Ο Bill Gates µε 75 δισεκατοµµύρια δολάρια, ο Amancio Ortega µε 67, ο Warren Buffet µε 60,8, ο Carlos Slim Helu µε 50, ο Jeff Bezos µε 45,2 και άλλοι 5 µεγιστάνες περιλαµβάνονται στη λίστα του «Forbes» µε τους δέκα πλουσιότερους ανθρώπους για το 2016. Και οι δέκα µαζί έχουν περιουσία µε συνολική καθαρή αξία 505 δισεκατοµµύρια δολάρια.
Σκοτεινοί κύκλοι έχουν παραλείψει από τη λίστα τον Αρτέµη Σώρρα, ο οποίος ισχυρίζεται ότι µόνος του έχει περιουσία µεγαλύτερη από το άθροισµα της περιουσίας των δέκα πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσµο. Μόνο που στην επίσηµη απάντηση από το γραφείο του γενικού επιθεωρητή του Υπουργείου Οικονοµικών των ΗΠΑ σε ερώτηµα της Τράπεζας της Ελλάδος για τα χαρτιά του Σώρρα αναφέρονται τα εξής: «Σε απάντηση του αιτήµατός σας για έλεγχο και εξακρίβωση της εγκυρότητας των εγγράφων που αποστείλατε, σας γνωρίζουµε ότι εξετάσαµε τα έγγραφα και ότι ΔΕΝ αποτελούν έγκυρα διαπραγµατεύσιµα χρηµατοοικονοµικά µέσα. Τα εν λόγω έγγραφα αποτελούν προϊόν απάτης και χρησιµοποιούν παρανόµως ονόµατα αξιωµατούχων του Υπουργείου Οικονοµικών». (Έθνος 12/10/2014)
Όµως ένα χρόνο νωρίτερα, µετά από µήνυση του Άδωνι Γεωργιάδη για διασπορά ψευδών ειδήσεων, το Η΄ Μονοµελές Πληµµελειοδικείο Αθηνών αθώωσε τον Σώρρα µε το σκεπτικό ότι «Από κανένα αποδεικτικό µέσο δεν αποδείχθηκε η αναλήθεια όσων υποστηρίζουν οι κατηγορούµενοι. Ειδικότερα, ουδόλως αποδείχθηκε η ανυπαρξία του ανωτέρου χρηµατικού ποσού ή η πλαστότητα των τίτλων που το ενσωµατώνουν». «Εξάλλου, ουδέποτε υπήρξε πρόθεση των κατηγορουµένων να προκαλέσουν σύγχυση στην κοινή γνώµη, παρά τούτοι κινήθηκαν αποκλειστικά από αγαθά κίνητρα και, συγκεκριµένα, ωθούµενοι από την επιθυµία τους να βοηθήσουν το κράτος να εξέλθει από τη δεινή οικονοµική κρίση στην οποία έχει περιέλθει». («Καθηµερινή», 29-5-16)
Έκτοτε κανείς εισαγγελέας δεν διέταξε καµία έρευνα για τη βασιµότητα ή όχι των ισχυρισµών του Αρτέµη Σώρρα. Ακόµη και µετά τη δηµοσίευση της απάντησης του αµερικανικού Υπουργείου Οικονοµικών στην Τράπεζα της Ελλάδος, οι εισαγγελικοί λειτουργοί δεν αντέδρασαν και άφησαν τον Σώρρα να εµφανίζει την αθωωτική απόφαση (που λέει απλώς ότι δεν αποδείχτηκε ότι τα χρήµατα δεν υπάρχουν) σαν επιβεβαίωση ότι διαθέτει τα χρήµατα. Εξίσου ευνοϊκοί απέναντι στον Σώρρα υπήρξαν και οι δηµοσιογράφοι που τον φιλοξενούσαν σε τηλεοπτικές εκποµπές.
Στον αντίποδα της αντιµετώπισης από δικαιοσύνη και µέσα ενηµέρωσης του Αρτέµη Σώρρα βρίσκεται η υπόθεση του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου. Ο Γεωργίου κατηγορείται ότι διόγκωσε τεχνητά το έλλειµµα του 2009 µε σκοπό την ένταξη της χώρας στο µνηµόνιο. Βέβαια, ότι η ένταξη στο µηχανισµό στήριξης έγινε τέσσερις µήνες πριν την τοποθέτηση του Γεωργίου στην ΕΛΣΤΑΤ και το γεγονός ότι η Πορτογαλία κατέφυγε σε µνηµόνιο µε σχεδόν το µισό έλλειµµα και πολύ µικρότερο χρέος δεν έχουν σηµασία για τους δικαστές.
