Edito 572

Όσοι διαβάζουν αυτή την εφημερίδα ήδη ξέρουν ότι οι περισσότεροι αρθρογράφοι της και εγώ τουλάχιστον σίγουρα, όλα αυτά τα χρόνια γράφουμε ότι ο τρόπος που η χώρα αντιμετωπίζει την κρίση είναι άδικος και λανθασμένος. Ότι αντί να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το χρεοκοπημένο μοντέλο, προσπαθεί να το διατηρήσει, επιμηκύνοντας έτσι την ύφεση. Και το χειρότερο, με την υπερφορολόγηση μεταφέρει τα βάρη στους ασθενέστερους με εντελώς άδικο και αυτοκτονικό τρόπο. Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταρρεύσει και πια δεν μπορεί να συντηρήσει το κράτος. Αν παρόλα αυτά κάποιος σας ζητήσει με μια λέξη μόνο να περιγράψετε την ATHENS VOICE, το πιθανότερο είναι να απαντήσετε «μνημονιακή» εφημερίδα. Πώς εξηγείται αυτό; Επειδή έχετε διαβάσει χιλιάδες φορές από κομματικά έντυπα, σάιτ του λαϊκισμού, έμμισθα τρολ, ότι η ATHENS VOICE υποστηρίζει το «μνημονιακό καθεστώς».

Αυτά τα 6 χρόνια τα είδαμε όλα. Επτά κόμματα πέρασαν από τις κυβερνήσεις, όλα ψήφισαν μνημόνια, έβαλαν φόρους, μείωσαν οριζόντια μισθούς και συντάξεις. Τα τελευταία «αντιμνημονιακά και αντισυστημικά» μέτρα καταργούν το ΕΚΑΣ, μειώνουν το αφορολόγητο και αυξάνουν το ΦΠΑ και στο κουλούρι που θα φάει ο άνεργος. Αυτό πέτυχε η μεγαλύτερη απάτη της μεταπολίτευσης. Οι πιο κομφορμιστικές δυνάμεις, αυτοί που υποστηρίζουν το σύστημα της χρεοκοπίας, αυτοί που φορτώνουν το βάρος στους πιο αδύναμους, τους νέους, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, προσπάθησαν να εμποδίσουν κάθε προοδευτική φωνή που έδειχνε έναν άλλο δρόμο. Αυτοί που ψήφιζαν και εφάρμοζαν αντιλαϊκά μέτρα, κατηγορούσαν ως «μνημονιακούς» εκείνους που διαφωνούσαν.

Το 2009, το κράτος μας «μπήκε μέσα» 36 δις. Μόνο σε μια χρονιά. Υπάρχει κανείς άνθρωπος, όσο αφελής κι αν είναι, που δεν καταλαβαίνει ότι χωρίς τα 36 δις δανεικά, τα 24 έστω που ήταν το πρωτογενές έλλειμμα, αυτή η χώρα θα φτώχαινε; Ότι αυτό θα συνέβαινε αναγκαστικά, ότι δεν ήταν δυνατόν να υποχρεώσεις κανέναν να σε πληρώνει κάθε χρόνο ένα τερατώδες ποσόν; Κι όμως, πάνω σ’ αυτό που τώρα φαίνεται αστείο και παράλογο, έξι χρόνια στήθηκε η μεγάλη παραπλάνηση. Ότι μπορούμε εύκολα, χωρίς κόπο, χωρίς πόνο, χωρίς να χάσουμε τίποτα, με Ζάππεια, με Επιτροπές Χρέους, να διαγράψουμε την πραγματικότητα και όλα να μείνουν όπως το 2009.

Προσπάθησαν να εξορίσουν την Πολιτική, τα διλήμματα, με ποιο τρόπο καλύπτονται τα ελλείμματα, με ποιο τρόπο αλλάζει η οικονομία. Και την αντικατέστησαν με τα συνθήματα του εθνολαϊκισμού: «Φταίνε οι ξένοι που ’φεραν τα μνημόνια». Πίσω από τα συνθήματα της παραπλάνησης κρυβόταν όμως μια πολιτική, η αντιδραστική πολιτική, η διατήρηση του χρεοκοπημένου συστήματος.

Ποιοι τα έλεγαν αυτά τα πράγματα; Οι ισχυρότερες ομάδες συμφερόντων, αυτοί που πραγματικά μπορούσαν για τον εαυτό τους να αποκρούσουν την αναγκαστική προσαρμογή και να μεταθέσουν το λογαριασμό στους ασθενέστερους. 6 χρόνια μετά, βρισκόμαστε ακόμα σε ύφεση. Γιατί παρά τη φτώχεια, δεν αλλάξαμε αυτά που έπρεπε να αλλάξουμε, το κράτος μένει ίδιο, το οικονομικό σύστημα μένει ίδιο. Τα 2.500 πλαστά πτυχία παραμένουν στο δημόσιο, οι υπουργοί διεκδικούν το δικαίωμα να φορολογούνται ως οφσορ, νέες στρατιές κομματικών υπαλλήλων κατακλύζουν το κράτος. Δίπλα στους γενικούς γραμματείς, τώρα ιδρύονται θέσεις για εκτελεστικούς γραμματείς, τομεακούς γραμματείς, αναπληρωτές γραμματείς και ούτω καθ’ εξής.

