Κάθε μέρα που περνά η Δημοκρατία στην χώρα υποχωρεί. Όποιος δεν το βλέπει, έχει ευθύνη. Όποιος το βλέπει και κάνει τα «στραβά μάτια», ευθύνεται εξίσου. Έχει προ πολλού ξεπεραστεί το όριο της πολιτικής αντιπαράθεσης, που είναι και ζητούμενο στα δημοκρατικά καθεστώτα.
Όσα συμβαίνουν στην Δικαιοσύνη και γίνονται γνωστά είναι ανατριχιαστικά, ποιος ξέρει τι είναι όσα μεθοδεύονται, εκτελούνται και αποσιωπούνται. Όλες οι κυβερνήσεις έχουν δοκιμάσει τα όρια ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, που με κόπο κατοχυρώθηκαν στο μεταπολιτευτικό κεκτημένο.
Αυτά που συμβαίνουν, όμως, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ανησυχητικά. Οι ωμές παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, οι επικρίσεις των Υπουργών και βουλευτών για το έργο των δικαστικών λειτουργών, οι πειθαρχικές διώξεις δικαστών και εισαγγελέων, η εκτόπιση όσων ενοχλούν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις συνιστούν ευθεία υπονόμευση του κράτους δικαίου. Η ανυπόκριτη κυνικότητα, με την οποία ο κ. Τσίπρας υπέδειξε στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ποια είναι η «δέουσα» απόφαση σχετικά το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες, αναδεικνύει την αντίληψη δημοκρατίας, που διέπει τον Πρόεδρο της σημερινής κυβέρνησης.
Η λιτότητα και η κρίση οδήγησαν στην αναβίωση του αριστερού λαϊκισμού. Ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός, που τους έδωσε την εξουσία, έχει ήδη υποχωρήσει ως στρατηγική κυβερνητική πρακτική (μνημόνιο υπέγραψαν κι αυτοί). Η δεύτερη απαραίτητη φάση για την παραμονή στην εξουσία περιλαμβάνει την αναβάθμιση του λαϊκισμού σε «απολυταρχικό λαϊκισμό». Εκεί βρισκόμαστε.
Αυτό που ξεκίνησε ως έφοδος στη Δημόσια Διοίκηση (το έχουμε ξαναδεί το «έργο») συνεχίζεται ως έλεγχος των ΜΜΕ και της ελευθεροτυπίας, κορυφώνεται με την ποδηγέτηση και την πολιτικοποίηση της Δικαιοσύνης. Όποιος πολιτικός, θεσμικός παράγοντας, δημοσιογράφος βρεθεί στο διάβα αυτής της κυβέρνησης, «ισοπεδώνεται» με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Όποιος θυμάται, πώς ξεκίνησε το κόμμα της «Δικαιοσύνης και της ανάπτυξης» το 2002 στην Τουρκία ως η «κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης» και πώς κατρακύλησε ο Ερντογάν στον αυταρχισμό από το 2007 και μετά, δεν μπορεί να μην ανατριχιάσει με τις ομοιότητες στις καθεστωτικές πρακτικές.
Ήταν στην φάση της μετάλλαξης της πολιτικής Ερντογάν, όταν, αφού έχτισε το καθεστώς, οδήγησε τη χώρα σε συνταγματικό δημοψήφισμα, ώστε η εκλογή Προέδρου να γίνεται εφεξής απευθείας από τον λαό (σας θυμίζει κάτι;).
Η υφιστάμενη πολιτική διαχωριστική γραμμή μεταξύ αριστεράς και δεξιάς έχει καταντήσει πολυτέλεια, την στιγμή που ο πυρήνας του πολιτεύματος βάλλεται. Οι εκατέρωθεν κομματικές «πινελιές» δεν αρκούν, για να συντηρήσουν την πόλωση. Τους υπερβαίνει το βαθύ σκοτάδι που απλώνεται, ο υποβιβασμός της χώρας σε καθεστώς «ανελεύθερης δημοκρατίας».
Η μάχη που πρέπει να δώσουν όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες αφορά στο πόσο «ανοιχτή» φιλελεύθερη ή «κλειστή» και σκοταδιστική θα είναι η Δημοκρατία μας τα επόμενα χρόνια.
Αυτό θα καθορίσει και το οικονομικό μοντέλο της χώρας. Το περίκλειστο σύστημα διακυβέρνησης υπονομεύει την οικονομική ελευθερία και ευνοεί τα απολυταρχικά καθεστώτα.
Απορώ με κόμματα, φορείς, πολίτες που «ανέχονται» με πράξεις και παραλείψεις τον μαρασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας. Όπως είπε και ο Πρόεδρος Γιούνκερ στην ομιλία του για την κατάστασης στην ΕΕ, μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο: «Η Ιστορία δεν θα θυμάται τα ονόματά μας...Η Ιστορία θα θυμάται την αποφασιστικότητα στα πιστεύω μας...και τα σφάλματά μας...».
3°
