Ναι ή όχι στη θανατική ποινή;

Τυχαίο; Η πιο δύσκολη για την Ελλάδα χρονιά της Μεταπολίτευσης έκλεισε με ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα των τελευταίων χρόνων. Μιλάω φυσικά για τον βιασμό και την απίστευτα βίαιη δολοφονία της κοπέλας στην Ξάνθη- μια θλιβερή υπενθύμιση πως η Βία δεν χρειάζεται κρίσεις και μνημόνια για να μας δείξει το χειρότερο πρόσωπό της.

Δεν πρόκειται φυσικά να ασχοληθώ με την ίδια την υπόθεση. Άλλωστε, και αντίθετα με άλλες περιπτώσεις, οι Αρχές έδρασαν γρήγορα και αποτελεσματικά με την σχεδόν άμεση σύλληψη του (κατά πάσα βεβαιότητα) δράστη. Εννοείται δε, πως δεν θα μπω και στην οπαδική λογική του στυλ «Είδατε; Υπάρχουν και Έλληνες βιαστές, όχι που βρίζατε τον Πακιστανό» vs «Εντάξει, έκανε ένα έγκλημα κι ένας Έλληνας. Τόσο κόσμο έχουν σκοτώσει οι ξένοι». Αυτές οι επικίνδυνες αφέλειες είναι απλώς για γέλια και για κλάματα.

Σκοπεύω να σταθώ σε ένα «αίτημα» το οποίο βγαίνει πεισματικά στην επιφάνεια κάθε φορά που διαπράττεται ένα (λιγότερο ή περισσότερο) «φρικιαστικό» (sic) έγκλημα. Μόλις λοιπόν καταλαγιάσουν οι κραυγές για ανασκολοπισμό, ευνουχισμό, σοδομισμό, κρέμασμα στο Σύνταγμα των εκάστοτε δραστών αρχίζουν να ακούγονται κάποιες πιο «σοβαρές» (λέμε τώρα) φωνές οι οποίες τονίζουν την ανάγκη για επαναφορά της θανατικής ποινής. Μόνο έτσι θα παταχθεί η εγκληματικότητα, λένε. Μόνο έτσι θα ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του λαού (όπου «λαός» ήταν αυτοί που μιλούσαν για ανασκολοπισμούς, ευνουχισμούς κ.ο.κ.), λένε. Αν δε, προσπαθήσεις να τους πας κόντρα θα σου φωνάξουν στα μούτρα: «Και αν το θύμα ήταν συγγενής σου τι θα έλεγες; Ε;»

Ναι ή όχι λοιπόν στη θανατική ποινή; Θα μπορούσα να δώσω πολλές απαντήσεις: «Όχι», «Ποτέ», «Ποτέ των ποτών», «Ζαμέ» κλπ κλπ.

Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Κατ’ αρχήν, και τον πιο σκιτζή ποινικολόγο να ρωτήσεις θα σου πει πως η θανατική ποινή ποτέ δεν συμβάλλει στην μείωση της εγκληματικότητας. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει και πιο τρανό παράδειγμα αποτελούν οι Η.Π.Α όπου οι εκτελέσεις γίνονται αβέρτα-κουβέρτα χωρίς να εμποδίζουν τους ενόπλους να μπουκάρουν με πολυβόλα στα σχολεία. Επίσης, θα επρόκειτο για ένα εξωφρενικό πισωγύρισμα, μια επιστροφή στην βαρβαρότητα που θα στιγμάτιζε ανεπανόρθωτα την χώρα μας. Δεν είναι τυχαίο πως η θανατική ποινή εφαρμόζεται πλέον κυρίως σε ισλαμικές χώρες, στην κομμουνιστικοκαπιταλιστική δικτατορία της Κίνας καθώς και σε υπανάπτυκτα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής. Σήμερα στην Ευρώπη η «εσχάτη των ποινών» υφίσταται μόνο στην Λευκορωσία- όπου μάλιστα αμφιβάλλω αν εφαρμόζεται ακόμα στην πράξη. Άσε που η Ευρωπαϊκή Ένωση την αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας και ενδεχόμενη επαναφορά της στην Ελλάδα θα μας έβαζε σε μπελάδες. Έχουμε τα οικονομικά μας, έχουμε την Χ.Α. στο 7 (έως και 12) % ας μην δίνουμε κι άλλες αφορμές…

Τώρα, πως θα ένιωθα για τον φονιά/ βιαστή κάποιου δικού μου ανθρώπου; Θα ήθελα να τον κόψω κομματάκια! Εδώ κάποτε ένας τύπος μου έκλεψε ένα μπουφάν με το σήμα της Άντερλεχτ και ορκιζόμουν πως αν τον έβρισκα θα του έβαζα βραστά αυγά στις μασχάλες! Αυτό όμως δεν σημαίνει κάτι και η δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργεί με αυτή τη λογική. Αν ήταν έτσι, να καταργήσουμε τα δικαστήρια και την αστυνομία και να επιστρέψουμε στην παλιά αγαπημένη πρακτική της αυτοδικίας. Με την ευκαιρία, ας βάλουμε και προβιές και ας πάμε να ζήσουμε μέσα σε σπήλαια.

Πάνω απ’ όλα όμως, τίθεται ένα ξεκάθαρο ζήτημα ηθικής φύσης: Το Κράτος δεν δικαιούται να σκοτώνει (και μάλιστα εν ψυχρώ και έχοντας σώας τας φρένας) σε καμία περίπτωση. Το Κράτος οφείλει να σωφρονίζει, να προστατεύει την ζωή. Δεν του επιτρέπεται να την αφαιρεί Έστω και αν έχει απέναντί του ρεμάλια του κερατά.

Οι «φαν» της θανατικής ποινής δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Πριν ένα τέταρτο αιώνα, ο Μάικλ Δουκάκης έχασε τις εκλογές στις ΗΠΑ επειδή υποστήριξε πως δεν θα ζητούσε να εκτελεστεί ενδεχόμενος βιαστής της συζύγου του. Σε ό,τι αφορά την χώρα μας όμως, καλό θα ήταν να κάνει και η δικαιοσύνη αυτά που πρέπει για να κλείνει κάποια στόματα. Να τελειώσει π.χ. αυτή η παρωδία με την «παρέλευση του 18μηνου» που έχει δώσει την ευκαιρία σε ουκ ολίγους βαρυποινίτες να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν λέμε ισόβια να εννοούμε ισόβια. Και φυσικά, να πάψουν να αποφυλακίζονται πριν της ώρας τους στυγνοί εγκληματίες μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει χώρος στις φυλακές.