Όσο περισσότερο θα στριμώχνεται στα σχοινιά ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται η πολιτική του γύμνια, όσο περισσότερο τα όποια επιχειρήματα είχε (είχε;) θα εξαντλούνται και θα καταρρέουν, όσο περισσότερο τα βέλη από τη φαρέτρα του (λέμε τώρα…) θα αποδεικνύονται χάρτινες σαΐτες σαν αυτές που πετούσαμε στην καθηγήτρια της μουσικής (τι κανιβαλισμός κι αυτός!), τόσο θα προσπαθεί –σαν τελευταία γραμμή άμυνας– να χαράζει όσο πιο έντονη μπορεί την ψευδεπίγραφη διαχωριστική γραμμή δεξιά-αντιδεξιά.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τις δηλώσεις και συνεντεύξεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσει πως όλο και περισσότερο οι νεομπολσεβικισμοί και οι αριστερομαγκιές υποχωρούν, ενώ στο προσκήνιο έρχεται η παλιά, καλή, δοκιμασμένη, κατά κανόνα εκλογικά αποδοτική, συνταγή του «αντιδεξισμού». Όλο και λιγότερο γίνεται πλέον λόγος για «πρώτη φορά αριστερά» και για ανατροπές που θα δώσουν το έναυσμα ώστε να ακολουθήσουν και άλλες χώρες της Ευρώπης (σιγά τα αίματα, παιδιά!). Αν κάτι ψελλίζουν πλέον τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ –στο μέτρο που ψελλίζουν οτιδήποτε και δεν αρκούνται στην αγωνιώδη προσπάθεια να κρατηθούν με νύχια και με δόντια στην εξουσία–, αυτό είναι ότι, αν φύγουμε εμείς, θα έρθει ο «κακός λύκος», η δεξιά.
Λες και ζούμε στο 1960, λες και εντωμεταξύ δεν έχει αλλάξει τίποτε. Λες και δεν έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια πού οδηγεί αυτή η αχρονική, και τελικά απλώς χρήσιμη σε ορισμένους, διαχωριστική γραμμή. Λες και δεν το έχουμε εμπεδώσει πλέον πόσο εύκολο είναι να εφαρμόζει κανείς δεξιές πολιτικές και να υιοθετεί δεξιές πολιτικές πρακτικές στο όνομα της αντιδεξιάς. Λες και δεν έχουμε πλέον τα στοιχεία και τα δεδομένα ώστε να αντιληφθούμε πως η αριστερά δικαιούται να λέγεται αριστερά μόνον στο μέτρο που απευθύνει προς την κοινωνία προτάσεις για ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις, και όχι όταν απλώς υπερασπίζεται την υπάρχουσα ακινησία, τα «κεκτημένα» των συντεχνιών και τα «αδιαπραγμάτευτα» της εκλογικής της πελατείας. Για παράδειγμα, ενώ ο «λογιστής» Σημίτης συγκρούστηκε –και μάλιστα με πολιτικό κόστος– με τον παντοδύναμο τότε Χριστόδουλο, σήμερα ξεροβήχει ο Ιερώνυμος και ο «αριστερός» Τσίπρας στέκεται σούζα.
Ο μακαρίτης Μιχάλης Παπαγιαννάκης έλεγε πως, όσο η αριστερά θα παραμένει παγιδευμένη στο δίπολο δεξιά-αντιδεξιά, θα καταλήγει να ρίχνει νερό στον μύλο των Κουτσογιωργαίων και των Κουρήδων (αυτοί ήταν τότε τα πρωτοπαλίκαρα του «αντιδεξισμού»). Και τον μεν Κουτσόγιωργα «τον πήρε ο θεούλης» – όπως τον πήρε. Από Κουτσογιωργαίους, όμως… Και δεν εννοώ μόνο τα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοώ και όλους εκείνους που, προκειμένου να υπηρετήσουν τους μικροπολιτικούς στόχους τους, έχουν μετατρέψει την «Αυγή» σε… Αυγιανή (προς δόξαν του Κουρή και της «σχολής» δημοσιογραφίας που εκείνος καθιέρωσε), όλους εκείνους που δείχνουν να μην έχουν κανένα πρόβλημα όταν μιλάνε εξ ονόματός τους οι Πελεγρίνηδες και οι Κατρούγκαλοι, οι Σπίρτζηδες και οι Πολάκηδες, όλους εκείνους που επικροτούν τα «φαιδρά καμώματα» του κ. Νίκου Παππά στην προσπάθειά του να ελέγξει το τηλεοπτικό πεδίο.
Απορία ψάλτου, και δη αριστερού (ή μάλλον, «αριστερού»), …αντιδεξισμός. Προσπάθεια, με άλλα λόγια, να αφυπνιστούν μνήμες και καθηλώσεις, ορμέμφυτα και σύνδρομα, με τη βοήθεια συνθημάτων κενών περιεχομένου εδώ και χρόνια. Στο κάτω κάτω, αν ο Τσίπρας και η παρέα του τόσο πολύ δεν αντέχουν τη δεξιά, δεν έχουν παρά να απαλλαγούν από τον σφιχτό εναγκαλισμό (πιο σφιχτός δεν γίνεται…) με τους κυβερνητικούς εταίρους τους, οι οποίοι όχι απλώς ανήκουν στη δεξιά αλλά αποτελούν ίσως και τη χειρότερη εκδοχή της. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για τους ακραιφνείς και ανυποχώρητους «αντιδεξιούς» του ΣΥΡΙΖΑ. Ας κόψουν αύριο κιόλας τα κολλητιλίκια με τον Καμμένο.
Αμ, δε. Αντ' αυτού, όσο η ημέρα της πτώσης θα πλησιάζει, όλο και περισσότερο οι Συριζαίοι θα προσπαθούν να τραβήξουν τη βολική διαχωριστική γραμμή δεξιά-αντιδεξιά – αγαπημένη καραμέλα των κάθε είδους επιτήδειων του «αντιδεξισμού».
13°
