Οι «δικοί τους» και οι «άλλοι»

Δεν είναι αλήθεια ότι η δύναμη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παραμένει λίγο-πολύ σταθερή, όπως ισχυρίζονται ακόμα και άνθρωποι που τους εκτιμώ για την ευθυκρισία τους και την καλή τους πίστη. Το ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που έχουν αποσύρει την όποια εμπιστοσύνη τους προς τους Τσιπροκαμμένους δεν το δείχνουν μόνον οι δημοσκοπήσεις. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά γύρω του, αλλά και σε ορισμένα στοιχεία που δημοσιεύονται, για να πειστεί για του λόγου το αληθές.

Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί λίγο-πολύ τις δυνάμεις του στα στρώματα εκείνα που συνήθως αναφέρονται ως «εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα». Άλλωστε, τα όποια μέτρα παίρνει, οι όποιες πολιτικές (λέμε τώρα…) εφαρμόζει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, αυτόν τον σκληρό πυρήνα οπαδών της αποσκοπούν να κρατήσουν, κατά το δυνατόν, ευχαριστημένο. Ο αριθμός αυτών των συμπολιτών μας δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος. Δεν είναι, όμως, και τέτοιος που να καθιστά ένα κόμμα πλειοψηφική δύναμη στην κοινωνία, και κατ’ επέκταση στην κάλπη.

Αυτή η κατηγορία συμπολιτών μας ήταν, άλλωστε, πάντα η πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ, από τότε τουλάχιστον που άρχισαν να φουσκώνουν τα ποσοστά του. Μιλάμε για ανθρώπους που κατά πολύ μεγάλο ποσοστό ψήφιζαν παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ, παραδοσιακό προστάτη όσων εργάζονται στο δημόσιο, και που θεωρούν ότι, τουλάχιστον ως προς τον βασικό πυρήνα των προνομίων τους (των και «κατακτήσεων» συχνά αποκαλουμένων), ο ΣΥΡΙΖΑ τούς προστατεύει: δεν πρόκειται να κινδυνεύσει η μονιμότητά τους, δεν πρόκειται να μπουν στην περιπέτεια (sic) της αξιολόγησης, δεν θα τους κουνήσει κανείς από τη θέση τους ακόμα και αν έχουν καταθέσει πέτσινα πτυχία ή έχουν καθ’ οιονδήποτε άλλον τρόπο παρανομήσει (το είδαμε κι αυτό).

Τι γίνεται όμως, με τους «άλλους», με τους υπόλοιπους, με τον κύριο εντέλει όγκο του εκλογικού σώματος; Νομίζω πως εκεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν πια και πολύ αέρα στα πανιά τους. Ακόμα και οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι νέοι, δυο κατηγορίες που είχαν εν πολλοίς στηρίξει τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν όλο και περισσότερο να αποστασιοποιούνται. Είναι προφανές ότι οι αλχημείες και τα γλωσσικά ευρήματα του Κατρούγκαλου δεν αρκούν για να κρατήσουν ικανοποιημένους τους συνταξιούχους. Όπως προφανές είναι επίσης ότι, την ώρα που μόνον οι κάθε είδους Καρανίκες και τα συριζόπαιδα βολεύονται, που μόνον για τους Καλογρίτσες «ανοίγουν οι δουλειές», η ανεργία παραμένει στα κόκκινα και οι νέοι, όσοι μπορούν τουλάχιστον, κοιτάζουν πώς «να την κάνουν» για κάποια άλλη χώρα.

Πάνω απ’ όλα όμως, τι γίνεται με τον μικροεπιχειρηματία, τον μαγαζάτορα, τον υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα που ή έχει απολυθεί ή είναι απλήρωτος, τον ελεύθερο επαγγελματία; Ακλόνητες μέχρι πρότινος εμπορικές φίρμες χρεοκοπούν, μαγαζιά και «μπλοκάκια» κλείνουν. Ειδικά για την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο των ελεύθερων επαγγελματιών, τον οποίο και τυχαίνει να γνωρίζω καλύτερα εδώ και 37(!) χρόνια, αξίζει τον κόπο, νομίζω, να αναφερθούν δυο πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.

Πρώτον, αυτή τη στιγμή τις εισφορές του στον ΟΑΕΕ, το ασφαλιστικό ταμείο των ελεύθερων επαγγελματιών, τις πληρώνει μόνον το 15% των ασφαλισμένων! Προφανώς, δεν έγιναν όλοι οι υπόλοιποι ξαφνικά κακοπληρωτές, ούτε ξαφνικά επέλεξαν να μένουν ακάλυπτοι ακόμα και για τις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας. Απλώς (οι συντριπτικά περισσότεροι, τουλάχιστον) δεν είναι σε θέση να πληρώσουν την εισφορά τους. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Τόσο απλό.

Δεύτερον, από τους συμπολίτες μας που προχώρησαν στη ρύθμιση των 100 δόσεων, την οποία με τόσες τυμπανοκρουσίες εξήγγειλε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση, περίπου το 40% έχουν «χάσει» τη ρύθμιση, γιατί απλούστατα δεν μπόρεσαν να είναι συνεπείς με την καταβολή των τρεχουσών δόσεων, πέραν των «καθυστερημένων» και «ρυθμισμένων». Τι δηλοί ο μύθος; Μα, ότι κάποιοι προσπάθησαν να ρυθμίσουν τις φορολογικές και ασφαλιστικές τους εκκρεμότητες αλλά, απλούστατα, δεν μπόρεσαν να είναι συνεπείς.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, οι καταστηματάρχες, οι μικροεπιχειρηματίες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοί όλοι που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης και της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας, είναι πια πολύ δύσκολο να πειστούν ότι οι Τσιπροκαμμένοι τούς επιφυλάσσουν ένα καλύτερο αύριο. Δεν ξέρω αν αυτό που ζούμε είναι η αρχή του τέλους για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι, όμως, σίγουρα το τέλος της αρχής – για να χρησιμοποιήσω μια γνωστή ρήση. Με άλλα λόγια, είναι το τέλος μιας περιόδου όπου ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε ακόμη να ταΐζει τον κόσμο με απατηλές υποσχέσεις, να απαντά πάντα «ναι, αλλά και οι άλλοι καταπιέζουν τους νέγρους», να επικαλείται απλώς το (μεταφυσικού χαρακτήρα, όπως αποδεικνύεται) «ηθικό πλεονέκτημα» της «αριστεράς». Ναι της «αριστεράς» του Σπίρτζη και του Καλογρίτσα, του Καρανίκα και του… Μαδούρο. Αυτού που μέχρι προχτές τον είχαν για πρότυπο, ασχέτως αν τώρα κάνουν πως δεν τον γνωρίζουν.