Στη συνεδρίαση της υποεπιτροπής της Βουλής για «Το χρέος και την απομείωσή του» ο Γιάννης Δραγασάκης παραδέχτηκε μία ακόμη από τις (αυτ)απάτες του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι «έχουμε την εξής ιδιομορφία, ότι οι πιστωτές μας είναι και αυτοί υπερδανεισμένοι. Εμείς χρωστάμε στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία. Δεν θεωρώ, λοιπόν, εύκολο να πετύχουμε μεγάλη απομείωση του χρέους μόνο για την Ελλάδα χωρίς να απομειωθεί και το δικό τους χρέος».
Οι χώρες που χρηματοδοτούν την Ελλάδα δεν βγάζουν τα χρήματα από τα θησαυροφυλάκιά τους, αλλά έχουν δανειστεί από τις αγορές και στη συνέχεια έχουν δανείσει τη χώρα μας. Από ένα σημείο και μετά οι χώρες της ευρωζώνης εγγυώνται τα δάνεια που λαμβάνει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ο οποίος έχει αναλάβει πλέον να δανείζει το ελληνικό κράτος. Είναι προφανές ότι κάθε χάρισμα χρεών στην Ελλάδα θα επιβαρύνει το χρέος των κρατών που τη δανείζουν.
Ζήτημα διαγραφής του χρέους άλλων χωρών δεν μπαίνει από κανέναν. Θα ήταν αδιανόητο χώρες που δανείζονται από τις αγορές να ζητούν διαγραφή του χρέους τους, γιατί τότε κανείς δεν θα ήταν πρόθυμος να τις δανείσει, ρισκάροντας να χάσει τα χρήματά του. Η διαγραφή του χρέους και η διεθνής διάσκεψη που θα γινόταν για τον σκοπό αυτό (και με τόσο στόμφο εξαγγελλόταν) έχουν τελικά την ίδια αξία με τις υποσχέσεις για σεισάχθεια των χρεών των Ελλήνων πολιτών που υπόσχονταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στις τηλεοπτικές εκπομπές.
Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί ήταν μέρος μιας εξωπραγματικής περιγραφής της κατάστασης της χώρας πάνω στην οποία βασίστηκε η επιθετικότητα που συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί». Για χρόνια οι διεκδικητές της εξουσίας στήριξαν την η επιθετικότητά τους στο όνομα των λύσεων που δήθεν υπήρχαν, αλλά, όπως υποστήριζαν, οι «μερκελιστές» αντίπαλοί τους δεν τις εφάρμοζαν για να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους.
Η τακτική αυτή πέτυχε τον στόχο της, αλλά όσα ακολούθησαν απογύμνωσαν τους νέους κυβερνήτες από όλη την πραμάτεια που εμπορεύονταν προηγουμένως. Όχι απλώς δεν έγινε τίποτε από όσα υπόσχονταν, αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα με την επιστροφή στην ύφεση, την αύξηση της φορολογίας και τη μείωση των εισοδημάτων.
Η διατήρηση στην εξουσία με κάθε μέσο είναι πλέον ο μόνος σκοπός για τον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Τα πρόσωπα που τον συγκροτούν υπήρξαν αδίστακτα κατά την προσπάθειά τους να κατακτήσουν της εξουσία. Τα ίδια πρόσωπα είναι ικανά να κάνουν τις πιο ανέντιμες συμμαχίες με πολιτικά και οικονομικά σχήματα, προκειμένου να κάνουν ισχυρότερη τη θέση τους και να κρατήσουν το απόκτημά τους.
Σχεδόν κάθε μέρα υπάρχει και ένα επεισόδιο γύρω από το αμαρτωλό σύμπλεγμα που στήνουν σε τράπεζες, εργολαβίες, δικαιοσύνη και μέσα ενημέρωσης. Είναι τόση η αγωνία, η βιασύνη και η μανία να διαμορφώσουν ένα ευνοϊκό καθεστώς, το οποίο θα διευκολύνει την παραμονή τους στην κυβέρνηση, που τους οδηγεί συνεχώς σε χονδροειδή λάθη. Και στην υπόθεση Καλογρίτσα και στην υπόθεση Ντογιάκου οι γκάφες και η ατζαμοσύνη είναι χαρακτηριστικές για την ασυγκράτητη επιθυμία προώθησης των ευνοούμενων του νέου συστήματος εξουσίας, μια επιθυμία που δεν υπολογίζει κανόνες και διαδικασίες.
Ο αυταρχισμός, η παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων και η προσπάθεια επιβολής καθεστωτικών πρακτικών είναι το καταφύγιο των λαϊκιστών, ειδικά όταν οι υποσχέσεις τους διαψεύδονται. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του από όλες τις χώρες του πλανήτη διάλεξαν να εμπνέονται από μία εντελώς αποτυχημένη: τη Βενεζουέλα του καθεστώτος Μαδούρο. Μια χώρα με τεράστια αποθέματα πετρελαίου, η οποία δεν μπορεί να προσφέρει στους πολίτες της τα στοιχειώδη αγαθά. Μια χώρα που το καθεστώς για να επιβιώσει κάνει εκκαθαρίσεις ενοχλητικών δικαστών και μέσων ενημέρωσης.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποίησε, μετά την περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, ότι η απόπειρα να κάνει την Ελλάδα Βενεζουέλα θα σήμαινε την οριστική απώλεια της εξουσίας μέσα σε συνθήκες χάους. Έτσι ξέχασαν όσα έλεγαν και επιδίωκαν μέχρι τότε και υπέγραψαν το νέο μνημόνιο γιατί μόνο έτσι ήταν δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνούν. Για χάρη της καρέκλας έγιναν από αντιμημονιακοί μνημονιακοί.
Μπορεί η αχαλίνωτη επιθυμία τους για παραμονή στην κυβέρνηση να τους έκανε να εγκαταλείψουν αυτά που τους ένωναν με τον Τσάβες και τον Μαδούρο στο πεδίο της οικονομίας και να εφαρμόζουν τις πολιτικές που συμφώνησαν με τους δανειστές, αλλά δεν ξεχνούν τις μεγάλες αγάπες τους. Τα μεγάλα διδάγματα της «Μπολιβαριανής επανάστασης» εξακολουθούν να εμπνέουν τους θαυμαστές του Μαδούρο στο πεδίο της Δημοκρατίας, των θεσμών και των μέσων ενημέρωσης.
Η Δημοκρατία για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο. Όχι όμως για την επιβολή του κομμουνιστικού συστήματος, όπως θα ήθελε η ιδεολογία τους, αλλά για την απόλαυση της εξουσίας. Μόνο που η απόλαυση αυτή γίνεται εφιάλτης για εκείνους που δεν έχουν συμφιλιωθεί με το ενδεχόμενο της απώλειάς της.
