Edito 561

Τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων: Νέες προκλητικές δηλώσεις του Αυστριακού υπουργού, ο βαλκανικός διάδρομος πρέπει να σταματήσει, είπε, τα σύνορα θα κλείσουν οριστικά. Σχόλιο οργισμένου τηλεπαρουσιαστή για την κατάντια της Ευρώπης, της ανάλγητης, της νεοφιλελεύθερης, που δεν δέχεται τους πρόσφυγες στο έδαφός της. Επόμενη είδηση: Προκλητικές δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, ο Τούρκος πρόεδρος ειρωνεύτηκε την Ευρώπη η οποία δυσανασχετεί με τους πρόσφυγες που περνάνε το Αιγαίο προς τις ελληνικές ακτές. Οργισμένο σχόλιο δημοσιογράφου, «με την ανοχή και ενθάρρυνση της Τουρκίας, οι δουλέμποροι στέλνουν τους πρόσφυγες στην Ελλάδα».

Τέλος του δελτίου. Άραγε, υπάρχει κάποιος από τους τηλεθεατές που να αντιλαμβάνεται τον παραλογισμό; Ότι θεωρούμε προκλητικές τις δύο δηλώσεις για τους ακριβώς αντίθετους λόγους; Ότι αν οι Σύροι περνάνε από την Τουρκία στην Ελλάδα φταίνε οι Τούρκοι που δεν τους σταματάνε, ενώ αν περνάνε από την Ελλάδα στα Σκόπια φταίει η Ευρώπη που δεν τους δέχεται; Σιγά-σιγά, προϊόντος του χρόνου, απομακρυνόμαστε όχι απλώς από τη λογική και τους κοινούς κώδικες συνεννόησης με τους γύρω μας, αλλά και από την πραγματικότητα συνολικά. Δεν μιλάμε πια πολιτικά, οι διαφωνίες μας δεν είναι πολιτικές αλλά αντίληψης της πραγματικότητας. Δεν ζούμε την ίδια με τον άλλο κόσμο. Χρόνια λαϊκισμού, προπαγάνδας, υποκρισίας, μεταμφιεσμένων επιδιώξεων, καλυμμένων στρατηγικών και επικοινωνιακού πολέμου έχουν διαστρέψει κάθε έννοια λογικής. Όλα παρουσιάζονται ως τα αντίθετά τους. Έχουμε πάψει να έχουμε απλώς πολιτικά, οικονομικά θέματα, μοιάζουμε πια με έναν ασθενή οργανισμό, ο οποίος αντιμετωπίζει ψυχοπαθολογικά προβλήματα. Είμαστε καλύτεροι από όλους, ο εξυπνότερος λαός της οικουμένης, δεν μας καταλαβαίνουν και μας ζηλεύουν, παραδίδουμε μαθήματα δημοκρατίας, ανθρωπισμού, συμπόνιας, επανάστασης στην ανθρωπότητα, είναι όλοι εχθροί μας, είμαστε περικυκλωμένοι, έχουμε πάντα δίκιο, φυλάμε Θερμοπύλες, σ’ αυτό το μετερίζι, εμείς, ο φτωχός λαός ο πάντα ηρωικός και πάντα προδομένος.

Το κράτος καταρρέει κάθε μέρα και περισσότερο μπροστά στα μάτια μας, δεν μπορούμε να λύσουμε κανένα πρόβλημα, βλέπουμε την παρακμή σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, αλλά δεν φταίει κανείς. Φταίνε πάντα οι άλλοι. Ο πρωθυπουργός μαθαίνει από το τουίτερ ότι αποφασίστηκε κλείσιμο συνόρων στη Σύνοδο στην οποία συμμετείχε. Το καταγγέλλει. Ιταλοί στρατιώτες περιπολούν με Αλβανούς στα σύνορα με την Αλβανία, Αυστριακοί στα σύνορα με FYROM, το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Ανεπαισθήτως αυτό που προς στιγμήν αποφύγαμε με το Grexit, επανέρχεται γεωπολιτικά, η χώρα μας απομακρύνεται από την Ευρώπη. Δεν πειράζει, όπως λέει κι ο Αρκάς, άλλη μια νίκη, η Ελλάδα, μια μικρή χώρα, κατάφερε να βάλει σε απομόνωση ολόκληρη την Ευρώπη.

