Edito 573

Πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη έγινε κάτι που σε γεμίζει μόνο στενοχώρια για τη ζωή μας πια σ’ αυτή τη χώρα. Σε δωρεάν διανομή τροφίμων για άπορους, συγκεντρώθηκαν σε ένα γήπεδο 9.200 άνθρωποι και επακολούθησαν θλιβερές σκηνές καθώς όλοι προσπαθούσαν να προλάβουν την προσφερόμενη σακούλα. Αυτές οι σκηνές ντροπής όμως, αυτή τη φορά, δεν αναδείχτηκαν από τα κανάλια, κανείς δεν τις συζήτησε, τώρα δεν είναι πρώτο θέμα στο δημόσιο διάλογο. Τώρα κανείς δεν μιλάει για «ανθρωπιστική καταστροφή», κανείς για «κοινωνική γενοκτονία», δεν λέμε για τα «χειρότερα χρόνια από το 1941». Τώρα τα ΜΜΕ κρατούν ήπιο κλίμα, δεν θρηνούν όλη μέρα και η αντιπολίτευση δεν καπηλεύεται τη δυστυχία του κόσμου.

Στα νοσοκομεία οι καρκινοπαθείς δεν μπορούν να κάνουν χημειοθεραπεία, τα κρεβάτια στις εντατικές μονάδες είναι κλειστά και οι άνθρωποι πεθαίνουν, οι ασθενείς φέρνουν μαζί τους φάρμακα και υλικά με την εισαγωγή τους. Αρχίζει να ακούγεται η αδιανόητη καταγγελία ότι όποιος έχει μαζί του τα υλικά αγορασμένα από τον ίδιο προηγείται στην εισαγωγή. Όμως τώρα κανείς δεν προπηλακίζει τον υπουργό Υγείας, όπως τότε με τον Άδωνι Γεωργιάδη που δεν του επέτρεπαν ούτε να μπει μέσα σε ένα νοσοκομείο. Πού είναι όλοι αυτοί οι «ασυμβίβαστοι» συνδικαλιστές που δημιουργούσαν τότε εικόνα χάους στα νοσοκομεία; Τι κάνουν τώρα που η δημόσια υγεία καταρρέει;

Πού είναι τα παιδάκια που λιποθυμούσαν νηστικά στα σχολεία; Πού είναι οι φοιτητές που πέθαιναν από τις αναθυμιάσεις της σόμπας, τώρα μάλιστα που το πετρέλαιο ακρίβυνε; Πού είναι οι δυστυχείς που αυτοκτονούσαν στο μετρό; Σταμάτησαν; Το 2014, μετά από τόσα χρόνια συνεχούς πτώσης του ΑΕΠ, η ύφεση φρέναρε, η οικονομία σταθεροποιήθηκε με μικρή άνοδο. Το 2015 όμως ξαναμπήκαμε στην ύφεση, νέα πτώση. Και το πρώτο τρίμηνο του 2016, η ύφεση μεγάλωσε, έφτασε το 1,3. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βρισκόμαστε στον πάτο, στο χειρότερο σημείο από τότε που άρχισε η ιστορία αυτή το 2010. Γιατί δεν καίγεται η Αθήνα, γιατί δεν δολοφονούνται άνθρωποι στη Μαρφίν, γιατί δεν βλέπουμε δέκα διαδηλώσεις κάθε μέρα, γιατί δεν «κατεβάζει τα ρολά» για μήνες το δημόσιο όπως τότε;

Λέμε, χαριτολογώντας λίγο, ότι τώρα δεν συμβαίνει γιατί επετεύχθη ο σκοπός, οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας τώρα είναι στις υπουργικές λιμουζίνες και διορίζουν τα ξαδέλφια τους. Νομίζω ότι για να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει, πρέπει να πούμε κάτι παραπάνω από αυτό. Οι βίαιες αντιδράσεις τότε δεν έγιναν γιατί φτωχύναμε. Αλλά για ακριβώς το αντίθετο. Ήταν για να φτωχύνουμε περισσότερο προκειμένου να διασωθεί το παρασιτικό σύστημα που απειλήθηκε στην αρχή των μνημονίων και να δείξει ότι, μπροστά στον κίνδυνο να αλλάξει, είναι διατεθειμένο ακόμα και να σκοτώσει. Η βιαιότητα εξόρισε από τη δημόσια συζήτηση τις μεταρρυθμίσεις. Απαγόρευσε τη προοδευτική λύση: Ο λαός να καταλάβει τι συμβαίνει, να σηκώσει τα μανίκια και να δουλέψει για να αλλάξει την Ελλάδα. Αντί γι’ αυτό, μπροστά στις βίαιες αντιδράσεις, επιλέχθηκε η υπερφορολόγηση για να διατηρηθεί το παρασιτικό σύστημα. Κάθε προσπάθεια αλλαγής, ακόμα και η παραμικρή, συναντούσε αδιαλλαξία. Μοιραία, η ύφεση διαιωνίζεται, το πολιτικό σύστημα προσποιείται ότι κάνει κάτι και κάνει μόνο τα απαραίτητα, και αυτά τα υπονομεύει αμέσως, «ξεχνάει» την υπουργική απόφαση, «αμελεί» να εκδώσει την εφαρμοστική εγκύκλιο, «διαφωνεί» ο υπουργός, καθυστερήσεις και ο καιρός περνάει. Συνηθίζουμε τη στασιμοχρεοκοπία. Μας πείσανε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Και οι φτωχοί πηγαίνουν πια ανά δεκάδες χιλιάδες στα ομαδικά συσσίτια απορίας. Χωρίς κανείς να συγκινείται. Και στους καρκινοπαθείς δίνουν ραντεβού μετά από 6 μήνες για χημειοθεραπεία. Χωρίς κανείς να κλαίει.

