Από τον Καραμαούνα στον Κιμούλη

Από τα πολλά χαριτωμένα που άφησε πίσω του το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου, ως μνημείο θράσους, αμετροέπειας αλλά και… σουρεαλισμού, η φράση του πρωθυπουργού: «Το δημοψήφισμα του Ιουλίου θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας σαν η μεγαλύτερη (sic) στιγμή της σύγχρονης ιστορίας και των αγώνων του λαού μας». Και πρώτα απ’  όλα τα πραγματικά περιστατικά, για να μην ξεχνιόμαστε. Εκατομμύρια άνθρωποι σύρθηκαν εσπευσμένως στις κάλπες για να απαντήσουν σε ένα νεφελώδες, αν όχι παραπλανητικό, ερώτημα και έδωσαν την απάντηση που έδωσαν. Το ίδιο βράδυ κάποιοι κακομοίρηδες χόρευαν στο Σύνταγμα χωρίς να ξέρουν ούτε τι ακριβώς πανηγύριζαν, ούτε ότι μια βδομάδα αργότερα ο πρωθυπουργός θα έκανε (ευτυχώς…) το ακριβώς αντίθετο από αυτό που (καλώς ή κακώς) ο «λαός» είχε ψηφίσει – αν υποθέσουμε ότι είχε ποτέ καταλάβει τι τον ρωτούν και σε τι ακριβώς απαντούσε ψηφίζοντας «Όχι».

Αυτός λοιπόν ο τραγέλαφος, αυτή η φαρσοκωμωδία που θα τη ζήλευαν και οι Μόντι Πάιθονς, βαφτίζεται από τον θρασύτατο κ. Τσίπρα «η μεγαλύτερη στιγμή (!) της ιστορίας και των αγώνων του λαού μας». Τι 1843 και 1909, τι Βαλκανικοί Πόλεμοι και Αλβανικό έπος, τι Εθνική Αντίσταση και αντιδικτατορικός αγώνας, τι μεταπολίτευση και ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Εντάξει, σημαντικές στιγμές κι αυτές, δεν λέω, αλλά μπροστά στο δημοψήφισμα του 2015 ωχριούν!

Εκεί που νομίζεις ότι τα ’χεις ακούσει όλα από το τσούρμο (του Βαρουφάκη η έκφραση) που μας κυβερνά, έρχεται μια καινούργια ατάκα ή μια καινούργια δήλωση για να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Αν μάλιστα στη φράση του Τσίπρα και σε άλλα πολλά, για γέλια και για κλάματα, που ακούστηκαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ προσθέσεις και την παρέμβαση του Καμμένου, με τους «συντροφικούς χαιρετισμούς» και τον «νέο Γοργοπόταμο», μένεις πραγματικά κατάπληκτος όχι μόνο με τον σουρεαλισμό της όλης κατάστασης, αλλά και με τον ενθουσιασμό που έδειξαν άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται αριστεροί όταν ο Καμμένος (!) τούς αποκάλεσε «συντρόφους» του.

Και τι εκλεκτοί καλεσμένοι στο συνέδριο! Ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Μπροστά μπροστά βέβαια, πρώτο τραπέζι πίστα, ο μπαρμπα-Φώτης, ο νεκροθάφτης της ανανεωτικής αριστεράς, ο άνθρωπος που έστρωσε στον Τσίπρα το κόκκινο χαλί για να έρθει στην εξουσία, θλιβερό ανθρωπάκι που σέρνεται από εκδήλωση σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζοντας την ύπαρξή του στον σύντροφο Αλέξη, μπας κι εκείνος θυμηθεί και του πετάξει κάποιο κόκαλο στον προσεχή ανασχηματισμό. Αλλά και παραδίπλα η κ. Ξενογιαννακοπούλου του βαθύτατου ΠΑΣΟΚ, και ο Στέφανος Τζουμάκας από τα έγκατα της πασοκικής πρωτοϊστορίας, και βέβαια ο κ. Ζουράρις, διαχρονικός σαλτιμπάγκος και γελωτοποιός, πάντα έτοιμος να κάνει το νούμερό του αν και κοντά 80 χρονών πια.

Όμως, η πολυπράγμων παρέα που μας κυβερνά δεν διοργανώνει μόνο συνέδρια. Και συντάγματα φτιάχνει, άμα λάχει να ’ουμε. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβής, και συντάγματα αναθεωρεί. Μόνη; Όχι βέβαια. Με τη βοήθεια σοφών ανθρώπων που εκπροσωπούν, λέει, την επιστημονική κοινότητα, τις παραγωγικές τάξεις, τον πνευματικό κόσμο, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τι κι αν το σύνταγμα και οι νόμοι δεν προβλέπουν καν τη σύσταση τέτοιας επιτροπής; Εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Μπούγιο να γίνεται και σε δουλειά να βρισκόμαστε, ώστε το βλέμμα του κόσμου να αποσπάται από τα κατορθώματα των Κατρούγκαλων και των Σπίρτζηδων.

Εγώ πάντως, λόγω και της έφεσής μου σε αναφορές και αναγωγές στο παρελθόν, θα αρκεστώ να ρίξω μια ιδέα. Το Σύνταγμα του 1952 είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση Πλαστήρα-Σοφοκλή Βενιζέλου με οριακή πλειοψηφία, με τον νεοσύστατο τότε Συναγερμό του στρατάρχη Παπάγου και την επίσης νεοσύστατη ΕΔΑ να το καταψηφίζουν. Τα κρίσιμα κουκιά που επέτρεψαν την ψήφισή του προήλθαν: δύο από τα υπολείμματα του Λαϊκού Κόμματος, ένα από τους Αγροτιστές, και ένα από τον εκλεγμένο με την ΕΔΑ αλλά έχοντα ανεξαρτητοποιηθεί βουλευτή Θεσσαλονίκης Λεωνίδα Καραμαούνα (ο Μιχάλης Κύρκος, ο πατέρας του Λεωνίδα, είχε επίσης ανεξαρτητοποιηθεί αλλά ψήφισε «παρών»). Καθώς ο ένας από τους δύο βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος ήταν ο μειονοτικός Χαμδή Χουσεΐν Φεχμή (ο άλλος ήταν ο Ντίνος Τσαλδάρης, αρχηγός του κόμματος), επί χρόνια το Σύνταγμα του 1952 αποκαλούνταν, «Σύνταγμα Χαμδή - Καραμαούνα», κυρίως από τους επικριτές του και από μερίδα του Τύπου.

Αν ποτέ λοιπόν (λέμε τώρα…) υπάρξει αναθεώρηση που θα φέρει τη σφραγίδα της εν λόγω επιτροπής, προτείνω να αναφερόμαστε, αντίστοιχα, στο Σύνταγμα Κιμούλη-Μίχαλου. Αν και νομίζω πως ο παραλληλισμός αδικεί κατάφωρα τον μακαρίτη Καραμαούνα (για τον Χαμδή δεν ξέρω, ομολογώ, πολλά πράγματα), αξιοσέβαστο πρόσωπο, και σίγουρα πολύ πιο σοβαρή περίπτωση ως προς το πολιτικό του κριτήριο απ’ ό,τι ο Κιμούλης. Ξέρετε, αυτός που πριν από δύο χρόνια, όταν το αρμόδιο Τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ είχε δημοσιοποιήσει ένα σχέδιο προγράμματος για τον πολιτισμό που θα το ζήλευε και ο Ζντάνοφ, είχε σχολιάσει: «Δεν καταλαβαίνω. Πού είναι το πρόβλημα;». Έλα, ντε;