Δικαίων ακρισία

Το δημοκρατικό πολίτευμα δεν προσδιορίζεται μόνο από το λαοπρόβλητο των κυβερνώντων. Αλλά και από μια σειρά άλλων χαρακτηριστικών (χωρίς τα οποία εκφυλίζεται σε τυραννία της πλειοψηφίας).

Εκ των χαρακτηριστικών αυτών σημαντικότερο, ίσως, είναι η θεσμοθετημένη –αλλά και συνδεδεμένη με τη φύση του δημοκρατικού πολιτεύματος– μετριοπάθεια της ασκούμενης εξουσίας. («Συγχωρώ στη δημοκρατία να κυβερνάει άσχημα, γιατί κυβερνάει λίγο» έλεγε ένας παλιός γάλλος κοινοβουλευτικός.)

Θεσμική προέκταση της μετριοπαθούς άσκησης της δημοκρατικής εξουσίας είναι η αναγνώριση ανεξάρτητων και ανεξέλεγκτων από αυτήν θεσμικών παραγόντων, που την περιορίζουν, την ελέγχουν και την οριοθετούν. Πρωτίστως, δε, μιας απολύτως ανεξάρτητης Δικαιοσύνης.

Την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, όμως, στη χώρα μας την υπονομεύει η θεσμοθετημένη ανάδειξη της ηγεσίας της από την κυβέρνηση. (Ενώ, αντίθετα, θα την κατοχύρωνε μια διαδικασία ανάλογη με την εφαρμοζόμενη για τους επικεφαλής των ανεξαρτήτων αρχών: π.χ. οι σχετικές επιλογές να ανήκαν στην αρμοδιότητα ενός οργάνου –αποφασίζοντος με ειδική αυξημένη πλειοψηφία, ενδεχομένως των 3/4 των μελών του– όπου θα υπήρχε αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων και συμμετοχή των απερχόμενων δικαστικών ηγεσιών, εκπροσώπων των μεγαλύτερων δικηγορικών συλλόγων, των νομικών σχολών της χώρας κ.ο.κ).

Όταν, όμως, η εκτελεστική εξουσία –όχι μόνο δεν δρομολογεί τη διόρθωση αυτής της θεσμικής παθολογίας, αλλά– επιλέγει ως επικεφαλής του ανώτατου δικαστηρίου πρόσωπο, για το οποίο δεν συντρέχει το κριτήριο της αρχαιότητας… Όταν, επιπρόσθετα, το εν λόγω πρόσωπο έχει διακριθεί για συνδικαλιστική δράση και, ως εκ τούτου, έχει υποστηρίξει –εμμέσως έστω– πολιτικές απόψεις… Όταν, ακόμη, με όλες τις θέσεις των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων να έχουν κενωθεί την ίδια μέρα, αρχικά επιλέγεται ο/η πρόεδρος μόνον ενός εξ αυτών, ώστε να προεδρεύει τόσο των εκλογικών κυβερνήσεων όσο και του ειδικού ανώτατου δικαστηρίου του άρθρου 100, λειτουργούντος και ως εκλογοδικείου… Όταν, έτι χείρον, το επιλεγέν πρόσωπο άμα τη εκλογή του αποστέλλει σε διεθνείς παράγοντες κείμενο πολιτικών(!) θέσεων, εν πολλοίς ενστερνιζόμενων μάλιστα την κυβερνητική φιλοσοφία… Και, παράλληλα, μηνύει ακαδημαϊκή προσωπικότητα που του άσκησε κριτική για τη συγκεκριμένη πράξη. Σημειωτέον, δε, αυτό συμβαίνει την ώρα που αποκτά δικαίωμα πειθαρχικού ελέγχου επί των δικαστών που θα κρίνουν την έγκλησή του… (Προσωπικά λυπάμαι τους δικαστικούς λειτουργούς που έσπευσαν να υιοθετήσουν το σκόπιμο και το βάσιμο της συγκεκριμένης μήνυσης, πείθοντες εαυτούς ότι το έκαναν για να διαφυλάξουν το κύρος του θεσμού και όχι του προσώπου, από το οποίο εν πολλοίς εξαρτάται και η σταδιοδρομία τους. Αυτό στην ψυχολογία λέγεται εκλογίκευση…)

Όταν, επιπρόσθετα, εμφανίζονται και συμπτώματα απόπειρας της συγκεκριμένης δικαστικής ηγεσίας για παρέμβαση στο ρόλο και τη στάση ακόμη και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας… 

Τότε, είναι προφανές πως στον τόπο μας δεν πάσχει μόνον η ποιότητα της δικαιοσύνης. Αλλά και η ποιότητα της δημοκρατίας.

Μάλιστα όταν, επιπλέον των ανωτέρω, εξελίσσεται κυβερνητική προσπάθεια ελέγχου και του άλλου φυσικού αναχώματος στην πολιτική εξουσία, δηλαδή των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης/επικοινωνίας (τα οποία, αφεύκτως, λειτουργούν πράγματι ως, ιδιοτελείς συχνά, γνωμοδιαμορφωτικοί μηχανισμοί)… ενώ τα δημόσια ΜΜΕ έχουν, ήδη, μετατραπεί σε εμετικά κυβερνητικά φερέφωνα: βλ. ΕΡΤ, άλλως ΣΥΡΙΖΑ ΤV… Tότε δεν έχουμε απλά κακής ποιότητας δημοκρατία, έχουμε δημοκρατία μόνο κατ’ επίφαση.

ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Ο όρος «Dr απαίδευτος» θα συμπυκνώνει πλέον την ουσία των ελληνοτουρκικών σχέσεων: Αυτοί συνεισέφεραν το «Dr». Εμείς την απαιδευσία…