Το Bravo Roula είναι κλασική περίπτωση «Goodbye Lenin». Να έχεις τον παππού στον καναπέ και να τον βλέπεις πώς ξαναπαίρνει μπροστά. Μέχρι που σου δίνει και πέντε χιλιάρικα χαρτζιλικίκι – σε δραχμές. Να ξυπνήσει ο άλλος από μακροχρόνιο κώμα και να νομίζει ότι δεν έχασε ούτε μία μέρα, απλώς έπεσε για ύπνο το μεσημέρι. Και όμως, βγήκε η Ρούλα με εκείνο το μπλε βελούδο –λες και το βούτηξε από πολυθρόνα– και μάζεψε όλο το χαρτί. Εκανε τηλεθέαση 30% και ψάχνουν τώρα να βρουν για ποιο λόγο συνέβη αυτό. Μην είναι που δεν έχει τίποτα η τηλεόραση το Σάββατο; Μήπως η περιέργεια που προσέλκυσε και το κοινό του National Geographic και του Discovery, άντε και του Animal; Κάποιος είπε ότι η Ρούλα μάς θυμίζει την ανεμελιά μας, εκείνο το χαρούμενο τσαλαβούτημα μέσα στα διακοποδάνεια. Αυτό μην το απορρίπτετε με την πρώτη. Η Ρούλα συμβολίζει την Ελλάδα της ευημερίας, που έλεγε και ο Σημίτης. Τι ήταν, δηλαδή, η περίοδος της μεταπολίτευσης; Ένα κιτσάτο Bravo Roula, με φώτα, στρας και σουξέ. Η Ρούλα, λοιπόν, επανέκαμψε στην τηλεόραση ακριβώς την περίοδο που ανοίγει η κουβέντα για τις άδειες των καναλιών. Όχι πώς έχει κάποια σχέση, όμως μας επιτρέπει να δούμε καλύτερα για τι ακριβώς μιλάμε. Θυμίζω πως η κυβέρνηση της Αριστεράς προτίθεται να δημιουργήσει μία ολιγοπωλιακή αγορά, χορηγώντας τέσσερις άδειες τηλεοπτικής εκπομπής, με τιμή εκκίνησης τρία εκατομμύρια ευρώ έκαστη. Tρία εκατομμύρια ευρώ κοστίζει περίπου μισό επεισόδιο από το «House of Cards» –ο Κέβιν Σπέισι βάζει στην τσέπη μισό εκατομμύριο δολάρια ανά επεισόδιο. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: για ποιο λόγο να επενδύσει κάποιος στην ελληνική τηλεόραση όταν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού του θα βλέπει «House of Cards»; Για τη Ρούλα; Σαν να χτίζεις αίθουσα συναυλιών για τον Δάκη. Η Ρούλα θα έχει, βέβαια, το κοινό της, αλλά αργά ή γρήγορα, αν το πρόβλημα δεν τεθεί από την αγορά, θα διατυπωθεί από το χρόνο.
Αν κλείσει κανάλι θα το μάθω επειδή είναι η δουλειά μου. Από τότε που ήρθε το Netflix δεν βλέπω συμβατική τηλεόραση. Και μιλάμε τώρα για την αναιμική εκδοχή, με τα αποφόρια της αμερικανικής. Sorry, συνάδελφοι, αλλά πια καθαρίζω μυαλό τα βράδια. Καναπές και premium σειρές ή ντοκιμαντέρ. Και ξέρω πολλούς που το κάνουν, οι περισσότεροι, φυσικά, με παράνομο downloading. Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε που στη Δύση ο χρόνος μπροστά στον υπολογιστή έχει ξεπεράσει τον χρόνο της τηλεθέασης. Οι άνθρωποι καταναλώνουν, βέβαια, τηλεοπτικό περιεχόμενο, απλώς δεν φτάνουν σε αυτό με τον συμβατικό τρόπο. Πληρώνουν συνδρομή σε δορυφορική ή καλωδιακή τηλεόραση, εγγράφονται σε υπηρεσίες τύπου Netflix, κατεβάζουν παράνομα σειρές και ταινίες. Ειδικά οι σειρές αρχίζουν και διεκδικούν κινηματογραφικά μπάτζετ. Λογικό. Ως προϊόν είναι για πολλούς θεατές πιο ελκυστικό από το σινεμά. Έχει μεγαλύτερη διάρκεια και το βλέπεις, πλέον, όποτε σου κάνει κέφι. Προσέξτε τώρα τι γίνεται. Η βιομηχανία premium τηλεοπτικού περιεχομένου (σειρές, σπορ, ταινίες) βρίσκεται σε περίοδο δημιουργικής και οικονομικής έκρηξης. Το ενδιαφέρον και οι ώρες των τηλεθεατών μετακινούνται προς συνδρομητικές και δικτυακές πλατφόρμες. Παράλληλα το κοινό γίνεται παγκόσμιο. Δόξα τω Θεώ, ένα Lower το παίρνουμε όλοι πλέον. Ας γυρίσει το ελληνικό κανάλι σίριαλ με τον Σεφερλή ή ας ψωνίσει τούρκικο. Μακροπρόθεσμα αυτό που θεωρούμε δυναμικό κοινό θα μετακινείται προς το «House of Cards». Πόσα χρόνια θα αντέξει η ελεύθερη τηλεόραση με υποβαθμισμένο περιεχόμενο; Το κοινό θα χωριστεί, όπως η κοινωνία. Από τη μία θα πάει το κοινό της Ρούλας και της Νικολούλη, κυρίως οι μεγάλες ηλικίες και τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη θα πάνε οι advanced. Ο επιχειρηματίας που θα μπει (αν μπει...) στην πλειοδοσία για τηλεοπτική άδεια ξέρει ότι απευθύνεται σε μία αγορά που η προοπτική της είναι φθίνουσα. Υπό κανονικές συνθήκες οι άδειες έπρεπε να δίδονται δωρεάν, μήπως σωθούν δουλειές και κινηθεί η καχεκτική περιφερειακή αγορά τηλεοπτικού περιεχομένου. Όμως εδώ πουλάμε δελτία ειδήσεων και αγοράζουμε προστασία.
12°
