Καρανίκας vs Downtown και τι πραγματικά μας ενοχλεί

Δε νομίζω ότι ένοχλεί κανέναν πραγματικά το ότι ο Νίκος Καρανίκας θαυμάζει την Ελένη Μενεγάκη. Κι εγώ τη θαυμάζω.

Όμως φράσεις όπως «η Ελένη ασχολείται με τους φτωχούς κι εμείς έχουμε ένα κάρο προγράμματα που είναι για τους φτωχούς» (αλήθεια, τι είναι οι φτωχοί και ασχολείται μαζί τους η κυρία Μενεγάκη, χόμπι;), σε φτωχά ελληνικά, με λάθος λεξιλόγιο και τουλάχιστον απαξιωτικό ύφος, διατυπώσεις έτσι κι αλλιώς προβληματικές, παίρνουν άλλη διάσταση όταν τις ξεστομίζει ένας σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού.

Κάποιος που πληρώνεται από τον ελληνικό λαό για να βοηθήσει να βγούμε από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα.

Όταν οποιοσδήποτε κύριος Καρανίκας, κι ας έχει δώσει δείγματα καριέρας-χολέρας, εκτίθεται καθ’ αυτόν τον τρόπο δημοσίως, αναγκάζοντας μάλιστα ένα περιοδικό να του απαντήσει ότι λέει σαχλαμάρες όταν προσπάθησε να υποστηρίξει ότι δεν ήξερε ότι όταν δίνεις συνέντευξη αυτή δημοσιεύεται κιόλας, ένα είναι αυτό που εμένα προσωπικά με ενοχλεί πιο πολύ απ’ όλα:

Το ότι με κάνει να ντρέπομαι για τον ίδιο.

Ξέρετε, είναι αυτή η πολύ άβολη αίσθηση που έχεις όταν είσαι σε μια οικογενειακή γιορτή και ο θείος σου έχει πιει δυο ποτηράκια και σε κάνει ρεζίλι στους ξένους με παράξενα αστεία που τους φέρνουν όλους σε δύσκολη θέση εκτός από τον ίδιο; Αυτού του είδους η ντροπή.

Είναι το ίδιο ακριβώς συναίσθημα που μου προκαλεί ο Πρωθυπουργός όταν παρευρίσκεται σε μια εκδήλωση και με τα φτωχά αγγλικά του (πάνω στα οποία πάτησε κιόλας για να εκλεγεί) γελοιοποιείται διεθνώς, γιατί δεν καταλαβαίνει τι του λένε και στέκεται χαμογελώντας αμήχανα ευχόμενος υποθέτω να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.

Ντρέπομαι.

Ντρέπομαι για λογαριασμό τους, που δεν κάθισαν να μελετήσουν πέντε γράμματα πριν αποφασίσουν να πάρουν την τύχη μιας χώρας στα χέρια τους.

Ντρέπομαι διπλά, που η χώρα μου έχει φτάσει στο σημείο της θεσμικής αποθέωσης της αγραμματοσύνης, της τεμπελιάς και της μιζέριας.

Και ντρέπομαι τριπλά για μας που καθόμαστε στο οικογενειακό τραπέζι μουδιασμένοι από ντροπή, παρακολουθώντας αυτούς να ρεζιλεύονται έχοντας μεθύσει απ΄ το κρασί της εξουσίας που εμείς τους κεράσαμε, ευχόμενοι συχνά κι εμείς να ανοίξει η γη να μας καταπιεί.