Δεν υφίσταται ούτε μία ανάλυση ή σχόλιο έγκυρου πολιτικού αρθρογράφου ή οικονομικού αναλυτή διεθνούς εμβέλειας που να μη σημειώνει μετ’ επιμονής πως ο Αλέξης Τσίπρας «ήρθε για μείνει» και πως η πολιτική του επικυριαρχία θα έχει χρονική συνέχεια. Σε ανάλογο συμπέρασμα καταλήγουν και οι εκθέσεις των διπλωματικών αντιπροσωπειών που υπηρετούν στην Ελλάδα προς τις καγκελαρίες των μεγάλων ή οικονομικά ισχυρών χωρών. Παράλληλα οι διεθνείς αναλυτές υπογραμμίζουν με επιμονή τις δυνατότητες μετάλλαξης του ηγετικού σχήματος του Μαξίμου προς πλέον «ευέλικτες» πολιτικές μορφές, που θα συνάδουν στο εγγύς μέλλον με την προδιαγεγραμμένη πλέον αναδιάταξη του ευρωπαϊκού πολιτικού Κέντρου το οποίο σήμερα αδυνατεί να παρακολουθήσει τις τάσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Το δεύτερο εξάμηνο του 2016 (αμερικανικές εκλογές, δημοψήφισμα για το BREXIT, εκλογές στην Ισπανία, αστάθεια στην Εγγύς Ανατολή - προσφυγικό) και το 2017 (εκλογές στη Γερμανία, προεδρικές εκλογές στη Γαλλία) θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική αρχιτεκτονική στην καθ’ ημάς Δύση καθώς και τον υπαρκτό ή όχι οδικό χάρτη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή… αποσύνθεσης.
Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική ρητορική που αρθρώνεται με αποδέκτη την ελληνική κοινωνία και εκστομίζεται από το σύνολο του συνταγματικού τόξου είναι επιεικώς αναχρονιστική και δέσμια μιας συνθηματολογίας που παραπέμπει ακόμη και στη μετεμφυλιακή περίοδο και προκαλεί ανακλαστικά τα οποία χαρακτηρίζουν μία εφηβική Δημοκρατία και ένα ανασφαλές, αν όχι ανώριμο, έθνος.
Πρόκειται δηλαδή για την πλήρη επιβεβαίωση της πολιτικο-ιστορικής αναδρομής εντός της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας τόσο του Κώστα Κωστή όσο και του Μαρκ Μαζάουερ. Ο ένας καταδικός μας, ο άλλος φίλος μας, οι δύο ιστορικοί στην ενασχόλησή τους με το ελληνικό φαινόμενο καταλήγουν ερμηνευτικά σε ένα συμπέρασμα. Αυτό της παθολογικής, παιδικής ανωριμότητας σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικό-οικονομικής ζωής όσο και στο δημόσιο πολιτικό λόγο που αποτελεί μνημείο αναπαραγωγής αστικών μύθων, εμμονικής ανιστορικότητας, αποστροφής της πραγματικότητας, υιοθέτησης κλισέ.
Η εξάχρονη ήδη πολιτικο-οικονομική κρίση για πολλούς θα ήταν μία ιστορική ευκαιρία ριζικής «ανακαίνισης» του πολιτικού αρχιτεκτονήματος και αναπροσαρμογής του δημόσιου πολιτικού λόγου. Η εντόπια πολιτική αγορά κατάφερε το διαμετρικά αντίθετο. Την επιστροφή του δημόσιου πολιτικού λόγου στη δεκαετία του ’70 με μετεμφυλιακούς παροξυσμούς και τη διατήρηση ενός πολιτικού συστήματος που απηχεί δομές και λογικές που συνετρίβησαν δυστυχώς ή ευτυχώς από τη σύγχρονη πολιτική ιστορία.
Διαβάζω: «Σοκ από τη δήλωση Ξυδάκη για Αγία Σοφία». Είπε ο άνθρωπος πως δεν συνιστά έλλειμμα σεβασμού και δεν χάλασε δα και ο κόσμος που θα αναγνωστεί το Κοράνι εντός του ναού κατά τη διάρκεια του Ραμαζανίου. Την Τρίτη που μας πέρασε ήταν από τις πρώτες ειδήσεις στα δελτία. Πόσο μυαλό χρειάζεται άραγε για να κατανοήσει κανείς πως η ανάγνωση των Ευαγγελίων στον Παρθενώνα ή την Επίδαυρο ή την Πνύκα και την Αρχαία Αγορά είναι εξίσου «βέβηλη» με την ανάγνωση του Κορανίου σε ένα μουσείο-ναό, πρώην χριστιανικό, μετέπειτα μουσουλμανικό τέμενος και νυν μνημείο προστατευόμενο από την UNESCO. Με λίγα λόγια, τρίχες.
