Υπάρχει αντιπολίτευση;

Οι Έλληνες πολίτες έκαναν τις επιλογές τους. Τώρα θα πληρώσουν γι’ αυτές και θα πληρώσουν ακριβά. Όχι σε μία αλλά σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις επέλεξαν ΣΥΡΙΖΑ. Για να φύγουν από τα μνημόνια. Τώρα βυθίζονται βαθύτερα σ’ αυτά ως συνέπεια μιας ανόητης διαπραγματευτικής τακτικής. Σήμερα, το 80% πιστεύει ότι η κυβέρνηση αυτή δεν θα μας βγάλει από τα μνημόνια και ότι τα πράγματα κινούνται σε λανθασμένη κατεύθυνση. Το 70% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι απογοητευμένοι από τα πεπραγμένα της δικής τους κυβέρνησης. Μα τόσο γρήγορα; Κάπως έτσι αποτυγχάνουν τα έθνη, όταν αφήνονται έρμαια του διχαστικού και ψευδούς λόγου των δημαγωγών. Στην Ελλάδα αυτό είναι γνωστό από την αρχαιότητα. Δυστυχώς δεν διαβάζουμε ούτε τη δική μας Ιστορία.

Mετά τους αγρότες, που είδαν την άλλη όψη του νομίσματος, πήραν σειρά οι επιστήμονες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Τα φαρμακεία πωλούν και πάλι φάρμακα και δεν μοιράζουν ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουρά ακόμα στέκουν ανήσυχοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Αν τους πρώτους τους περιμένει η βαριά και για πολλούς άδικη φορολογία, τους δεύτερους τους περιμένει ο κόφτης. Με την ελπίδα ότι θα τον αποφύγουν, κάθονται ήσυχοι στις δουλειές και τα καφενεία τους. Πάνε οι μέρες των απεργιών και των κινητοποιήσεων, του «σπάστε τα όλα», «να καείτε απεργοσπάστες», του «δεν πληρώνω». Σοφά ποιούν. Το νέο καθεστώς κάποιους πρέπει να περισώσει, αν θέλει και αυτό να διασωθεί. Και τους έχει επιλέξει. Δύσκολα όμως θα τα καταφέρει.

Αν τα πράγματα πηγαίνουν λάθος ποιο είναι το σωστό; Ποιος θα λύσει την εξίσωση; Να φύγει ο κόσμος από τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι ψεύτης και αδιάβαστος και να πάει πού; Στην κεντροαριστερά της Φώφης και του Σταύρου ή στην κεντροδεξιά του Κυριάκου; Αν αυτοί ξέρουν γράμματα, γιατί δεν μας τα λένε καθαρά και στρογγυλά να τα καταλάβουμε; Αν έχουν τα σωστά μείγματα και τις ακριβείς χημικές ενώσεις γιατί δεν μας τις κοινοποιούν, να βγούμε στα κουρεία και στα λουτρά να τις εξηγήσουμε στον απατημένο ψηφοφόρο που ετοιμάζεται να σπρώξει τα ρέστα του στους ΕΝΦΙΑ και ΦΠΑ; Όλοι «Μενουμευρώπηδες» είμαστε και μπορούμε να συνεννοηθούμε. Και οι «ΟΧΙ» και οι «ΝΑΙ». Αφού και οι «ΟΧΙ» αποδείχτηκαν τελικά «ΝΑΙ» και μάλιστα με κατεβασμένα… χέρια.

Δυστυχώς η δημοκρατική αντιπολίτευση ζει ακόμα στην εποχή των αγανακτισμένων. Φοβάται και τον ίσκιο της, δηλαδή το πολιτικό κόστος. Νομίζει ότι μπορεί να κρύβεται πίσω από ασάφειες και να περιμένει την πτώση του ώριμου φρούτου. Για να ανέβει αυτή και να κάνει τι; Να παίξει πάλι το «βλέποντας και κάνοντας», χωρίς στρατηγική; Για να εμπλακεί και αυτή σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, πασχίζοντας να διαφυλάξει τους δικούς της πραιτωριανούς, ενώ τα δις θα χορεύουν στην πλάτη όλων μας; Για να έχει απέναντι σύσσωμη και πάλι την Αριστερά, που μέσω των δικτύων της στο Δημόσιο και τη νεολαία, μπορεί να την ξετινάξει με το καλημέρα;

