Οι δειλοί στην τρικυμία

Κάθε μέρα η κατάσταση στη χώρα χειροτερεύει. Το κόστος της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το πληρώνουν οι πολίτες με την επιστροφή στην ύφεση, τους νέους φόρους, τη χαοτική κατάσταση στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό πρόβλημα, τη θεσμική ολίσθηση σε ένα νέο αυταρχισμό.

Mέσα σε αυτό το τοπίο καταστροφής, ακούσαμε την Φώφη Γεννηματά να λέει ότι «ο κ. Τσίπρας έχει γίνει το μακρύ χέρι των Ευρωπαίων στη χώρα μας». Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με την τοποθέτησή της αυτή, ρίχνει την κύρια ευθύνη για όσα μας συμβαίνουν στους «κακούς ξένους» και αθωώνει την κυβέρνηση επειδή απλώς εφαρμόζει τις εντολές τους. Προηγουμένως η ίδια έχει καταγγείλει το νεοφιλελευθερισμό σαν το φταίχτη για τα βάσανα που μας έχουν βρει. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε σωστά δήλωνε ότι «μας χωρίζει άβυσσος» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Τις ίδιες μέρες, είδαμε τον Γιώργο Παπανδρέου να προτείνει στο τραπέζι για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς να καθίσει «νομοτελειακά και ο ΣΥΡΙΖΑ». Ας ξεπεράσουμε τη χρήση της λέξης «νομοτελειακά» και ας δούμε την ουσία. Αν ο πρώην πρωθυπουργός βλέπει θετικά την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αποκηρύξει μεγάλο μέρος όσων υποστήριζε για χρόνια και ολόκληρη την κυβερνητική του πολιτική. Εκτός και αν κι εκείνος πιστεύει ότι για την κατάντια της χώρας μας φταίνε οι ξένοι, οι ίδιοι «κακοί ξένοι» που υποτίθεται δεν τον άφησαν να ασκήσει την πολιτική παροχών και κρατικοποιήσεων που υποσχόταν προεκλογικά. Αν είναι έτσι, τότε πράγματι... νομοτελειακά θα πρέπει να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επίσης ισχυρίζεται ότι έπαθε τα ίδια.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακούσαμε και τον ευρωβουλευτή του Ποταμιού Γιώργο Γραμματικάκη να λέει για το διπλό τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες: «Πρέπει η Ευρώπη να ξαναγυρίσει στις αξίες της», συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «δεν βοηθάνε τα περισσότερα μέτρα ασφαλείας, δεν εμποδίζουν αυτά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, (...) χρειάζεται μια αντιμετώπιση πιο βαθιά, μόνιμη, πιο πολιτισμένη». Ο ίδιος εκτίμησε ότι είναι «καλή η συγκυρία της διαχείρισης του προσφυγικού από μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Ας παραβλέψουμε ότι ο ευρωβουλευτής αποδίδει στην Ευρώπη την ευθύνη για την τρομοκρατία, και ας αναλογιστούμε πόσο μακριά από την πραγματικότητα μπορεί να βρίσκεται κάποιος όταν είναι ορατά τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό.

Τα παραπάνω φαινόμενα δεν είναι μεμονωμένα, αλλά είναι ενδεικτικά για τη σύγχυση που υπάρχει στο χώρο της κεντροαριστεράς. Πριν συνομιλήσουν οι εμπλεκόμενοι για την ανασυγκρότησή της, θα πρέπει να εξακριβώσουν αν βλέπουν την ίδια πραγματικότητα. Η κριτική στην Ευρώπη και οι κατάρες στο νεοφιλελευθερισμό δεν είναι παρά το κλείσιμο του ματιού στον ΣΥΡΙΖΑ και στις δοξασίες που υποστηρίζει.

