Η πρόσφατη επίσκεψη Πούτιν στην Ελλάδα αφορούσε περισσότερο την αποτύπωση του ρωσικού ίχνους στο Άγιον Όρος με αφορμή τον εορτασμό της χιλιετίας ρώσικου μοναχισμού παρά τις διακρατικές σχέσεις ή την οικονομική συνεργασία. Η έλευσή του στη χώρα μας με συνοδεία το ρώσο Πατριάρχη και 50 επισκόπους της ρωσικής Ιεραρχίας, η απουσία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στις τελετές επί του Όρους στον οποίο ανήκει και η μοναστική κοινότητα, καθώς και η υστερία που κατέλαβε για άλλη μία φορά τους οπαδούς της θεωρίας περί του «ξανθού γένους» το οποίο θα σώσει την Ελλάδα, συμπίπτουν με μία γενικότερη και χωρίς προσχήματα έκφραση σκοταδισμού, οπισθοδρόμησης και ακραίου δογματικού πατριωτισμού εκ μέρους μιας ισχυρής και κυρίως μαχητικής μερίδας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Προ δεκαπενθημέρου δημοσιεύθηκε το κείμενο του Μητροπολίτη Πειραιώς, ηγετικής μορφής αυτής της υπερσυντηρητικής, εθνικιστικής και ξενόφοβης όσο και ομοφοβικής κίνησης ιεραρχών, με το οποίο ο κ. Σεραφείμ εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αρνείται να παρακαθίσει στην Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κρήτης, την πρώτη μετά το Σχίσμα, την οποία συγκαλεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το κείμενο αυτό είναι εξόχως ενδιαφέρον, αφού αποκαλύπτει πλήρως τη θεωρητική βάση επί της οποίας βασίζεται η κίνηση επιστροφής της Εκκλησίας στον απόλυτο σκοταδισμό του Μεσαίωνα. Διανθίζεται αυτή η θεωρητική βάση με όλα όσα έχουν προκύψει την τελευταία περίοδο, τουτέστιν το Σύμφωνο Συμβίωσης, την αποδοχή των ομόφυλων ζευγαριών, το προσφυγικό κύμα, το Ισλάμ, το διάλογο με την Καθολική Εκκλησία, τον Πάπα της Ρώμης και άλλα γραφικά. Το κείμενο απορρίπτει τα πάντα. Είναι ωστόσο ενδεικτικά τα όσα αναφέρονται για τον τρόπο σκέψης και δράσης της νεο-συντηρητικής και κρυπτοφασιστικής τάσης μερίδας της Ιεραρχίας. Μία τάση που ποτέ δεν εξέλιπε από τα θεμέλια της Εκκλησίας αλλά που πρόσφατα θέριεψε και απειλεί.
Στο φαινόμενο αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η απροκάλυπτα ακροδεξιά τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου ο οποίος εκστασιάστηκε από την είσοδο του ακροδεξιού κόμματος στην κυπριακή βουλή. Έπεσαν οι μάσκες αλλά όχι τα άμφια.
Μετά τις αγοραίου τύπου δημόσιες αναφορές του Μητροπολίτη Καλαβρύτων με κατάρες κατά πολιτικών προσώπων και την άρνηση των μητροπολιτών να συμπορευθούν με τον Οικουμενικό Θρόνο στον επαναπροσδιορισμό του στίγματος της Ανατολικής Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο και τις τρέχουσες απαιτήσεις των κοινωνιών, η απροκάλυπτα απορριπτική στάση μερίδας της Ιεραρχίας στον εκσυγχρονισμό του εκκλησιαστικού λόγου αποτελεί προοίμιο επερχόμενης σύγκρουσης εντός της κοινωνίας. Στη μετωπική αυτή και αναμενόμενη αντιπαράθεση η μερίδα αυτή των «Τζιχαντιστών» της Ιεραρχίας διαθέτει συμμαχίες. Από τη Χρυσή Αυγή και τις ακροδεξιές παραφυάδες των Μπαλτάκου, Καρατζαφέρη και ΑΝΕΛ, έως τις παρυφές της Νέας Δημοκρατίας αλλά και άλλων πολιτικών χώρων όπου υποβόσκουν εθνικιστικά στοιχεία με πατριωτική παραλλαγή.
