Ο Συνθετισμός, ο Κύριος και ο Μαμμωνάς

Η πολυσύνθετη ζωή δεν περικλείεται στα φρέσκα-φασολάκια-και-να-αδερφέ-μου του (σπουδαίου) Ρίτσου. Βιώνουμε Πολιτισμό μονοσήμαντων εννοιών, που μας περιορίζουν την κοσμοαντίληψη, κρατώντας μας κλεισμένους σε κουτάκια (κάποτε έξυπνα, τώρα αποχαζεμένα). Ωρίμασε, φαίνεται, η ώρα της «αριστερής ανατροπής του Στάτους Κβο». Καιρός να αλλάξουμε πρότυπα/κουτάκια.

Συνθετισμός;

Στη σύγχρονη απομυθοποιητική εποχή, οπότε οι απόλυτες αλήθειες αδυνατούν να κρύψουν τη γύμνια τους, ευνόητα η μια κλέβει από την άλλη κάτι που της έλειπε, ώστε να αισθανθεί πληρέστερη/ολοκληρωμένη. Έτσι καλλιεργείται κάποιος «Συγκρητισμός», αλλιώς τον λες και «Εκλεκτικισμό», καθόσον τσιμπολογάει διάφορα νόστιμα από-δω-κι-από-κει και τα ανασυνθέτει σε νέα συγκεράσματα/κράματα.

Όλα αυτά ας τα ονομάσουμε Συνθετισμό, όχι με τη φλύαρη έννοια που συχνά του έχει αποδοθεί στο παρελθόν, αλλά ως διαρκές κυνήγι τέτοιων νέων συνθέσεων από ποικίλες νοστιμιές της ζωής. Υπάρχει, όμως, εδώ ματαιόδοξη πρόθεση χτισίματος αιώνιας/οικουμενικής θεωρίας (συνθέτουμε τον αφρό των αφρών, για να πετύχουμε το απόλυτο νέκταρ); Όχι.

Γιατί ο καθένας κάνει τις δικές του συνθέσεις, που πόρρω θα απέχουν κάθε μια της άλλης. Ο καθένας χτίζει δικιά του αντίληψη, συνθέτοντας όσα υλικά του αρέσουν/ταιριάζουν και πορεύεται. Και αυτή είναι απλή απάντηση στον κυρίαρχο μανιχαϊστικό κόσμο, όπου οι μισοί –εγκιβωτισμένοι στα καλά κουτάκια τους– αποκλείουν τους απέναντι στα κακά κουτάκια τους και τούμπαλιν. Στον άχρωμο/μυωπικό στατικό κόσμο του Άσπρου και του Μαύρου, που είναι πίσω και πέρα από τη ζωή.

Εδώ, διαφοροποιούμενοι σε χοντρές/ψιλές λεπτομέρειες, όλοι θα κινούνται σε ευρύτερα ρεύματα, όχι όμως σαν στρατιωτάκια σφιχταγκαλιασμένα/υπάκουα/άβουλα, αλλά καθένας με τη χαρά της εκδοχής του. Έτσι θα διαθέτουν όχι μόνο «Εμείς» αλλά και «Εγώ», πολίτες με δική τους απόχρωση, ενταγμένοι σε ευρύτερες συλλογικότητες.

Παντού Συνθετισμός, όμως;

Όχι, βέβαια. Υπάρχουν συστήματα ιδεών, πρόσωπα και πράγματα, που δεν θέλεις να «κλέψεις», όταν κάνεις Συνθετισμό. Ας πούμε, εμείς που αποπειρώμεθα να συνθέσουμε Σοσιαλφιλελευθερισμό, τίποτε δεν ζηλεύουμε από τους Ναζί, που θεωρούμε ιδεολογικό απόπατο της ανθρωπότητας.

Από τον Λένιν μπορείς να κλέψεις την αξεπέραστη ιδέα του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού. Όμως, από τον Εθνολαϊκισμό (μήτρα των ναζί), πάλι, τίποτε δεν βρίσκουμε να ζηλέψουμε. Είναι από παντού λερωμένος/επικίνδυνος, γεμάτος από μονοσήμαντες αφαιρέσεις/απλουστεύσεις, εξ ορισμού αντι-συνθετιστικός...

Ειρήσθω-εν-παρόδω (για όσους τους ταυτίζουν), η απαξία των Ναζί είναι αθλιότερη των Κνιτών. Αφού ο Αναθεωρητισμός των δεύτερων μένει σε επίπεδο ιδεών, ενώ των πρώτων εισβάλλει χυδαία/βίαια στη δημόσια/ιδιωτική ζωή. Οι ναζί αυτοδικούν δολοφονώντας αντιπάλους, οι κνίτες μόνο τραμπουκίζοντας (έχουν οιονεί αφομοιωθεί στη λογική του Κράτους Δικαίου).