Για να μην μπούμε σε μία απεραντολογία, ας αναγνωρίσουμε το νεοφιλελευθερισμό στις πολιτικές εκείνες που προβλέπουν δραστικό περιορισμό του δημόσιου τομέα με περιστολή των δαπανών του και μείωση των εργαζομένων σε αυτόν. Πολιτικές που πάνε πακέτο με τη μείωση των φόρων, την απελευθέρωση των επαγγελμάτων και το άνοιγμα των αγορών. Όμως στην Ελλάδα τα χρόνια πριν την κρίση είχαμε δεκάδες χιλιάδες διορισμούς, οι δαπάνες του κράτους διπλασιάστηκαν –χωρίς βέβαια να βελτιωθούν οι υπηρεσίες– και τα επαγγέλματα παρέμεναν κλειστά.

Όσοι νομίζουν ότι η ελληνική κρίση είναι αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού, όντως θα πρέπει να συνομιλήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για να τον καταπολεμήσουν από κοινού. Όσοι πιστεύουν ότι η ελληνική κρίση είναι αποτέλεσμα του πελατειακού κρατισμού –που καταχρέωσε τη χώρα για να μπορέσει να επιβιώσει– και πιστεύουν επίσης ότι η κρίση υποτροπίασε με τη διακυβέρνηση Τσίπρα, δεν έχουν παρά να να προσανατολιστούν στο πώς θα απαλλαγούμε από τα αίτια της κρίσης και από όλα εκείνα που μας εμποδίζουν να ξεφύγουμε από αυτή.

Οι ιδεολογικές διαφορές και η κριτική στο νεοφιλελευθερισμό μπορεί να έχουν ουσία σε άλλες κοινωνίες, αλλά όχι στην Ελλάδα που βλέπει όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης να ξεπερνούν την κρίση και να επιστρέφουν στην ανάπτυξη και η ίδια αρνείται να κάνει μεταρρυθμίσεις που μπορούν να φέρουν επενδύσεις και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Στην Ελλάδα σήμερα η μόνη πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στον ακραίο συντηρητισμό του πελατειακού κρατισμού από τη μία πλευρά και τις δυνάμεις των παραγωγικών Ελλήνων που ασφυκτιούν από την καθυστέρηση. Ο πελατειακός κρατισμός μέσα από το λαϊκισμό και τη δημαγωγία καθηλώνει τη χώρα για να διατηρηθούν σκανδαλώδη προνόμια των ευνοημένων του συστήματος, που τα πληρώνουν οι απέξω με φόρους και φτώχεια.

Οι δυνάμεις της καθυστέρησης έχουν την τύχη να μην έχουν απέναντί τους ένα συμπαγές μέτωπο των μεταρρυθμιστών. Η πορεία της κρίσης έδειξε ότι οι δυνάμεις που μπορούν να εκφράσουν τις μεταρρυθμίσεις είναι διασκορπισμένες και αδύναμες. Την ίδια περίοδο τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας δεν έδειξαν αποφασιστικότητα για να προωθήσουν και να ολοκληρώσουν αλλαγές που ήταν απαραίτητες.

Σε αυτή την κρίσιμη καμπή που αποκαλύπτεται το μέγεθος της απάτης που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και μεγαλώνει συνεχώς η ζημιά για τη χώρα, εμφανίζεται ένας νέος καιροσκοπισμός που ευδοκιμεί στο χώρο της κεντροαριστεράς. Ενώ η ΝΔ μετά από περιπέτειες και παρά τα βάρη και τα βαρίδια της, δείχνει να προσανατολίζεται στο κέντρο, οι ηγεσίες του ενδιάμεσου χώρου δείχνουν ζαλισμένες και προσπαθούν να διασωθούν μέσα από φλερτ είτε άμεσα με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τους ψεύτικους ισχυρισμούς του. Δεν βλέπουν το Ποτάμι, που πλήρωσε το παράθυρο που άφησε μισάνοιχτο.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε τρικυμία και οι δειλοί σκέφτονται όχι πώς θα σωθεί η χώρα, αλλά πώς θα διασώσουν τον εαυτό τους. Όμως έχουν ποντάρει σε καμένο χαρτί και έχουν ελάχιστες πιθανότητες να πετύχουν το σκοπό τους.