Σε αυτό το περιβάλλον το Υπουργείο Παιδείας διέρρευσε προς αλίευση αντιδράσεων τις προθέσεις του για αλλαγές στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ως προς την ουσία της υπό μελέτη μεταρρύθμισης, δηλαδή της ορθολογικής αντιμετώπισης του ζητήματος εισόδου στα πανεπιστήμια, θα πρέπει να αναμένει κανείς τις ολοκληρωμένες προτάσεις της ομάδας Λιάκου, ενός κατά τεκμήριο σοβαρού ανθρώπου.
Όσον αφορά τώρα την απαλλαγή της Δημόσιας Εκπαίδευσης από τα μεσαιωνικά στίγματα όπως είναι η πρωινή προσευχή και το μάθημα των θρησκευτικών, θα έλεγε κανείς πως η κυοφορούμενη απαγόρευσή τους αποτελεί καθήκον της πολιτείας και αναμενόμενη έως και αυτονόητη πρωτοβουλία κάθε δημοκρατικού ανθρώπου. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία έχει επιλύσει τα προβλήματα αυτά. Στο σχολείο απαγορεύονται οι σταυροί, οι εικόνες, οι μαντίλες, τα σαρίκια και οι κιπά (τα καπελάκια των Εβραίων). Το σχολείο είναι τόπος συμβίωσης μεταξύ ίσων αλλά και χώρος αποδοχής της κάθε διαφορετικότητας, χωρίς σύμβολα και δογματικούς περιορισμούς. Τα δόγματα απουσιάζουν. Η γνώση είναι μόνη παρούσα. Στο ευρωπαϊκό δημοκρατικό σχολείο εκπαιδεύονται οι αυριανοί πολίτες. Τελεία.
Ο μακαρίτης ο Τρίτσης απέτυχε διότι ενδεχομένως κονταροχτυπήθηκε με το μοναδικό ζήτημα που «καίει» τους ιεράρχες. Αυτό της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ο σημερινός υπουργός Παιδείας διαθέτει μεγαλύτερο πεδίο ελιγμών. Όπως, επί παραδείγματι, η παγίδευση του ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας και εκφρασμένου μεταρρυθμιστή στην προοπτική ακύρωσης της θρησκευτικής επιρροής στη Δημόσια Παιδεία. Η Νέα Δημοκρατία ενδεχομένως να απορρίψει την προοπτική αυτή. Ο κ. Μητσοτάκης όμως; Σε αυτή τη διάσταση επενδύει και ο Νίκος Φίλης ο οποίος στοχεύει στον πολιτικό διχασμό του αντιπάλου.
Μόλις προ ημερών η εκσυγχρονιστική Ντόρα Μπακογιάννη ζήτησε να καταργηθεί η ισχύς της σαρία στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Λογικά θα έπρεπε να στηρίξει και την απαλλαγή του δημόσιου σχολείου από τις προσευχές, τα υποχρεωτικά θρησκευτικά, τον καθοδηγούμενο εκκλησιασμό και τις αφόρητης πλήξης παρελάσεις. Σε τέτοια ζητήματα δεν μπορεί να ισχύσει το δύο μέτρα και δύο σταθμά για τους έλληνες πολίτες, χριστιανούς ή μουσουλμάνους.
Όλα τα παραπάνω έρχονται και επανέρχονται στο δημόσιο διάλογο διότι απλά η ανάπηρη Ελληνική Δημοκρατία δεν άντεξε ποτέ το αυτονόητο. Τον ξεκάθαρο διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Εν μέσω ριζικών ανακατατάξεων σε παγκόσμια και ευρωπαϊκή κλίμακα όπου επανακάμπτει η σύγκρουση μεταξύ του Σκότους και του Διαφωτισμού, είναι καιρός να επιχειρηθεί και εδώ μία προσπάθεια ξεκαθαρίσματος των ρόλων. Η Εκκλησία στα δικά της λημέρια, το Κράτος στα δικά του. Ο ιερέας δεν μπορεί να είναι δημόσιος υπάλληλος και να αμείβεται από το φορολογούμενο ο οποίος είναι άθρησκος. Εάν πιστεύει τότε να πληρώνει αυτός τον ιερέα του, όπως συμβαίνει στη Γερμανία και αλλού. Εάν επιθυμεί τη βάπτιση του παιδιού του, ας πληρώνει το πάρτι. Αλλιώς ονοματοδοσία στο Κράτος και μάλιστα δωρεάν.
Ο Τρίτσης απέτυχε ενδεχομένως γιατί ζήτησε πολλά και πολύ νωρίς. Ο Φίλης, αν το εννοεί, μπορεί και να διαθέτει περισσότερη τύχη. Ίσως και στήριξη. Αν το εννοεί.
12°
