Ποιοι ψήφισαν ναι στο δημοψήφισμα; Σύμφωνα με κυβερνητικό βουλευτή, οι πλούσιοι και οι αστοί. Αυτούς λοιπόν, σωρευτικά και επειδή είναι πλούσιοι και εκφράστηκαν μέσα από το «αστικό μέτωπο» του ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, η κυβέρνηση επέλεξε να πλήξει με τη φορολογική της πολιτική και προφανώς εφεξής με το σύνολο των πολιτικών της. Όσο και αν στη συνέχεια ο ίδιος άνθρωπος διευκρίνισε ότι δεν αποκλείει κάποιοι πλούσιοι να ψήφισαν όχι και κάποιοι φτωχοί (και προφανώς παραστρατημένοι!) ναι, το επιμύθιο είναι ένα και ακλόνητο: Αυτή η κυβέρνηση διεξάγει έναν ταξικό πόλεμο και με αυτή την αντίληψη νομοθετεί και αποφασίζει. Είναι η ίδια αντίληψη που υπαγόρευσε την πρόταση της κυβέρνησης για αύξηση του ΦΠΑ στην Παιδεία στο 23%, καθώς, όπως αφοπλιστικά υποστήριξε έτερος κυβερνητικός βουλευτής, οι οικογένειες που χρησιμοποιούν υπηρεσίες ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ.
H τοξικότητα του διχασμού παρουσιάζεται ως ταξικό πρόσημο. Όσοι δεν μας ψηφίζουν είναι οι ταξικοί αντίπαλοι οι οποίοι θα σαρωθούν από τη δικαιοσύνη που θα επιφέρει η πολιτική μας. Κάπως έτσι και κατόπιν λεπτομερούς ανάλυσης των εκλογικών αποτελεσμάτων φοβάμαι ότι νομοθετεί και αποφασίζει η σημερινή πλειοψηφία.
Ασφαλώς η σύγκρουση κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων αποτελεί για κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση το πεδίο εφαρμογής της πολιτικής της με βάση την ιδεολογία της και τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπεί. Αλλά αυτή η κλασική παραδοχή δεν έχει καμιά σχέση με τη δημιουργία εσωτερικών αντιπάλων, με το φατριασμό και το διχαστικό λόγο που τη συνοδεύουν.
Αυτή η εμφυλιοπολεμική λογική, που βάζει απέναντι το μισό τουλάχιστον κομμάτι μιας κουρασμένης στο σύνολό της και φτωχοποιημένης αναλογικά κοινωνίας, είναι βέβαιο ότι για κάποιους αποτελεί ασφαλή μέθοδο στεγανοποίησης εκλογικών ποσοστών. Η αλήθεια όμως είναι ότι αποτελεί με άλλους όρους μια μορφή κοινοβουλευτισμού του Κωλέττη και του Δηλιγιάννη. Η προστασία της δεξαμενής των δικών μας ψηφοφόρων γίνεται η πυξίδα της πολιτικής διεύθυνσης της χώρας.
Την ώρα που η Ελλάδα χρειάζεται όσο λίγες φορές στη σύγχρονη ιστορία της έναν ενωτικό αναγεννητικό ηγετικό καθοδηγητικό λόγο, το τοξικό δηλητήριο του διχασμού αναβλύζει καθημερινά προφανώς ως αντίβαρο και ισοζύγιο των οδυνηρών μέτρων που ψηφίζονται και εν μέρει υλοποιούνται, παρά τις αντίθετες προεκλογικές δεσμεύσεις. Πέρυσι το καλοκαίρι η κυβέρνηση προκήρυξε το θλιβερό δημοψήφισμα για να διαχειριστεί πολιτικά την ασυνέπεια των εξαγγελιών της και τις «αυταπάτες» της. Αποτέλεσμα αυτού του τυχοδιωκτικού τακτικισμού ήταν να βυθιστεί η χώρα ακόμα περισσότερο, αλλά η κυβέρνηση να ξανακερδίσει παρά την προφανή εξαπάτηση των ψηφοφόρων της τις εκλογές. Φέτος, καθώς το απόθεμα των πολιτικών και θεσμικών τακτικισμών της στέρεψε, ο διχασμός ως ιδεολογία συνεχίζει να σφραγίζει τη διαχείριση της δύσκολης μνημονιακής πραγματικότητας. Είναι η παντιέρα η οποία ανεμίζει και πωρώνει τον για έκτη συνεχή χρονιά βυθιζόμενο στην ύφεση ελληνικό λαό. Το περίφημο ταξικό πρόσημο είναι η τιμωρία των απέναντι. Δηλαδή, η τιμωρία όσων ψήφισαν ναι, όσων φορούν γραβάτα και βγάζουν πάνω από €10.000 το χρόνο, όσων στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο, ή, για να θυμηθούμε μια ακόμη πιο αφοπλιστική δήλωση βουλευτίνας της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όσων και πίνουν καφέ και καπνίζουν! Η σημερινή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι στόχος της είναι να στηρίξει αποκλειστικά τους πένητες, εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τους πραγματικά αδύναμους. Είναι προφανές ότι η ιλιγγιώδης αύξηση όλων των έμμεσων φόρων καθιστά τον ισχυρισμό της προδήλως ψευδή. Η αλήθεια είναι ότι στόχο έχει την παραμονή στην εξουσία και ότι με την πολιτική που ακολουθεί είναι βέβαιο ότι ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας πληβιοποιούνται.
Έργο ενός πολιτικού κόμματος, ιδιαίτερα σε περιόδους οξύτατης κοινωνικής κρίσης, είναι η διατύπωση και η υλοποίηση ενός ενωτικού προγράμματος και οράματος γύρω από το οποίο μπορεί να συγκροτηθεί μια διαταξική συμμαχία. Μόνο έτσι μπορεί να κερδηθεί η πολιτική ηγεμονία στο σύνολο της κοινωνίας, μόνο έτσι μπορεί να συναφθεί μια νέα κοινωνική συμφωνία χωρίς την οποία κανείς δεν θα μπορέσει να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Η επιλογή του διχασμού ως αντίδοτου στην κρίση, ως μέσου χειραγώγησης και ποδηγέτησης μιας χειμαζόμενης κοινωνίας, δεν παράγει λύσεις. Μπορεί βραχυπρόθεσμα να συντηρεί αγανακτισμένους οπαδούς, μακροπρόθεσμα όμως θα προσκρούσει στον τοίχο με τα αδιέξοδα που ο διχασμός παράγει. Με δυο λόγια δεν κάνεις πολιτική για να τιμωρήσεις ή πολύ περισσότερο για να εκδικηθείς τους αντιπάλους σου. Κάνεις πολιτική για να βγάλεις τη χώρα από τα αδιέξοδά της και με τον τρόπο αυτό κερδίζεις και ενσωματώνεις και τους αντιπάλους σου.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
