Στα επόμενα χρόνια, όταν θα έχει τελειώσει το μάθημα της Θρησκευτικότητας και τα ελληνόπουλα θα ζωγραφίζουν στο μπλοκ της ιχνογραφίας πισίνες γιατί ακολουθεί η ώρα της Κολύμβησης που καθιέρωσε ο σύντροφος Φίλης, οι δάσκαλοι θα καλούν τους μαθητές γύρω από τη φουφού που καίει το πετρέλαιο του Τσάβες, για να τους διηγηθούν ένα υπέροχο παραμύθι. Στήνουμε αυτί στο μέλλον και το ακούμε...
«Μια φορά κι έναν καιρό, στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου βασίλευε ο τρόμος και η βία. Γνωστοί-άγνωστοι πυρπολούσαν λεωφορεία, το Λιμενικό βύθιζε τις βάρκες, οι εισπράκτορες φορολογούσαν άγρια τους φτωχούς βιοπαλαιστές και –σα να μην έφταναν αυτά– οι άρχοντες του σκότους βασάνιζαν το λαό με καταιγισμό από σίριαλ του Χάρη Ρώμα. Δεν υπήρχε ελπίδα καμιά, μέχρι που ένα ρωμαλέο, ψιλόλιγνο, μορφωμένο και ειλικρινές αγόρι ανέβηκε με μια δρασκελιά στο πιο ψηλό δέντρο του γειτονικού δάσους και, κρατώντας ένα χωνί από εφημερίδα, κάλεσε σε αντίσταση τους καταπιεσμένους. Αμέσως έτρεξαν στο πλευρό του όλα τα παράξενα πλάσματα της περιοχής. Ο Γιάνης, που πίστευε ότι ο κόσμος θα αλλάξει αν τα βελανίδια γίνουν νόμισμα, και τον οποίο –για αδιευκρίνιστους λόγους– αποκαλούσαν «Λιτλ Τζον». Τα ξωτικά Σία, Θεανώ και Άννα. Ο καλόγερος Τακ (εκ του «Παναγιωτάκ») που κυκλοφορούσε κρατώντας ένα εξαπτέρυγο, ήταν πάντα ντυμένος σταυροφόρος, η στολή τού έπεφτε στενή και είχε το παρατσούκλι «ο Καμμένος». Φυσικά το στρατό στελέχωσαν και αρκετοί καλόκαρδοι αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Πολυτεχνείου που ήθελαν κάπου να διοριστούν.
Το αγόρι αυτό σύντομα έγινε θρύλος. Απέκτησε το όνομα «Ρόμπιν Χουντ» (Χούντας για τους φίλους) και περνούσε την ώρα χορεύοντας τον παραδοσιακό «καγκελάρη» και διασκεδάζοντας με τα ρούχα που φορούσε η σύντροφός του. Μετά από κάνα δυο χρόνια κατασκήνωσης, αποφάσισε ότι ο καιρός ήταν εγγύς για να εκπληρώσει την προφητεία του Γέροντα και να συντρίψει τη Διαπλοκή. Κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό του, μια και δυο πιάνει αιχμαλώτους τους Ολιγάρχες της Ενημέρωσης και τους ρίχνει σ’ ένα μουχλιασμένο μπουντρούμι με λαγούς, χωρίς νερό, φως και ίντερνετ! Τους κράτησε εκεί καιρό πολύ, ξεπέρασε μέχρι και το ανθρώπινο ρεκόρ αντοχής που ήταν 17 ώρες εγκλεισμού για επιτυχημένη διαπραγμάτευση και το κατείχε ο ίδιος! (Για αυτή του την προσφορά τιμήθηκε με το παράσημο του έρπη και έκτοτε συντηρεί το θρύλο του). Μετά από 3 δραματικές ημέρες και 2 ανυπόφορες νύχτες σήμαναν οι σάλπιγγες της Νίκης , σκορπώντας ρίγη υπερηφάνειας στους κατοίκους του Λόξλεϊ, που οι ταξικοί εχθροί αποκαλούσαν «Λοξούς». Οι Ολιγάρχες, ρακένδυτοι και ταπεινωμένοι, έπαιρναν ατιμωτικές άδειες για να παραπληροφορούν το λαό, αλλά –αχά!– προσφέροντας πολλά πουγκιά γεμάτα από λίρες! Αυτό το βουνό από χρυσάφι, το Έβερεστ του πλούτου, στη συνέχεια μοιράστηκε στους πολίτες, δηλαδή εμμέσως. Οι λίρες έγιναν δημόσια έργα που για σιγουριά ανέλαβε η κατασκευαστική εταιρεία του ενός Ολιγάρχη, ο οποίος ταυτόχρονα ήταν κουμπάρος του συγκυβερνήτη «Καμμένου» και είχε αγοράσει την επιχείρηση απ’ τον μπαμπά του Ρόμπιν Χουντ. Με αυτό τον τρόπο χτυπήθηκε η Διαπλοκή και ’ζησαν αυτοί καλά και ο λαός λεβέντικα…».
Όταν τρέξει ο χρόνος, όταν θα έχει χαθεί η σκόνη που σήκωσε η ταξική συνωμοσία της στατιστικής, όταν κανείς δεν θα ασχολείται με τη φευγαλέα δόση των 2,8 δις, όταν τα τσιγάρα επιτέλους θα πουλιούνται μόνο στα περίπτερα κι όχι στα άντρα της πλουτοκρατίας που ονομάζονται «ψιλικατζίδικα», ακόμη κι όταν στεγνώσουν τα δάκρυα του συντρόφου Σπίρτζη και θα έχει καταλαγιάσει η συμπόνια του συντρόφου Ξυδάκη, ένα πράγμα μόνο θα θυμούνται οι λαοί όλου του κόσμου. Ότι η Εθνική μας Κυβέρνηση άφησε παρακαταθήκη στην Ιστορία αυτό το παραμυθάκι. Ποια Κοκκινοσκουφίτσα;!
4°
