Ασφάλεια και Επανάσταση

Πέρα από τη λίστα Λαγκάρντ ένα άλλο “show” των τελευταίων εβδομάδων είναι η συνεχιζόμενη «κοκορομαχία» που εξελίσσεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνηση (όπως αυτή εκπροσωπείται, κατά πρώτο λόγο, από τον υπουργό Προ. Πο. Νίκο Δένδια και, κατά δεύτερο, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Σίμο Κεδίκογλου).

Η διαμάχη αυτή ξεκίνησε –ουσιαστικά πήρε διαστάσεις– πριν λίγους μήνες όταν μια αντιρατσιστική μοτοπορεία αντιεξουσιαστών συγκρούστηκε με «κάποιους» στην Πλατεία Αττικής. Ποιοι ήταν αυτοί οι «κάποιοι»; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Σύμφωνα με τους μεν «κάτοικοι της περιοχής». Σύμφωνα με τους δε «νεοναζί που έσπαγαν μαγαζιά αλλοδαπών». Anyway, το θέμα είναι πως η αστυνομία (η οποία ακολουθούσε την μοτοπορεία) παρενέβη κάνοντας συλλήψεις μόνο από την πλευρά των αντιεξουσιαστών. Λίγες μέρες αργότερα, οι συλληφθέντες έκαναν φριχτά παράπονα και μίλησαν για πρωτοφανή κακομεταχείρισή τους στην ΓΑΔΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως κάνει συνήθως, ασχέτως αν οι καταγγελίες έχουν βάση ή όχι) έφερε το θέμα στην βουλή για να κατακεραυνωθεί και να χλευαστεί άμεσα από τον Δένδια. Το γεγονός πως ο ιατροδικαστής φάνηκε να τείνει σαφώς προς την εκδοχή των αντιεξουσιαστών, όπως ήταν λογικό, όξυνε περισσότερο τα πνεύματα…

Έκτοτε, τα επεισόδια ανάμεσα στον υπουργό και την Αξιωματική Αντιπολίτευση συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, κάνοντας peak λίγο πριν τα Χριστούγεννα με την διακοπή της κατάληψης στην –θρυλική πλέον- Βίλα Αμαλία Σε αυτή τη μάχη ο ΣΥΡΙΖΑ «ακούγεται» περισσότερο –κυρίως επειδή κάποιες από τις τοποθετήσεις των στελεχών του (όπως π.χ. η θέση του Πάνου Σκουρλέτη πως κάθε Έλληνας έχει σπίτι του ρόπαλα και κράνη) ανήκουν καθαρά στην σφαίρα του σουρεαλισμού. Ωστόσο και η άλλη πλευρά, με λόγια και με πράξεις, δεν παραλείπει να φυλάει δυναμικά τις Θερμοπύλες της.

Εδώ γεννάται μια απορία: Από πού πηγάζει αυτή η λατρεία του ΣΥΡΙΖΑ για τον αντιεξουσιαστικό χώρο; Όσοι δεν χρησιμοποιούν τον αφελή και ισοπεδωτικό όρο «αναρχοκουμμουνισταί» γνωρίζουν πως ο μέσος αντιεξουσιαστής όποτε ακούει ΣΥΡΙΖΑ βγάζει φλύκταινες – ειδικά μετά την αστική «στροφή» που έχει πάρει τελευταία η Κουμουνδούρου. Γιατί λοιπόν αυτός ο ανεκπλήρωτος έρως;