Μέσα σ’ αυτό τον ενάμιση χρόνο, ο αμοραλισμός, ο κυνισμός, το αδιέξοδο του λαϊκισμού, έγιναν φανερά στην κοινωνία. Το αντιμνημονιακό συνονθύλευμα ήταν το πιο παλιό και φθαρμένο προσωπικό. Όμως δεν είναι λιγότερο φανερή η αμηχανία της αντιπολίτευσης. Όσο η οπισθοφυλακή του χρεοκοπημένου συστήματος φλέρταρε με τη δραχμή, με τη τριτοκοσμική οδό της Βενεζουέλας της Μεσογείου, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Η αντιπολίτευση έπαιζε το ρόλο του υπεύθυνου παράγοντα. Όταν όμως οι συριζανέλ γίνονται μνημονιακοί; Όταν υπογράφουν μνημόνια και συνεργάζονται με τις τρόικες; Δεν είναι τυχαίος ο ξαφνικός έρωτας όχι μόνο των Ευρωπαίων αλλά και πολλών φωνών στο εσωτερικό. Αν υπογράφουν τα πάντα, αν περνάνε τα πάντα ανώδυνα χωρίς φασαρίες, ταμεία ιδιωτικοποιήσεων, ασφαλιστικό, γιατί να μην τους υποστηρίξουμε; Αυτό όμως μας λείπει; Η «αξιολόγηση» με κάθε τρόπο; Θα πάνε τον ΦΠΑ στο 30%. Και όταν όλοι οι νέοι φύγουν μετανάστες, θα πέσει και η ανεργία. Λύθηκε το πρόβλημα;

Τα παλιά κόμματα και τα Μέσα ενημέρωσης ήταν αυτά που άνοιξαν το δρόμο στο λαϊκισμό, ο οποίος τώρα δεν αφήνει τη χώρα να προχωρήσει μπροστά. Αυτή ήταν και η δικιά τους τακτική: Οι εκδικητικοί Ευρωπαίοι, οι καλβινιστές με «τιμωρητική» διάθεση, που «επιβάλλουν» λιτότητα, που δεν μας δίνουν τη «χαλαρότητα» που ζητάμε, οι δανειστές που «ζητάνε», που «επιβάλλουν» μέτρα και οι κυβερνήσεις μας που «διαπραγματεύονται» και «αντιστέκονται». Αν όλοι τα ίδια λέγανε γιατί ο «σοφός λαός» να μη προτιμήσει στο τέλος τους πιο αδιάλλακτους, τους πιο φωνακλάδες; Κανείς δεν τόλμησε να πει την αλήθεια, ότι η χώρα πρέπει να αλλάξει για το καλό της, όχι γιατί μας το επιβάλλουν.

Γι’ αυτό η αμηχανία του πολιτικού συστήματος είναι αυτές τις μέρες φανερή. Ποια είναι η ΝΔ, αυτή με αρχηγό τον Κυριάκο που μιλάει για μεταρρυθμίσεις και μάχη κατά του λαϊκισμού ή εκείνη που κυβερνάει με τους «νεοκαραμανλικούς» υπουργούς και ενώνει, με την ευγενική φροντίδα της Ηρώδου Αττικού, τη χρεοκοπία του 2009 με την επόμενη που ετοιμάζεται; «Με προτεραιότητα πάντα τον άνθρωπο». Και ποια είναι η Κεντροαριστερά, το εκσυγχρονιστικό δυναμικό των μεταρρυθμίσεων ή το Πασόκ που μέσα στην κυβέρνηση ή στον προθάλαμο υποδέχεται τα πελατειακά δίκτυα της παλιάς καλής εποχής; Όλα γύρω αλλάζουν και όλα ίδια μένουν, οι spin doctors κάνουν σχέδια, σε λίγα χρόνια όλη αυτή η οδυνηρή περίοδος των πολιτικών συγκρούσεων θα έχει ξεχαστεί, ό,τι διασπάστηκε θα ενωθεί ξανά, οι μεγάλες παρατάξεις πάλι θα κυριαρχούν. Με αντίπαλο πάντα το «νεοφιλελευθερισμό», φυσικά.

Όμως η σκληρή πραγματικότητα επιστρέφει, 1,4 η ύφεση του πρώτου τριμήνου, το σύστημα είναι τόσο φθαρμένο που δεν μπορεί να συντηρηθεί. Ποντάρουν στην κοινωνία του ενός τρίτου πια, στο βόλεμα των κομματικών στρατών μόνο, ενώ η υπόλοιπη κοινωνία θα φτωχαίνει ραγδαία. Με συνεχή άμυνα, «διαπραγματεύσεις» με την Ευρώπη που πια μας έχει ξεγράψει, ένα βήμα μπρος, δύο πίσω. Ιδιωτικοποίηση του λιμανιού και ταυτόχρονη δημιουργία Κρατικού Οργανισμού Λιμένων, για να απομυζήσει τα έσοδα. Ξανά ελλείμματα στις συγκοινωνίες.

Δεν έχει μέλλον αυτή η χώρα στη μιζέρια της στασιμότητας. Πάρα μόνο να βλέπει τη ζωή της να φτωχαίνει. Δεν θα βρει το δρόμο της επανίδρυσης η Κεντροαριστερά, δεν θα γίνει μέρος της λύσης η ΝΔ, αν δεν πουν ολόκληρη την αλήθεια. Δεν πρόκειται η Ελλάδα να ξεπεράσει το φαύλο κύκλο αν δεν αντιμετωπίσει τον κρατισμό και τη διαπλοκή, την κομματοκρατία και τη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις και το συντεχνιασμό, την κρατική γραφειοκρατία και το θεσμικό υπόκοσμο. Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει ούτε καν την κλασική αντίθεση δημόσιος - ιδιωτικός τομέας της δεκαετίας του ’80. Η παρασιτική κλεπτοκρατία έχει διαβρώσει τα πάντα. Η χώρα δεν θα σωθεί όσο αποφεύγει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, όσο αποφεύγει να δώσει την πραγματική μάχη: Η Ελλάδα της δουλειάς εναντίον της Ελλάδας του παρασιτισμού.