Κατρούγκαλος, ένας ναρκισσευόμενος δανδής

Ο Κατρούγκαλος ναρκισσεύεται αδιάλειπτα στη δημόσια σφαίρα με έναν ιδιότυπο διπλό τρόπο: ενδυματολογικά και διανοητικά. Έτσι θα μπορούσε περίφημα να αποτελεί το αντεστραμμένο είδωλο του Βαρουφάκη στο δεύτερο κωμικοτραγικό μονόπρακτο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

O Γιώργος Κατρούγκαλος έφερε ένα ασφαλιστικό τερατούργημα, με μηδενικές ελπίδες βιωσιμότητας, απόλυτα καταστροφικό για τη μεσαία τάξη των επιστημόνων. Επιχειρεί να μας πείσει με δικανική υφολογία και ψευδορητορικό, μειλίχιο ύφος, σαν να βρίσκεται σε δικαστικό ακροατήριο, ότι όλα πηγαίνουν καλά με το ανερμάτιστο σχέδιό του, άσχετα αν όλοι αισθανόμαστε ότι όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας.

Οι ερμηνείες του είναι πάντα αυτοεπιβεβαιωτικές, όπως και αν εξελίσσονται τα πράγματα. Με άλλα λόγια φοράει κουτοπόνηρα στην πολιτική ζωή τον ισχυρογνωμικό λόγο της παλιομοδίτικης και επαρχιώτικης δικηγορίας.

Ο Κατρούγκαλος είναι περήφανος για την pochette, τη γραβάτα του, για τα υψηλά του εισοδήματα, αλλά κυρίως για τη βαθιά αυτοσυνείδηση του κομμουνιστή. Ο επηρμένος ναρκισσισμός του δεν τον εμποδίζει να μη σχολιάζει απροκάλυπτα και αυτοαναφορικά όλα τα παραπάνω, δοθείσης κάθε ευκαιρίας.

Ενοχοποιεί τη γραβάτα, το μαντιλάκι και τα εισοδήματα των συναδέλφων του, κυρίως για να μιλήσει υπόρρητα και αυτοθαυμαστικά για τον εαυτό του.

Ο Κατρούγκαλος νομίζει ότι είναι πειστικός, εκφέροντας λόγο αληθοφανή, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι πιο μορφωμένοι και πολιτικά εμπειρότεροι απο αυτόν τον εκλαμβάνουν απλά ως ρηχό και στρεψόδικο. Είναι χαρακτηριστικό ότι επιχειρεί πάντα, πλάι στην γκρίζα επιτηδευμένη και κάπως αναγεννησιακή κόμη του, έναν επίμονο ντεμοντέ ομόχρωμο συνδυασμό μεταξωτής φαρδιάς γραβάτας και ποσέτ. Είναι άξιο απορίας, με ποια λογική αντιπαραβάλλει στην αγραβάτωτη ατμόσφαιρα της συριζαϊκής σημειολογίας έναν τέτοιο υπερβολικά φορτωμένο και άγαρμπο ενδυματολογικό κώδικα. Να είναι ένα είδος εσωτερικής αντίστασης;

Όχι. Υποθέτω πως πλασάρει πλαγίως τον εξαιρετισμό του αριστερού υπέρκομψου, στα όρια του δανδή, δικηγόρου-διανοητή. Αυτολανσάρεται αυτάρεσκα σαν εκρηκτικός συνδυασμός, μεταξύ Ζαν-Ζακ Ρουσό και Κάρολου Μποντλέρ. Υπαινίσσεται την ιδεογραφία του πούρου κομμουνιστή σε συναισθηματικό παραλήρημα αυτοδικαίωσης, αλλά παράλληλα και ακαδημαϊκού με ψύχραιμη και θεωρητική στοχαστική εμβέλεια.

Ο Κατρούγκαλος, με την αυτοπεποίθηση του νομομαθούς, εν μέσω αριστερών ερασιτεχνών, πολιτεύτηκε όψιμα, πρόχειρα και υστερόβουλα στην πολιτική ζωή του τόπου. Ξεκινώντας από το λαϊκιστικό τερέν της πλατείας Συντάγματος έφτασε στις σκάλες των ανακτόρων, όπως ο Βαρουφάκης. Το έκανε άγαρμπα, με ψυχολογία υπεροπτικού σοφιστή.

Κάτω από την επιδερμική ευπρέπεια και το επιστημονικοφανές politically correct, λανθάνει, δυστυχώς, ένα ελαφρώς υποκριτικό ταπεραμέντο.

Τώρα ξαναχτύπησε με νουθεσίες περί της καθημερινότητας της ζωής. Εντάξει, πέραν των ανόητων εξυπναδικισμών και της αδιανόητης κομπορρημοσύνης περί καφέ και τσιγάρων, βλέπω τη φωτό και διαπιστώνω ότι επιδίδεται ολοένα και πιο μανιωδώς σε παροξυστικούς ενδυματολογικούς νεωτερισμούς. Νεωτερισμούς στο μυαλό του, ερασιτεχνισμούς στην αλήθεια. Στρώνει τη γραβάτα με πιετούλα σε απαστράπτουσα και αντιμάτ silk εκδοχή, και σε απευθείας καθ’ υπέρβαση διαλεκτική σχέση με το επιμελώς ατημέλητο ποσέτ. Μετέρχεται τη μία κλασικών μεθόδων ομόχρωμων συνδυασμών φλερτάροντας με την παρωχημένη αστικότητα, και την άλλη έκκεντρων και αντιθετικών, στο όνομα του δήθεν κομψού εναλλακτισμού.

Συνεχίζει να θέλει να μας πείσει πως το πνεύμα του είναι υπερβατικό, ότι ο ιδιοφυής ψυχισμός του έχει πολυεπίπεδες και αυθόρμητες εκδοχές αυτοσχεδιασμού και πρωτότυπης έκφρασης. Ότι είναι εστέτ και διαννοούμενος ταυτόχρονα, νομομαθής αλλά και κομμουνιστής, δανδής αλλά και του λαού. Ότι είναι μία μεγαλοφυής ύπαρξη, που λέει ατάκες και ευφυολογήματα, με ασίγαστο επαναστατικό πάθος που υπερχειλίζει όπως τα μαντιλάκια από το πέτο του. Κραυγάζει σπαρακτικά να τον προσέξουμε. Τα έχει σπάσει ο εικονολαγνικός ναρκισσισμός του, επιχειρεί να ισορροπήσει σε κάτι μεταξύ βρετανού λόρδου και πτωχοεπαρχιώτη νεόπλουτου, καταντώντας απλά αστείος.