Το Καραβάνι: Γιατί χαίρεται ο Τσίπρας και χαμογελάει, πατέρα;

Τους έβλεπα έναν έναν, σαν τα ζαρκάδια να περπατάνε στην Ηρώδου του Αττικού και να πηδάνε πάνω απ’ τα κάγκελα που καταργήσαμε και ήμουν σίγουρος ότι ο κόσμος άλλαξε, ότι έχουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και είναι πανανθρώπινη η λευτεριά. Αναφέρομαι στους συντρόφους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που −πάντα καταδεχτικοί και κοντά στα προβλήματα του λαού− ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του συντρόφου πρωθυπουργού και πέρασαν το βράδυ τους στο μπαλκόνι της πρωθυπουργικής γιάφκας υψώνοντας τη γροθιά! Τη γροθιά που κρατούσε σφιχτά το ποτήρι ενός ποτού γεμάτου μπουρμπουλήθρες, οι οποίες πλέον έχουν ταυτιστεί με την Κυβέρνησή μας. Ήμουν παρών και με την αξιοπιστία της Αριστεράς μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν ήταν μια απλή μάζωξη, δεν ήταν μια κοσμική εκδήλωση. Ήταν ένα αντάμωμα με την Ιστορία! Σε κάποιους έφερε θύμησες απ’ τις καταλήψεις των μαθητικών χρόνων, στα οποία οι συντρόφισσες απέτισαν φόρο τιμής φορώντας τα ρούχα της εποχής. Κάποιοι άλλοι δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους αναλογιζόμενοι τους τιτάνιους αγώνες που μας οδήγησαν μέχρις εδώ. Τις κρεμάλες που σηκώσαμε στο Σύνταγμα, τα τούβλα που χτίσαμε πρυτάνεις, τα σχόλια που ανεβάσαμε στο internet και σε άλλα μετερίζια του αγώνα…

Όπως ήταν φυσικό, η εκδήλωση ξεκίνησε με το «επέσατε θύματα αδέρφια εσείς» που αφιερώσαμε στους νεκρούς της ΕΡΤ γιατί εμείς σεβόμαστε τους πεθαμένους, γι’ αυτό και προσλαμβάνουμε όσους λένε «ψόφα» στο twitter. Το μενού το είχε επιμεληθεί η συντρόφισσα Θεανώ Φωτίου, η οποία άλλωστε έχει αναλάβει και το άτυπο υπουργείο Τ.Α.ΠΕ.Ρ. (Τροφίμων-Αυγοκαθαρισμών - ΠΕργαμόντου- Ρυζόγαλου). Όλα τα φαγητά ήταν συμβολικά. Ξεκινήσαμε με κουλούρια Θεσσαλονίκης, τα οποία πλέον μπορούν να αγοράζουν με τα κουπόνια της Αξιοπρέπειας οι γονείς στα παιδιά και έτσι δεν θα έχουμε λιποθυμίες στα σχολεία. Καταλήξαμε σε «μπόμπες» για να θυμηθούμε την όμορφη περίοδο της εποικοδομητικής μας αντιπολίτευσης. Φυσικά όλα αυτά χωρίς χαρτοπετσέτες, προς τιμήν του συντρόφου Μαδούρο που σιχαίνεται τις χαρτοπετσέτες, τα χαρτιά υγείας και οτιδήποτε αποτελεί τον χάρτινο τίγρη του καπιταλισμού, όπως έλεγε και σύντροφος Μάο Τσε Τουνγκ.

Όταν άδειασαν οι μπουφέδες και απαλλοτριώθηκαν όλα τα μεζεκλίκια, μαζευτήκαμε γύρω από τον σύντροφο Τσίπρα ο οποίος άρχισε να ξετυλίγει τα δώρα που του φέραμε απ’ το Attica. Ένας βουλευτής που είναι διανοούμενος γιατί κάνει τα μαλλιά του αλογοουρά, του προσέφερε ένα  βιβλίο. Χοντρό χοντρό, απ’ αυτά που αρέσουν στο σύντροφο Αλέξη γιατί κάνουν ωραίο προσκέφαλο όταν ξαπλώνει για ηλιοθεραπεία στη μαρτυρική Αίγινα. Ακόμη πιο χρήσιμο ήταν ένα κολλύριο που προκαλεί δάκρυα γιατί έρχονται κι άλλες υπογραφές ιδιωτικοποιήσεων. Εκεί που ο σύντροφος πρωθυπουργός έκανε σαν παιδί ήταν με μία Monopoly. Μέσω αυτής ανακοίνωσε ότι θα υλοποιήσει το πρόγραμμά μας για να μην πέσει κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη − μάλιστα ο σύντροφος Παππάς ανέλαβε να φτιάξει τα ζάρια. Ο τελευταίος σκόρπισε διαβολεμένο κέφι κάνοντας τον ανιματέρ∙ μάλιστα σκάσαμε στα γέλια ακούγοντάς τον να υποστηρίζει ότι τα λεφτά απ’ τις άδειες των καναλιών θα γίνουν ασθενοφόρα που θα τρέχουν σε όλα τα περιστατικά, αρκεί προηγουμένως να έχουμε γεμίσει το ρεζερβουάρ με το τσάμπα πετρέλαιο του Τσάβες.