Η παραποµπή του Γεωργίου τροφοδοτεί τις θεωρίες που θέλουν να βλέπουν την κρίση σαν προϊόν συνωµοσίας κατά της Ελλάδας και οδηγεί την εφηµερίδα «Αυγή» στο εξής συµπέρασµα: «Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες µε ψεύτικα στοιχεία, συµπράττοντας µε ξένα συµφέροντα, απολαµβάνοντας τις ηδονές της εξουσίας κι ας ήταν αυτή η εξουσία γκραν γκινιόλ» (4/8/2016).
Όπως επισηµαίνει ο καθηγητής Συνταγµατικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης: «Αν δεν γνωρίζεις το αληθές προφανώς δεν µπορείς να αποφανθείς για το ψευδές. Δεν µπορείς να κατηγορήσεις κάποιον για ψευδή βεβαίωση χωρίς να γνωρίζεις ποια είναι η αληθής βεβαίωση. Το κατηγορητήριο, εποµένως, πρέπει υποχρεωτικά να περιέχει το αληθές γεγονός που παρανόµως δεν βεβαιώθηκε. Πόσο, λοιπόν, ήταν πραγµατικά το έλλειµµα που υποτίθεται ότι διόγκωσε ο κ. Α. Γεωργίου, ως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ; Το έβγαλε 14 ενώ ήταν 3, όπως βεβαίωνε η κυβέρνηση του Καραµανλή; Όσο κι αν έψαξα στο Διαδίκτυο δεν βρήκα κάποιο νούµερο. Αν δεν υπάρχει, η απόφαση του Αρείου Πάγου για την αναίρεση του απαλλακτικού βουλεύµατος του Εφετείου είναι άνευ ετέρου σκανδαλώδης».
Με την υπόθεση Γεωργίου επιδιώκεται να ανασυνταχθεί και να στηριχτεί εκ νέου η αντίληψη ότι τα πράγµατα στην Ελλάδα ήταν µια χαρά µέχρι το 2010, ότι τα µνηµόνια και οι περικοπές που έφεραν ήταν περιττά και κάποιοι συνωµότησαν για να τα επιβάλουν. Με άλλα λόγια, θα µπορούσαµε να συνεχίσουµε να δανειζόµαστε, να ξοδεύουµε και να εισάγουµε όσα και πριν το 2010 και αυτό να συνεχιστεί για χρόνια.
Η ιστορία του Σώρρα θέλει να πει επίσης ότι τα µέτρα που περιόρισαν τις δαπάνες ήταν αχρείαστα καθώς υπάρχουν πάρα πολλά λεφτά, διαθέσιµα από έναν καλό κύριο, ώστε να λυθούν αυτοµάτως όλα µας τα προβλήµατα. Γι’ αυτό ο Γεωργίου είναι ο κακός προδότης και ο Σώρρας ο καλός πατριώτης.
Οι υποθέσεις Σώρρα και Γεωργίου έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αποτελούν όψεις της µεγάλης συλλογικής ανάγκης να βρεθούν διάφοροι τρόποι για να µην αναδειχθούν οι πραγµατικές αιτίες της κρίσης. Πολλοί συµπολίτες µας ικανοποιούν µε την υιοθέτηση των θεωριών συνωµοσίας την επιθυµία τους να αποδώσουν τις ευθύνες σε διάφορους κακούς, ξένους και πλούσιους συνήθως.
Αυτό που είναι το πιο ανησυχητικό και στις δύο υποθέσεις είναι η στάση της δικαιοσύνης. Αρκετοί δικαστές, τα τελευταία χρόνια, είναι οι σταθερότεροι υποστηρικτές του «λεφτά υπάρχουν». Ενώ για τους πολιτικούς τα λεφτά υπάρχουν µόνο ενόσω βρίσκονται στην αντιπολίτευση και εξαφανίζονται µόλις κατακτήσουν την εξουσία, ορισµένοι δικαστές επιµένουν ότι είναι αντισυνταγµατικό να περικόπτονται συντάξεις και µισθοί ειδικών κατηγοριών –µεταξύ των οποίων και οι ίδιοι– ακόµη κι αν δεν υπάρχουν χρήµατα να πληρωθούν. Και είναι ικανοί να δεχτούν αστήριχτες θεωρίες για να δικαιολογήσουν τη στάση τους.
Από εχθρό σε εχθρό, από προδότη σε προδότη, από µεσσία σε µεσσία, το µόνο που δεν κάναµε ήταν να παραδεχτούµε και να αντιµετωπίσουµε τα αίτια της χρεoκοπίας. Γι’ αυτό και βαλτώσαµε στην κρίση.
8°