Ή Κυρίω ή Μαμμωνά

Έτσι η δική σου Σύνθεση έχει διαφορετική θέαση/στόχευση από των Άλλων. Οπότε ουδείς Συνθετισμός κινδυνεύει από τη ματαιοδοξία μιας αιώνιας/οικουμενικής θεωρίας, που θα βλάψει τις κοινωνικές εξελίξεις όπως άλλες προηγούμενες.

Δηλαδή, πάλι δημιουργούνται κάποια μπλοκ τελικά, όπως παλιότερα και πάντοτε, που πολώνονται-αντιπαρατίθενται μεταξύ τους. Απλώς, έτσι θα είναι πιο ψαγμένα, λιγότερο μανιχαϊστικά, σε ένα περιβάλλον υπερβατικό της σημερινής πολιτικής/πολιτιστικής μιζέριας μας. Ένα μόνο εύλογα δεν θα αλλάξει ποτέ:

Το όραμα του καθενός μας θα έχει τις δικές του αξίες και απαξίες (ου δύνασθε δουλεύειν –δυσί κυρίοις– και Θεώ και Μαμωνά). Θα υπηρετεί τον δικό του Κύριο και θα αποστρέφεται/απορρίπτει τον δικό του Μαμμωνά. Και αυτό θα προσδιορίζει πάντοτε τα όριά της συνθετιστικής (επι-)εκ-λεκτικότητάς του, από ποιες αξίες θα τσιμπολογάει και ποιες απαξίες θα απορρίπτει για τις συνθέσεις του.

Ου δύνασθε Σημίτη δουλεύειν και Ανδρέα

Όμως, η στρεβλή έννοια της «Παράταξης» ξεπερνάει τα παραπάνω. Άμα, ας πούμε, «ανήκεις» στην Παράταξη ΠΑΣΟΚ, τότε κάλλιστα μπορείς να θαυμάζεις/εκτιμάς και τον Αντρέα και τον Σημίτη, παρότι είναι δύο άκρα αντίθετα. Αυτό είναι απερινόητο. Ο Ορθολογισμός επιτάσσει. Διαλέγεις, ή Σημίτη ή Αντρέα. Εξηγήσαμε πρόσφατα, ξεσηκώνοντας ενστάσεις τύπου «Άσε ήσυχο το Τοτέμ στο καζάνι του»,  γιατί επιμένουμε να σκαλίζουμε αυτό το θέμα.

Είναι κακό/αντιπαραγωγικό (τελικά εθνοκτόνο) μπλοκάρισμα, να θεωρείται παρόμοιος/συγγενής ο Εκσυγχρονισμός με τον Εθνολαϊκισμό, μόνο-και-μόνο επειδή έτυχε να ηγούνται του ιδίου κόμματος οι πιο αντίθετοι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης. Όσο δεν λύνεται αυτή η παρεξήγηση, δεν θα καταλαβαίνουμε τη διαφορά τους. Έτσι θα συντηρείται η χρεωκόπος δυναμική της εθνικής αποτυχίας.

«Αλέξη, να γιατί δεν είσαι Ανδρέας!»...

Λίγες ώρες αφότου αναρτήσαμε «Αντρέα, ζεις, εσύ μας οδηγείς!», θορυβηθείς ο εκπνέων Παπανδρεϊκός Επικοινωνισμός από την αιφνίδια/αναπάντεχη Αποκαθήλωση, βάρεσε συναγερμό. Και ξεκούδουνα απάντησε βερύκια-ηρωικά: «Αλέξη, να γιατί δεν είσαι Ανδρέας!». Ματαίως, πιστεύουμε: σταδιακά αξιολογούνται εμπειρότερα/καλύτερα τέτοιες μαγκιές-ντε-μίο-κάτσο.

Πράγματι (1987), του τζογαδόρου Αντρέα «του βγήκε» το γκάμπλινγκ (αγνόηση διεθνούς παράγοντα, η χώρα μια ζαριά). Έξi χρόνια αργότερα, όμως, δεν του ξαναβγήκε. Και εξαιτίας του μακεδονιστήκαμε (Δίδυμο Λάθος: Εμπάργκο και Εγκατάλειψη-πολύτιμης-εμπλοκής-ΟΗΕ), υποθηκευθήκαμε διπλωματικά και φάγαμε σκέτη Μακεδονία για περικεφαλαία και κατόπιν Ύμια-Γκρίζες-Ζώνες...

Του χαρτοπαίχτη, του ψαρά, του κυνηγού το πιάτο, δέκα φορές ε;iν’ αδειανό και μια φορά γεμάτο. Οι πατρίδες δεν παίζονται στα ζάρια. Χρειάζονται μόνο σοβαρή/σταθερή στρατηγική. Να-τα-λέμε-κι-αυτά.