Βέβαια, εμείς οι αριστεροί είμαστε δεμένοι κυρίως με την Τέχνη του τραγουδιού. Μόλις στήθηκε το πιάνο, όλοι σκεφτήκαμε ότι θα τραγουδήσει η Χαρούλα Αλεξίου που της αρέσουν οι ακομμάτιστες εκδηλώσεις. Όμως το πρόγραμμα ήταν ακόμη καλύτερο, μιας και είχαν το επιμεληθεί οι ΑΝΕΛ. Ο βουλευτής σύντροφος Κώστας Ζουράρις εξήγησε ότι «πιάνο» είναι η ονομασία που έδωσαν οι ευρωλιγούρηδες στο αρχαίο «κλειδοκύμβαλον» και μετά μας κάλεσε να επαναλάβουμε το σύνθημα «αλγεινοτέρα γαρ ανδρί γε φρόνημα έχοντι οι τον μαλακησθείναι κάκωσις». Με το που ακούστηκαν οι δύο τελευταίες λέξεις, πετάχτηκε από μια καταπακτή ο σύντροφος Πάνος Καμμένος κρατώντας ένα αντιψεκαστικό υπερόπλο − επίσης εφεύρεση των αρχαίων Ελλήνων. Με ένα σάλτο μορτάλε κάθισε πάνω στο πιάνο που είχε ενισχυθεί με ερπύστριες και άρχισε να τραγουδά το «Ασε με να φύγω» της Κανελλίδου αλλά με στίχους στρατιωτικής παραλλαγής:

Άσε με αν φύγω,

Να πάω στο στρατό, έχει Παρμενίων πρέπει να ντυθώ.

Να φορέσω μπότες, κράνος και μπουφάν

Να κρυφτώ με φούμο και με ρεϊμπάν

Να πετώ οβίδες σε αρματαγωγό

Άσε με να παίξω κι άλλο τον υπουργό...

Ένα ζεστό ανθρώπινο χειροκρότημα συνόδευσε το τέλος του αντιπολεμικού τραγουδιού κι αφού ψάλλαμε εναλλάξ αντάρτικα και εκκλησιαστικούς ύμνους, γιατί είχαμε τον Ιερώνυμο σε ανοιχτή ακρόαση, είπαμε να το ρίξουμε και λίγο έξω, βρε αδερφέ. «Να σας πάω εδώ δίπλα στον Ευαγγελισμό να σας βγάλω καμιά αιμορροΐδα» πρότεινε ο σύντροφος Πολάκης αλλά έπρεπε να βρούμε δικές μας γάζες οπότε το αφήσαμε για μια άλλη φορά. Η βόλτα βέβαια στη νυχτερινή Αθήνα ήταν καλή ιδέα και όλη μαζί η τρελή παρέα βγήκαμε στους δρόμους. Έξω απ’ το Μαξίμου μύριζε αγιόκλημα και δακρυγόνο και μετά από σήμα του συντρόφου πρωθυπουργού σταματήσαμε έξω από ένα ολιγαρχικό σπίτι. Ο σύντροφος Τσίπρας μας εξήγησε ότι εδώ μένει ο Ψυχάρης, στον τρίτο όροφο μόλις μπαίνεις δεξιά, δίπλα στη σκάλα με τους βασιλικούς και τους δυόσμους. Το ήξερε από φήμες, εκείνος ούτε που είχε πατήσει το πόδι του πάνω από πέντε έξι φορές… «Down the dogs of diaploki» ψιθύρισε γιατί από τότε που μπήκε στη διαδικασία του προ-lower θέλει να μιλάει μόνο αγγλικά κι επειδή η φράση είναι ιστορική και δίνει ελπίδα στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου, είπαμε να το γιορτάσουμε με ένα ουισκάκι. Ζητήσαμε να είναι κι αυτό μπόμπα, γιατί εμείς παραμένουμε σταθεροί στα ιδανικά μας, κι όταν με το καλό μας βρήκε το ξημέρωμα ήμασταν εντελώς λιάρδα. «Ωχ τα συμφέροντα δεν με άφησαν να ετοιμάσω την ομιλία μου για τη Βουλή όπου θα τους συντρίψω» είπε ο σύντροφος πρωθυπουργός και του προτείναμε να πάει να κοιμηθεί γιατί ο ύπνος του είναι σημαντικότερος απ’ τις εξαγγελίες του. Το βράδυ της Δευτέρας που έγινε η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την πάταξη της διαπλοκής, δικαιωθήκαμε…