Εφημερίδες τοίχου

Καμιά φορά η ένταση της συμμετοχής στο διαδίκτυο −δεν εξαιρώ τον εαυτό μου− μας παραπλανά. Διαβάζοντας αναρτήσεις, σχόλια και tweets, νομίζει κανείς ότι ζούμε σε μια επαναστατημένη χώρα.

Αποφασισμένες εκρηκτικές συνειδήσεις είναι έτοιμες να εισβάλλουν στο δημόσιο χώρο και να καθορίσουν την τροπή των πραγμάτων. Μοιάζει σαν να μην έχει τύχη ο ποταμός. Θα εκτραπεί η κοίτη του.

Ο φαντασιακός κόσμος είναι ένας ευτυχής κόσμος. Ακίνδυνος, ανώδυνος, ασφαλής. Η αντίκρουση θα έρθει, αν έρθει, από ένα αόρατο και συχνά ανώνυμο υποκείμενο, από τη μοναχική θέση του και έτσι, όσο και αν η πληθώρα της παρουσίας είναι εντυπωσιακή, δεν έχει τίποτε από το βουητό της πολιτικής σύγκρουσης. Ενώ υπάρχει μέτωπο σύγκρουσης, αυτή η σύγκρουση είναι αμορφοποίητη μέσα στο διαδίκτυο και ως αμορφοποίητη, διαρκώς εκπνέουσα.

Οι αναρτήσεις άλλων εποχών είχαν μέσα τους τη φωτιά της πολιτικής σύγκρουσης. Όσο και αν αυτό ακούγεται νοσταλγικό, μας βοηθά να κατανοήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την επιφανειακότητα των πραγμάτων, την απαίτηση της πολιτικής για πιο καθαρό λόγο, τη συγκεκριμένη δέσμευση, τον κίνδυνο της συμμετοχής. Κυρίως τον κίνδυνο της συμμετοχής.

Οι σημερινές αναρτήσεις θυμίζουν τις εφημερίδες τοίχου. Δεν έχουν όμως τίποτα από τις εφημερίδες τοίχου. Μικρές ή μεγάλες, αναλυτικές ή συνοπτικές, είχαν μέσα τους τον κίνδυνο της ανάρτησης. Αυτοί που τις αναρτούσαν λέρωναν τα χέρια, κινούνταν νύχτα, διέτρεχαν κάποιο κίνδυνο. Και τον κίνδυνο αυτό τον αγαπούσαν.

Το διαδίκτυο έσβησε τις εφημερίδες τοίχου. Απομάκρυνε τη συμμετοχή και εγκατέστησε την εντύπωση ότι η πολιτική είναι μάχη εκ του μακρόθεν. Μάχη εκ του ασφαλούς.

Κανείς δεν μπορεί να σβήσει τις φωτιές της σύγκρουσης από την πολυθρόνα του.