Καταρχάς, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρέπει να βγουν από κοινού και να υπερασπιστούν το έργο της κυβέρνησης των Σαμαρά και Βενιζέλου. Να καταδείξουν απλά και κατανοητά την όποια πρόοδο είχε επιτευχθεί τότε στα δημοσιονομικά, στην Υγεία και την Παιδεία και να κάνουν αυτοκριτική για τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Η εποχή εκείνη είχε πολύ θόρυβο, ήταν και τα παιδιά που λιποθυμούσαν από την πείνα και ο κόσμος, ακόμα και ο δικός τους, δεν άκουγε καλά και έχει κενά. Θυμάται μόνο το μαύρο της ΕΡΤ. Μπορεί να είναι άλλοι σήμερα οι επικεφαλής, αλλά τα κόμματα παραμένουν τα ίδια, με τα καλά και τα κακά τους. Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπονται για μια περίοδο που μόνο αρνητική δεν ήταν για τη χώρα.

Μετά τι; Μετά να διατυπώσουν λύσεις - προτάσεις αναλυτικά και κοστολογημένα, πάντα σε σχέση με το 3ο μνημόνιο που και αυτοί έχουν υπογράψει. Όχι γενικούρες. Αν οι φόροι είναι δυσβάστακτοι και το κράτος πρέπει να μειωθεί, να μας πουν πού και πόσο; Ποιοι οργανισμοί θα κλείσουν και γιατί, και τι θα απογίνουν οι υπάλληλοι; Ποιες υπηρεσίες θα δοθούν σε ιδιώτες και με ποιο καθεστώς; Ποια είναι τα διαρθρωτικά μέτρα των ονείρων τους στην αγορά και το κράτος; Πώς είναι το άλλο φορολογικό και το άλλο ασφαλιστικό; Πώς θα συνδεθεί η μισθοδοσία των ΔΥ με την αξιολόγηση; Οι συντεχνίες θα συνεχίσουν να διαφεντεύουν τη χώρα;

Πού θα βρουν αγοραστές για τη δημόσια περιουσία που πωλείται; Τι θα κάνουν για να προσελκύσουν επενδύσεις και σε ποιους τομείς; Θα επαναφέρουν στην Παιδεία το νόμο της Διαμαντοπούλου και με ποιες επικαιροποιήσεις; Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι στα σχέδιά τους; Τα νοσοκομεία θα λειτουργήσουν κάποτε ως αυτόνομες μονάδες υγείας με δικούς τους ισολογισμούς; Για τους νέους ή τους αδύναμους υπάρχει κάποιο σχέδιο; Και από αυτά ή άλλα, ποια αποτελούν την αιχμή του δόρατος;

Αν ο προεκλογικός Τσίπρας μπόλιαζε καθημερνά την κοινωνία με τις αυταπάτες του, γιατί ο αιτών και εκλογές Μητσοτάκης δεν την μπολιάζει τώρα με τις δικές του αλήθειες; Ο κόσμος κατάλαβε το λάθος και περιμένει να ακούσει το σωστό, που όμως παραμένει βουβό και στείρο.

Οι αστικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν διάθεση συνεννόησης; Τσίπρας και Καμμένος είχαν από πολύ νωρίς εκδηλώσει την αμοιβαία τους συμπάθεια. Δεν τους έβλαψε, το αντίθετο. Ιδεολογικά αντίπαλοι χώροι συμμάχησαν δίνοντας το σύνθημα για καθολική επίθεση ενάντια στο «επάρατο μνημόνιο». Μητσοτάκης, Γεννηματά και Θεοδωράκης γιατί διστάζουν; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρέφει τη χώρα, σύμφωνα με τη δική τους αλλά και την κοινή λογική, ποιος νέος στιβαρός συνασπισμός μπορεί να την επαναφέρει στον ορθό δρόμο;

Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και το ΠΟΤΑΜΙ δεν φαίνονται να ωφελούνται από τη μικροκομματική λογική της μοναξιάς. Αντιθέτως υποχωρούν. Μόνα τους δεν πείθουν ούτε ως εναλλακτική εξουσίας αλλά ούτε και ως κόμματα διαμαρτυρίας. Είναι πραγματική άβυσσος αυτή που τους χωρίζει από τη ΝΔ; Εδώ που έχουμε φτάσει, ο ορθός δρόμος δεν είναι κοινός και ευδιάκριτος; Σε όσους δεν έχουν αριστερές - κρατικιστικές ιδεοληψίες, βεβαίως. Τι πρέπει δηλαδή να γίνει για να πειστούν όλοι ότι «Σοβιετία με δανεικά λεφτά και δημοκρατία» δεν βγάζει πια το εργοστάσιο;