Διαβάζω: «Θερμή υποδοχή του Νίκου Κοτζιά από τους Τσάμηδες στα Τίρανα». Στο κείμενο αναφέρεται πως οι Τσάμηδες ήταν 150 τον αριθμό. Κουβέντα για την εξαιρετικά σοβαρή ατζέντα των ελληνοαλβανικών συνομιλιών. Κουβέντα επί της ουσίας για τα ιστορικά δεδομένα της εκτόπισης αλβανοφώνων μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κουβέντα για την έντονη προσπάθεια που καταβάλλεται για την πλήρη εξομάλυνση των διμερών σχέσεων. Η αναπαραγωγή της είδησης εστιάζεται σε 150 φωνακλάδες, πιθανότατα εγκάθετους από το καρτέλ ναρκωτικών της Λαζαράτης. Γιατί αυτή είναι η σύγχρονη έκφραση του «τσάμικου εθνικισμού».
Πρόκειται για δύο συγκεκριμένα περιστατικά που καταδεικνύουν το έλλειμμα ιστορικής και σύγχρονης ευρωπαϊκής αντίληψης εκείνων που τα αναπαράγουν στα ΜΜΕ ή το δημόσιο πολιτικό λόγο. Σε μία εποχή που η Εκκλησία και το πολιτικό σύστημα αδυνατούν να συμφωνήσουν στην οικοδόμηση ενός μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα και τσακώνονται για το εάν ή όχι θα πρέπει να τοποθετηθεί σταυρός επί της «Ροτόντα» στη Θεσσαλονίκη, η οποία διετέλεσε ρωμαϊκός, χριστιανικός και μουσουλμανικός τόπος λατρείας ανά τους αιώνες.
Ακούω τον ευρωβουλευτή Γιώργο Κύρτσο να εξηγεί υπομονετικά από τα ερτζιανά πως οι δανειστές αρνήθηκαν να καταβάλουν τα 10 δις ευρώ των κερδών των κεντρικών ευρωπαϊκών τραπεζών από την πώληση των ελληνικών ομολόγων για δήθεν τεχνικούς λόγους. Ο κ. Κύρτσος εξηγεί υπομονετικά πως τα χρήματα αυτά θα διοχετευθούν για την αποπληρωμή τους χρέους προκειμένου να καλυφθούν πολιτικά οι δανειστές από μία μελλοντική αύξηση των επιτοκίων (και άρα και επί του ελληνικού χρέους). Συμπέρασμα αυτονόητο του κ. Κύρτσου. «Οι δανειστές δεν δίνουν δυάρα για την αποτελμάτωση της ελληνικής οικονομίας. Είμαστε στο πηγάδι και πρέπει εμείς να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για να βγούμε από αυτό».
Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί λόγω εσωτερικής λογικής (ανορθολογικής) δομής του να συνεννοηθεί. Διότι για το πολιτικό σύστημα η έννοια «συνεννόηση» περνά από τα τηλεοπτικά παράθυρα των δελτίων ή των πρωινών εκπομπών, όπου ο Άρης, ο Μπάμπης, ο Γιώργος (και ο άλλος Γιώργος), ο Παύλος, ο Αλέξης, ο Γιάννης, ο Νίκος, είναι οι ρυθμιστές και οι θεσμικοί καθοδηγητές του δημόσιου πολιτικού λόγου. Πρόκειται για τη σαρωτική επικράτηση της τηλεοπτικής Δημοκρατίας, είτε των Ρουσόπουλου-Κεδίκογλου είτε του Νίκου Παππά. Η «συνεννόηση» νοείται όταν υλοποιείται σε κατ’ ιδίαν επαφές, χωρίς κάμερες, με ελάχιστο δημόσιο φωτισμό και με την εγγύηση της σοβαρότητας, της εντιμότητας και της επάρκειας των συνομιλητών. Η εξουσία είναι το ζητούμενο. Είναι αυτονόητο, δυστυχώς, αναπόφευκτο και ανθρώπινο. Η διαχείρισή της όμως, ανόητοι, για να είναι αποτελεσματική και διαχρονικά καταμερισμένη για την ίδια την επιβίωση του συστήματος απαιτεί διακομματική και διαπροσωπική συνεννόηση. Αλλιώς η ιστορία επιφυλάσσει και άλλες θέσεις στο σκουπιδοτενεκέ της, όπως και για τους προηγούμενους που αναπαύονται στον πάτο του καλάθου των αχρήστων οσμίζοντας την αποφορά του.
Διαβάζω: «Προηγείται με 7,5% η ΝΔ του ΣΥΡΙΖΑ». Χαράς ευαγγέλια για τα στελέχη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν βλέπουν οι αόμματοι πως δεν υφίσταται διαρροή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη Νέα Δημοκρατία; Δεν βλέπουν πως η συσπείρωση της Κουμουνδούρου είναι κάτω από 50%; Δεν τους προβληματίζει πως η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας πιάνει ταβάνι με πάνω από 70%; Δεν παρατηρούν τη μαύρη στήλη της Χρυσής Αυγής που σκαρφάλωσε στο 8,5%; Δεν βλέπουν πως οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις της ΛΑΕ και της Ζωής αθροίζουν 5%; Δεν καταλαβαίνουν πως όλα αυτά συμβαίνουν εκτός προεκλογικής περιόδου; Δεν προετοιμάζονται για επαναφορά των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ όταν χτυπήσει το καμπανάκι; Δεν ξέρουν ότι ακόμη στην Ελλάδα οι κεντρώοι ψηφοφόροι αποτελούν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος;
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
11°
