Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή! Κυριάκος στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ισορροπίες σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα σε παραδοσιακή φρουρά −που θεωρεί το κόμμα «σπίτι» της− και σε νεωτεριστές που θέλουν να «χτιστεί» ένα φιλελεύθερο «εξοχικό» με άφθαρτους ανθρώπους να στελεχώνουν την παράταξη.
Τσίπρας πρωθυπουργός, προσπαθώντας με τη γοητεία του να κουκουλώσει τον παρανοϊκό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας. Πολιτική παραμυθιού με δράκους, πριγκίπισσες και καθρεφτάκια, όπου «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και στο τέλος ο κακός δανειστής γίνεται στάχτη, έχει διαγραφεί όλο το χρέος και οι πάντες διορίζονται στο δημόσιο!
Καμμένος, πιστός ακροδεξιός παραστάτης, ανανεώνει τακτικά την γκαρνταρόμπα του με αγαπημένη τη στολή του Στρατηγού-Σωτήρα, παραλλαγή της φόρμας του συντρόφου Μαδούρο.
Λεβέντης, ολέ! Ποιος έχασε το προφητικό χάρισμα για να το βρει; Αλλά είναι γνωστό πως οι «έξυπνοι και καλοί σε αυτόν τον κόσμο δε χάνονται». Εξάλλου έρχεται η μεγαλύτερη δικαίωση στην προσμονή ever: η ένταξη στο δυναμικό της εθνοσωτηρίου.
Παλιός γνώριμος super ήρωας ο Σώρρας. Δεν τον άφησε ο Σόιμπλε να ξεχρεώσει τη χώρα, αλλά βρήκε άλλο τρόπο να ξυπνήσει το αδούλωτο πνεύμα του Έλληνα. Παραμάγαζα παντού, περιμένουμε εγκαίνια των εκλογικών του κέντρων σε πολλά από τα πανηγύρια που γίνονται στην επικράτεια αυτή την περίοδο, αφού «το ούζο, τη θάλασσα και το κέφι, δεν θα μας τα πάρει ποτέ κανείς».
Ο μεσαίος και ο κεντροαριστερός χώρος αποφάσισαν να συναντηθούν για να διαμορφώσουν κοινή στρατηγική με ισχνά και αμφίβολα αποτελέσματα. Πολλοί αναρωτιούνται πώς μπορούν να συνεργασθούν όταν τους χωρίζουν τόμοι οικονομικής ιστορίας και κουλτούρας;
Αρκετοί φωνάζουν πως πάμε στο γκρεμό και πρέπει να αλλάξουμε αλλά, αν τους βάλεις σε ένα τραπέζι να συζητήσουν, θα πουν παρόμοια πράγματα και θα καταλήξουν σε διαφορετικές λύσεις, πίσω από τις οποίες δύσκολα κρύβονται οι ηγετικές φιλοδοξίες. Οι εναπομείναντες λογικοί του τόπου μας αδυνατούν να συνεννοηθούν στα απλά, να κινηθούν συντεταγμένα διεκδικώντας τα αυτονόητα.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα η χώρα να διαλύεται, η ανάκαμψη να αποτελεί μακρινή οπτασία, η ελπίδα να χάνεται. Βαδίζουμε στα χνάρια της Βενεζουέλας ή της Συρίας, αλλά δεν δείχνουμε να το συνειδητοποιούμε ούτε αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Όσοι θα έπρεπε να εμφανίζουν την πιο έντονη κινητοποίηση −οι νέοι που κρίνεται το μέλλον τους− μοιάζουν να παρακολουθούν απαθείς και αδρανείς.
Στην Ελλάδα σίγουρα αγνοούνται οι φιλελεύθερες ιδέες. Μήπως όμως μόνο με πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό φιλελευθερισμό μπορεί πραγματικά να βγει από την κρίση; Τι άλλο έκαναν όλες οι χώρες του πλανήτη στις οικονομικά δύσκολες εποχές της ιστορίας τους, στο παρελθόν και στο παρόν; Αν δεν επαρκούν τα εντόπια φιλελευθερίζοντα κόμματα, υπάρχει το αντίστοιχο πανευρωπαϊκό το οποίο τόσες εύστοχες παρεμβάσεις έχει κάνει για τα προβλήματά μας. Αν πάλι δεν θέλουμε να ασχοληθούμε, αν δεν έχουμε κάτι εναλλακτικό να προτείνουμε, ας σταματήσουμε να κλαιγόμαστε και ας απολαύσουμε την επικείμενη καταστροφή. Τόσο απλά είναι τα πράγματα!
20°
