Για όσους ξέρουν έστω και λίγο το χώρο της κεντροαριστεράς δεν τα είχαν κολλήσει και ποτέ για να τα σπάσουν. Απλώς κάποια στελέχη και «στελέχη» του χώρου έκαναν ότι διαβουλεύονταν από κοινού για το πρόγραµµα του ενιαίου φορέα, αναζητώντας µάλλον κάποιο ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή παρά την ουσία. Το βασικό πρόβληµα του κεντρώου κόµµατος είναι ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Η µικρή και αδιάφορη συµµετοχή στο διάλογο καθορίζει και την αξία του εγχειρήµατος.
Σταύρος, αν έκανε ένα λάθος σ’ αυτήν την ιστορία, είναι ότι δεν δήλωσε εξ αρχής και µε σαφήνεια ότι δεν ενδιαφέρεται. Λάθος τακτικής. Στο τέλος βγήκε και χρεωµένος. Το να πάει στο ΠΑΣΟΚ, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι ο ορισµός της αυτοακύρωσης. Βγήκε µε το σύνθηµα «νέο vs παλιό». Σωστό ή λάθος, σοβαρό ή αστείο, µε αυτό βγήκε και µάζεψε 7%. Και το ΠΑΣΟΚ σήµερα είναι ό,τι πιο παλιό υπάρχει στο χώρο του παλιού. Για να µην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα µε το παλιό όταν προτείνει πραγµατικές λύσεις για τα προβλήµατα της χώρας. Από το παλιό είναι και ο Ευάγγελος Βενιζέλος του οποίου ο λόγος αποτελεί σήµερα τη µόνη όαση στην ηµιέρηµο του πολιτικού µας τοπίου. Αλλά αυτός έχει επιλέξει πλεον προσωπική πορεία.
Ο Σταύρος πολιτεύεται µε ένα υβρίδιο πολιτικού σχηµατισµού, το ΠΟΤΑΜΙ, που δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά ελληνικού ή άλλης εθνικότητας πολιτικού κόµµατος. Μονοπρόσωπη ΕΠΕ. Μπορεί και να γίνεται έτσι. Δεν το ξέρω. Αλλά πώς θα πάει, έστω και ως επικεφαλής µιας συµπαράταξης στην οποία θα υπάρχουν διαδικασίες, οργανώσεις µε λόγο, φράξιες, οµάδες, κοµµατίδια, προσωπικές στρατηγικές, κοµµατικοί λόχοι κ.λπ.; Πόσο µάλλον, πώς θα πάει ως εκπρόσωπος µιας φυλής της Βαβέλ και µάλιστα µειοψηφικής; Δεν νοµίζω ότι έχει φανταστεί ποτέ τον εαυτό του σε τέτοιο ρόλο. Αν διατηρούσε τις αρχικές του δυνάµεις ίσως θα µπορούσε να διεκδικήσει την πολιτική ηγεµονία της κεντροαριστεράς. Αλλά µε 1,5% το βλέπω µάταιο.
Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ µε τους συµµάχους του, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, αισθάνεται αλλά και είναι οδηγός σε κάθε απόπειρα ανασύνταξης του χώρου. Πανελλαδικά οργανωµένο, µε έµπειρα πολιτικά στελέχη, κυβερνητική προϊστορία, ανάλογη δικτύωση και 5,5% ελπίζει βάσιµα να επιβιώσει και την επόµενη µέρα. Αν τα πράγµατα γυρίσουν, ένα ποσοστό των χαµένων ψηφοφόρων του µπορεί και να επιστρέψουν. Υποσχόµενο το κλασικό σοσιαλδηµοκρατικό µοντέλο αλά γκρεκ µπορεί να πείσει κάποιον αµετανόητο κόσµο ότι έχει τη λύση απέναντι στη λιτότητα, µέσω του γνωστού «κράτους δικαίου». Θα πρέπει βεβαίως να συναγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όταν αυτός αρχίσει να συρρικνώνεται θα του αφήσει χώρο.
Θα µπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι και µόνο ο «γάµος» Φώφης - Σταύρου θα αποτελούσε ένα κάποιο γεγονός. Αλλά δεν είδα και πολλούς να αγωνιούν για την έκβαση. Η πολιτική τους ακτινοβολία είναι χαµηλή. Ο κόσµος δεν θα τρελαθεί αν το ΠΑΣΟΚ απορροφήσει το σχεδόν ξερό πια ΠΟΤΑΜΙ. Αλλά και ο Σταύρος, παρά το εντυπωσιακό άνοιγµα, δεν κάνει πια γκελ στην κοινή γνώµη. Υπερεκτέθηκε, δοκιµάστηκε και δύει. Έντιµα και αξιοπρεπώς, αλλά δύει. Κάποτε συσπείρωνε ένα µεγάλο µέρος από ό,τι καλύτερο διαθέτει η ελληνική διανόηση. Έκανε ό,τι έπρεπε για να το χάσει και έµεινε µόνος. Συνεπώς δεν θα µπορούσε να παίξει ούτε το ρόλο της δεξαµενής σκέψης σε ένα νέο σχήµα.
Το ΠΑΣΟΚ σήµερα είναι χρήσιµο για όσους δεν θέλουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν θα το έριχναν και ποτέ στον Μητσοτάκη. Το γνωστό αντιδεξιό σύνδροµο. Ντεµοντέ αλλά φοριέται ακόµα σε περιοχές µε αριστερόστροφο spin. Το ΠΟΤΑΜΙ τους µπέρδεψε µε το κόρτε που έκανε στον Τσίπρα, δεν του έχουν πια εµπιστοσύνη, νοµίζουν ότι δεν είναι κόµµα που αποφασίζει συλλογικά αλλά µόνο ο αρχηγός που αποφασίζει µόνος του. Το ΠΑΣΟΚ τούς είναι χρήσιµο και για έναν άλλο πολιτικό λόγο. Σε κάθε περίπτωση θα υπερασπιστεί τη διατήρηση αυτού του κράτους που είναι το πιο πολύτιµο αγαθό του έλληνα ψηφοφόρου. Ένα κράτος για όλους. Για πολλούς κάτι περισσότερο. Η ζωή τους όλη.
