Με λύπη μου παρατηρώ πως πολλοί συμπολίτες μου ψέγουν τα μέλη των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του γραφικού, ιστορικού και πολύπαθου Ωραιοκάστρου, που δεν θέλουν τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών να μαγαρίσουν τις τάξεις οι οποίες καθημερινά καθαγιάζονται από την παρουσία των παιδιών τους. Παρά το ότι τα ξένα παιδιά θα φοιτούν στις τάξεις αυτές άλλες ώρες από τα ντόπια παιδιά, οι γονείς, πολύ σωστά, επισημαίνουν τον κίνδυνο κάποιο απειροελάχιστο κομματάκι κατώτερου ντι εν έι να πέσει από τα προσφυγόπουλα και τα μεταναστόπουλα και να αλλοιώσει το προορισμένο για πρωτιές ντι εν έι των Ελληνόπουλων.
Για να το πω όπως το λένε οι ίδιοι, «εμείς δεν είμαστε ρατσιστές αλλά...» με το «αλλά» να ακολουθείται είτε από επισημάνσεις που έχουν να κάνουν με το πολιτισμικό χάσμα που χωρίζει τα αλλοδαπά παιδάκια από τα Ωραιοκαστριτάκια, είτε με τα εμβόλια που τα αλλοδαπά παιδάκια μπορεί να μην έχουν κάνει, είτε με εκδηλώσεις ανησυχίας μπροστά στον κίνδυνο «να γκρεμιστούν τα ντουβάρια του σχολείου». Ευτυχώς, το τελευταίο είναι μάλλον απίθανο, καθώς μιλάμε για παιδιά που μόλις έχουν αφιχθεί στην περήφανη χώρα μας, δεν έχουν ακόμα αφομοιώσει τον πολιτισμό μας και κατά συνέπεια μπορεί να νομίζουν πως η καταστροφή δημόσιας περιουσίας τιμωρείται.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως στην πραγματικότητα οι Ωραιοκαστρίτες που δεν θέλουν τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών να χρησιμοποιούν εγκαταστάσεις που είναι προορισμένες να καταστραφούν από Έλληνες, είναι ειλικρινείς όταν λένε ότι δεν είναι ρατσιστές. Δεν τους ενοχλεί, λένε οι κάποιοι, ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι κάπως πιο σκούροι, ούτε ότι προέρχονται από άλλες χώρες και δήθεν ξένους πολιτισμούς. Στο κάτω-κάτω πολλοί συμπατριώτες έχουν το σοκολατένιο χρώμα της Ανατολής και ακόμα περισσότεροι το ρίχνουν με κάθε ευκαιρία στα τσιφτετέλια και αν ζούσαν πριν από 500 χρόνια πολύ πιθανό να φώναζαν με πάθος «καλύτερα φέσι τούρκικο παρά τιάρα παπική» σε κάποια βυζαντινή συγκέντρωση αντίστασης σε κάποια βυζαντινή πλατεία.
Και αυτοί οι κάποιοι δεν μένουν εκεί, αλλά ισχυρίζονται πως αν ξαφνικά αποφάσιζαν να μεταναστεύσουν στο Ωραιόκαστρο μερικοί Άραβες σεΐχηδες μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους, οι γονείς του Ωραιοκάστρου όχι μόνο δεν θα είχαν πρόβλημα να φοιτούν τα Σεϊχόπουλα στις ίδιες αίθουσες με τα δικά τους τα βλαστάρια, αλλά δεν αποκλείεται να σκοτώνονταν και για το ποιο σχολείο θα τα φιλοξενούσε. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν σιχαίνονται ράτσα. Τους φτωχούς σιχαίνονται σε όποια φυλή κι αν ανήκουν. Και το πρόβλημα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ότι πριν από όλα είναι φτωχοί. Πολύ φτωχοί. Κι αυτό δύσκολα μπορεί να γίνει ανεκτό. Τουλάχιστον έτσι λένε οι κάποιοι.
Εγώ πάλι δεν ξέρω τι από τα δύο είναι το πιο σωστό και δεν έχω ιδέα αν το πρόβλημα των γενναίων Ωραιοκαστριτών είναι η φυλή ή τα φράγκα. Αυτό που ξέρω είναι ότι, σε αντίθεση με τους υπέρμαχους της πολιτικής ορθότητας, συμμερίζομαι απολύτως τις ανησυχίες τους. Και όχι μόνο τις συμμερίζομαι, αλλά είμαι έτοιμος και να ακολουθήσω το ωραίο τους παράδειγμα. Κι επειδή κι εγώ έχω εύλογες ανησυχίες ιατρικής και πολιτισμικής φύσεως, ξεκινώ εκστρατεία προκειμένου να μείνουν μακριά οι Ωραιοκαστρίτες από την ωραία μας Αθήνα.
Γιατί σίγουρα κάποιοι από αυτούς θα έχουν έρθει στην Αθήνα και καθόλου δεν αποκλείεται κάποιοι άλλοι να τους ακολουθήσουν. Όλοι γιατί θα θέλουν να ζήσουν κάπως καλύτερα από όσο ζουν. Τους καταλαβαίνω και τους συμπονώ και προφανώς δεν είμαι ρατσιστής. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως είναι εμβολιασμένοι. Και φοβάμαι πως ανάμεσά μας υπάρχει μια πολιτισμική άβυσσος που δεν μπορεί εύκολα να καλυφθεί. Γι’ αυτό ίσως να είναι καλύτερο να μείνει ο καθένας στον τόπο του. Έτσι άλλωστε, μέσα από πολλούς που θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, θα δικαιωθεί πλήρως και ο ωραίος αγώνας των Ωραιοκαστριτών. Και μπράβο τους.
18°