Η απάντηση για μένα είναι απλή. Κατ’αρχήν, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει συνεχώς να φρεσκάρει το «ριζοσπαστικό» προφίλ του, το οποίο έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από το φλερτ του με την εξουσία, τα νταραβέρια του Αλέξη Τσίπρα με εφοπλιστές καθώς και τις επισκέψεις του σε ΓΑΔΑ και Πεντάγωνο. Κυρίως, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει για ψήφους. Γνωρίζει φυσικά πως δεν θα τις πάρει από τους συντρόφους των τροφίμων της Β.Α. και εκείνων που έφαγαν ξύλο στη ΓΑΔΑ. Στοχεύει στους «επαναστάτες» του καναπέ. Σε όλους αυτούς που, ελέω μνημονίου, ανακάλυψαν μια ακαταμάχητη γοητεία σε λέξεις όπως «Αριστερά», «Επανάσταση», «Βία», «Όχι». Σε αυτούς που χαίρονται να βλέπουν (στην τηλεόρασή τους) το Αττικόν να φλέγεται και αποκαλούν τους κουκουλοφόρους «οργισμένους νέους». Σε πρώην νουδουπασόκους ή απολιτίκ τύπους που ξαφνικά την είδαν (εκ του ασφαλούς) Τσε Γκεβάρα.

Η Νέα Δημοκρατία πάντως δεν δείχνει να ενοχλείται από τα συγκεκριμένα τερτίπια της Κουμουνδούρου. Κάθε άλλο… Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ βολιδοσκοπεί τους «επαναστάτες», ο Δένδιας (και το κόμμα του) αποδέχεται με ενθουσιασμό το ρόλο του προστάτη των «νοικοκυραίων». Η κυβερνητική στρατηγική συνοψίζεται σε μια λογική τύπου «Εμείς θα σας προστατέψουμε από αυτούς», υιοθετώντας μια σειρά από «κινήσεις» αμφίβολου (έως και επικίνδυνου) αποτελέσματος αλλά υψίστης θεαματικότητας. Γιατί, αλήθεια, αυτό το ντου στη Βίλα Αμαλία τι ακριβώς πέτυχε;

Τι ρόλο μπορεί να παίζει μια κατάληψη, η οποία ξεκίνησε το 1990, στην έξαρση της βίας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια; Το γεγονός δε πως ουδείς συνελήφθη αποδεικνύει πως επρόκειτο απλώς για μια ανούσια επίδειξη δύναμης κόντρα στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Έναν τσαμπουκά που μπορεί να ξεκινήσει μια άκρως επικίνδυνη βεντέτα. Άλλωστε, ο κ. Δένδιας δείχνει ιδιαίτερη «αδυναμία» στο συγκεκριμένο χώρο, αγνοώντας επιδεικτικά τις «δράσεις» της Χρυσής Αυγής – κάτι που φάνηκε και από τη στάση του σε όσα ακολούθησαν τα γεγονότα της Πλατείας Αττικής για την οποία μιλήσαμε παραπάνω. Μην ξεχνάμε όμως πως η παρέα του Μιχαλολιάκου δεν απασχολεί ιδιαιτέρως τους συντηρητικούς και φοβισμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, ενώ πλασάρεται και ως κάποιου είδους ανάχωμα στον κουμουνιστικό (sic) κίνδυνο. Με τη σειρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ δράττεται της ευκαιρίας και εντάσσει τη Χ.Α. στο κατεστημένο, προσπαθώντας κι αυτός να «δελεάσει» το target group του.

Εξυπακούεται πως ο άτυπος αυτός «πόλεμος» ενισχύεται από εμπρηστικές ανακοινώσεις εκατέρωθεν, με την κυβέρνηση να χρεώνει στον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν κάθε μορφή βίας στη χώρα και την Αξιωματική Αντιπολίτευση να αρνείται πεισματικά να καταδικάσει οποιονδήποτε τραμπουκισμό.

Στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν γύρω στο 30%. Προφανώς, η πραγματική εκλογική τους δύναμη βρίσκεται πολύ χαμηλότερα αλλά η πόλωση γύρω από το ανεπίσημο δημοψήφισμα «Ναι ή όχι στο μνημόνιο» τους βοήθησε να ανεβάσουν τα ποσοστά τους. Σήμερα, τα δύο κόμματα ποντάρουν και σε μια άλλη πόλωση, αυτή ανάμεσα στην «Ασφάλεια» και την «Επανάσταση» και κερδίζουν αμφότερα. Ποιοι χάνουν; Όλοι αυτοί που βρίσκονται στο χώρο ανάμεσά τους. Και η χώρα.