτικά, όπως η έλλειψη σεβασμού για τον δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό βίο των άλλων, η γενικευμένη απαξίωση της διαφορετικής από τη δική μας άποψη, η κοινωνία της αγένειας, οι «χρυσές καδένες» και τα ανοικτά πουκάμισα της κοινωνίας του κιτς, επίσης το προκλητικό πέταγμα των σκουπιδιών μας όπου μας βολεύει, το στριμωξίδι για να μπει κάποιος πριν από τους άλλους στα δημόσια μέσα συγκοινωνίας, η αδιαφορία μας για το πώς κινούμαστε είτε πεζή είτε εποχούμενοι, τα κινητά που μας μεταφέρουν την ιδιωτική ζωή των ομιλούντων, αλλά και η γενικευμένη πολιτική νομιμοποίηση συμπεριφορών τόσο παραβατικών (φοροδιαφυγή, εκβιασμοί, ρουσφέτια, διαφθορά στις διαπροσωπικές συναλλαγές, όπως και στις συναλλαγές με το Δημόσιο) όσο και ανομικών («δεν πληρώνω», γιαουρτώματα) μας προειδοποιούσαν για μια κοινωνία έτοιμη ιδεολογικά να μεταβεί από τον τηλεοπτικό και έντυπο αυριανισμό στον πολιτικά αυτόνομο αυριανισμό. Το ερώτημά μου αν είχε αυτόνομο μέλλον ο αυριανισμός ως νεοναζιστικό κίνημα, απαντήθηκε με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Πού να ήξερα όμως, ότι υπάρχει και συνέχεια!!!

Η «Αυγή» τότε έδινε αγώνα για την προάσπιση της ιδιωτικότητας και υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων. Μάλιστα πολλές φορές ο πολιτικός χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, που τότε η εφημερίδα υποστήριζε, είχε εκλογικές απώλειες λόγω της σύγκρουσής του με το παραπάνω περιγραφόμενο κυρίαρχο πνεύμα της εποχής.

Σήμερα η «Αυγή» σε αγαστή συνεργασία με ένα εκπρόσωπο της λούμπεν Δεξιάς στο Κοινοβούλιο, με αυριανιστικά site, εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς, με άξιους φυσικούς και πνευματικούς συνεχιστές της τηλεοπτικής ναυαρχίδας του τότε αυριανισμού, όπως ήταν το «Επί του πιεστηρίου», σπιλώνει συνειδήσεις, καταργεί το δικαίωμα όχι μόνο στην ιδιωτικότητα, αλλά και στη διαφωνία.

Δεν φανταζόμουν ότι ο αυριανισμός μπορεί να έχει «αυτόνομο» παρών στα πρωτοσέλιδα της «Αυγής». Δεν φανταζόμουν, όταν πριν 25 χρόνια, αναρωτιόμουν αν έχει αυτόνομο πολιτικό μέλλον ο αυριανισμός, ότι κάποιοι, φυσικά όχι όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον αναπαρήγαγαν στους κόλπους της ίδιας της «Αυγής».

Είμαι κατάπληκτος αλλά και τρομοκρατημένος για το πού θα οδηγήσει όλο αυτό.

Όχι, δεν φοβάμαι ότι ο αριστερός ολισμός ή δεσποτισμός (κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών) θα οδηγήσει στον ολοκληρωτισμό (κατάργηση του πολιτικού και ιδεολογικού πλουραλισμού). Αυτό που φοβάμαι είναι το τι θα έχει μείνει σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, όταν ο ολισμός παραδώσει κάποια στιγμή την εξουσία. Γιατί τελικά δεν κινδυνεύουμε από τον Στάλιν και τον κομμουνισμό, αλλά από τον εκφασισμό της κοινωνίας μας.

Υ.Γ. Με θλίβει η παρουσία στις εκπομπές του σημερινού αυριανισμού όχι τόσο πολιτικών προσώπων, αυτοί τη «δουλειά» τους κάνουν, αλλά διανοούμενων και επιστημόνων (δεν εννοώ τον Ζουράρι) που για λίγα «γραμμάρια» δημοσιότητας, παραχωρούν το κύρος τους σε χυδαίου πολιτικού περιεχομένου εκπομπές.