Δεν θα καταλάβουμε τι συμβαίνει αν δεν πούμε την αλήθεια: Η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση που εφαρμόζει το σκληρότερο μνημόνιο δεν είναι η χειρότερη γιατί «είπε ψέματα», γιατί είχε «αυταπάτες». Αλλά γιατί προσπαθεί πραγματικά, όπως είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους της, να προστατεύσει το σύστημα που χρεοκόπησε το 2009. Συζητάμε πολύ για μνημόνια και τρόικες και αξιολογήσεις και δόσεις, για να αποφύγουμε να μιλήσουμε για την πραγματική πολιτική, αυτή που εφαρμόζεται κάθε μέρα. Έτσι οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν, δεν μπορούν να κάνουν το συσχετισμό, μπορεί και να χαίρονται κιόλας, με τη λογική, τώρα προσλαμβάνουν τα αδέλφια και τους συζύγους τους, αύριο θα έρθει και η σειρά μας. Ιδρύουν νέους δημόσιους οργανισμούς, μπορεί και να μας προσλάβουν. Κρατάνε 2,5 χιλιάδες με πλαστά πτυχία, άρα ποτέ δεν θα αξιολογηθεί και η δικιά μας δουλειά, ας χαλαρώσουμε. Κάνουν λάθος, χωρίς δανεικά, μόνο η ελίτ των κομματικών στρατών θα βολεύεται, αλλά δεν το ξέρουν ακόμα.

Οι συγκοινωνίες το 2013 και το 2014 μπήκανε σε μια τάξη. Έπαψαν να είναι ζημιογόνες. Όμως πέρυσι είχαν ξανά 44 εκ. έλλειμμα και φέτος θα πάνε στα 77. Γι’ αυτό πληρώνεις ακριβότερο εισιτήριο. Γι’ αυτό τα μισά λεωφορεία είναι αχρηστευμένα και οι συγκοινωνίες έχουν καταρρεύσει. Οι νέες γραμματείες που δημιουργεί η κυβέρνηση σημαίνουν γραφεία, υπαλλήλους, αυτοκίνητα, οδηγούς, σημαίνουν νέες ευκαιρίες για την κομματική και κρατική γραφειοκρατία. Γι’ αυτό όμως δεν προσλαμβάνονται οι 3 χιλιάδες νοσηλευτές και πεθαίνουν οι καρκινοπαθείς. Καινούργιοι δημόσιοι οργανισμοί, κι άλλες δομές κρατικής γραφειοκρατίας, ελλείμματα ξανά στις κρατικές επιχειρήσεις, προσλήψεις κομματικών στρατών, δημιουργία κρατικών μέσων ενημέρωσης και προσλήψεις δημοσιογράφων για την προπαγάνδα. Γι’ αυτό πληρώνεις Ένφια. Τροπολογίες, «καθορισμός επιδόματος σε συνδικαλιστικά στελέχη που τυγχάνουν απαλλαγής εργασιακών καθηκόντων», 1.000 ευρώ δηλαδή επιπλέον του κανονικού μισθού σ’ αυτούς που δεν δουλεύουν. Γι’ αυτό εσύ είσαι άνεργος. Και συγχρόνως μειώσεις προστίμων σε όσους δεν κόβουν αποδείξεις, κλείσιμο ματιού στη φοροδιαφυγή. Γι’ αυτό εσύ πληρώνεις περισσότερους φόρους. Καλώς ήρθατε στο 2009. Την κατάληξη την έχουμε ήδη δει.

Πρέπει να πούμε μια δυσάρεστη αλήθεια. Γιατί πολλοί είναι κατά του Σύριζα αλλά όχι και κατά του ξοφλημένου συστήματος, γι’ αυτό ο λαϊκισμός ακόμα δρα ανενόχλητος. Το πρόβλημά μας υπερβαίνει αυτή την κυβέρνηση της επιστροφής στο χρεοκοπημένο παρελθόν. Όσο η κοινωνία μας πιστεύει ότι υπάρχει ένας μαγικός τρόπος με τον οποίο χωρίς δανεικά μπορούμε να ζούμε σαν να είμαστε στο Μαϊάμι, με οικονομία της δεκαετίας του ’70, το αδιέξοδο θα συνεχίζεται. Ήδη, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δίπλα στον Σύριζα που καταρρέει, δημιουργείται άλλος τόσος ένας μαυροκόκκινος, πιο συνεπής «σύριζα», πιο «μαδούρο». Αν η μισή κοινωνία δεν καταλαβαίνει ακόμα τι της συμβαίνει, η έξοδος από το τούνελ απέχει πολύ.