Μουζέλης, Μπερνστάιν, Λαϊκισμός και Λαϊκότητα

Οξειδωνόμαστε μεσ’ στη νοτιά του Λαϊκισμού τη γλίτσικη και χάνουμε την ομορφιά μας, ενίοτε. Όσοι γνωρίζουν τον Νίκο Μουζέλη, στενοχωριούνται με τις εξελίξεις που μειώνουν την προσωπικότητά του. Ουδέποτε υπήρξε εξουσιολιγούρης, ούτε δούλος του Μαμμωνά, αλλά λιτοδίαιτος διανοούμενος, πάντα χορτάτος από θετική/απροσχεδίαστη δημοσιότητα. 

Τώρα απλώς κάνει Λάθος. Θυμάται τόσο συχνά τον λαστ γήαρ Μπερνστάιν, αλλά μια φορά τη λέξη (Εθνο)λαϊκισμός δεν βρήκε να την χωρέσει κάπου, ο Εκσυγχρονιστής που τόσα έχει γράψει περί λαϊκισμού και κομματικοκρατίας. Έχουμε ξαναπεί, εδώ και ο Μαρξ έκανε τέτοια παράλειψη, να αγνοεί τον Λαϊκισμό στην ανάλυσή του…

Στου λαού την καρδιά, ή Στου Λαού το μυαλό;

Συνδέοντας όλα αυτά με τα δύο τελευταία κείμενα, περί Αντρέα και περί «Αριστεράς»/Αριστεράς, ξαναθυμόμαστε πόσο οπισθοδρομικός/ανορθολογικός είναι ο εθνολαϊκιστικός σκοταδισμός.

Τον προεκλογικό Ιούνιο 1989 στην Καβάλα, υπεριπτάμενος σε γερανό, βοούσε/ράντιζε τον υποκείμενο οχλοπολτό ο Αντρέας: «Δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο κυρίαρχος λαός (που Εγώ αυθεντικά εκπροσωπώ, βεβαίως-βεβαίως…)!». Και καπάκι «Στου λαού την καρδιά, δεν χωράει η Δεξιά!». Ο λαός προφανώς σκέφτεται με το κάτω κεφάλι, γι’ αυτό ποτέ οι Λαϊκιστές (τώρα και ο γνωστός Μίμος Τσίπρας) δεν μιλούν για του Λαού το μυαλό, στοχεύοντας μόνο την καρδιά του… 

Παραλειπόμενα

Τρομοκρατία: όλος ο κόσμος μας, οι δουλειές μας. «Πάρε μπόμπα, κακιά Τσατάνη! Ας πρόσεχες, που μας χάλασες χατίρι/αποφυλάκιση δικιάς μας»… Ουγκ, κακός όποιος αντιτίθεται στις μπήζνες μας. Έτσι έφαγε μυαλωμένη τρομο-ροπαλιά, η τολμηρή εισαγγελέας που συγκρούστηκε με ΤΟ Σύστημα, το τόσο εκτεθειμένο εσχάτως... 

Ποιος ξύνεται στηn Γκλίτσα του Συντάγματος; Πλέον, ΤΟ Σύστημα παράγει περισσότερες ειδήσεις για την κατρακύλα της Αντιμνημονιακής Δικαιοσύνης, από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε. Ποτέ, μεταπολιτευτικά, δεν έδωσε η Δικαιοσύνη τέτοια δικαιώματα, πανταχόθεν να χλευάζεται απαξιωτικά. 

Στο μεταξύ, οριστικά πλέον τη γλίτωσε η Κορυφαία του Χορού. Ματαιώθηκαν τα προδιαγεγραμμένα πάθη της, με ευεργετική βοήθεια του Υπουργού Αντιμνημονιακής Δικαιοσύνης . Το θέμα Τσακυράκη-Θάνου, τσάτρα-πάτρα, να-σώσουν-ό,-τι-δήποτε-αν-σώζεται, «γειώθηκε». ΤΟ Καθεστώς/Καραβάνι συνεχίζει να κατρακυλά.

Συνεδριολογία-Ανασχηματισμολογία. Ουδέν συνέδριο, ουδείς ανασχηματισμός, μπορεί να ανασχέσει την κατρακύλα της Κυβέρνησης Περονόσπορου.

Φερετζές της Διαφθοράς η φαντασιακή Διαπλοκή. Τους φτύνουν (για την Κατρουγκαληδόν επαναπρόσληψη των 903 επίορκων και απαξιούν να ντραπούν-απαντήσουν) και λένε «βρέχει!»… Κακή «Διαπλοκή», Καλή Διαφθορά.