Φταίει κανείς για όλα αυτά; 1 εκατομμύριο Σύροι βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη, 2,5 εκατομμύρια στην Τουρκία, 1 στην Ιορδανία, γιατί πουθενά δεν βλέπουμε τέτοιες εικόνες χάους και δυστυχίας; Δεν είναι κρατική δομή η Ειδομένη, απαντάει ο υπεύθυνος Κυβερνητικής Αλήθειας, δεν ευθυνόμαστε εμείς. Είδες πώς μαθαίνεται εύκολα ο κυνισμός της εξουσίας; Φταίει κανένας για τους χιλιάδες που περιφέρονται στην Ποσειδώνος, στα κρύα γήπεδα, για τα τσαντίρια στην πλατεία Βικτωρίας; Είναι ευθύνη της Ιστορίας, απαντάει ο υπεύθυνος υπουργός.

Είναι αξιοθαύμαστοι οι άνθρωποι, πώς μπορούν να ιδεολογικοποιήσουν πάντα το προσωπικό τους συμφέρον. Οι χθεσινοί εισαγγελείς, που κατηγορούσαν τους πάντες για τα πάντα, τώρα είναι ανεύθυνοι παρατηρητές του «ρου της Ιστορίας». Αυτοί που έκαναν διαδηλώσεις γιατί δεν δούλευε το ερκοντίσιον στην Αμυγδαλέζα, τώρα παρακολουθούν απαθείς τους εκατοντάδες πνιγμούς στο Αιγαίο και το δράμα των παιδιών στις λάσπες. Άραγε, ένας από αυτούς που μοίραζε την προκήρυξη στην Ειδομένη, αισθάνεται ένοχος για τον πνιγμό 3 δυστυχισμένων ανθρώπων;

Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε την κάθε καινούργια μέρα ξανά σαν να είναι η ίδια. Γιατί για ό,τι μας συμβαίνει δεν λέμε ποτέ καμιά αλήθεια, δεν βγάζουμε συμπεράσματα, δεν αποδίδουμε ευθύνες. Δεν αναγνωρίζουμε και δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Όλα είναι ανοιχτά, ποτέ δεν απονέμεται η δικαιοσύνη της απόδειξης. Ποιος είχε δίκιο; Ποιος λέει το σωστό;

Έτσι, σε μια κυβέρνηση που οδηγεί τη χώρα της όλο και πιο χαμηλά, σε ένα υπουργικό συμβούλιο που αποτυγχάνει καθημερινά να λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα, υπόλογος είναι ο υπουργός που είπε τη Fyrom Μακεδονία. Όπως τη λένε δηλαδή 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Όπως την ακούμε στους αθλητικούς αγώνες, στις ειδήσεις, στις δηλώσεις όλων των ανθρώπων του κόσμου, αλλά όχι όπως τη λέμε εμείς εδώ. Γιατί 25 χρόνια τώρα, ποτέ δεν είπαμε, «κάναμε λάθος». Πάμε παρακάτω. Χάσαμε πολύτιμο εθνικό, διπλωματικό κεφάλαιο, διεκδικώντας το άδικο μάξιμουμ, για να καταλήξουμε σε ήττα. Αντί να πούμε πως θα κλείσουμε ένα πρόβλημα που χειριστήκαμε λάθος, το αποσιωπούμε, δημιουργούμε άλλη μια φορά τη βολική πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει. Τη δικιά μας εικονική, απέναντι σε όλη την άλλη, όλου του πλανήτη, την πραγματική πραγματικότητα. Γιατί ούτε το όνομα της Μακεδονίας μάς ενδιαφέρει, ούτε οι πρόσφυγες, ούτε οι μετανάστες, ούτε η Ευρώπη. Όλα είναι «δουλίτσες». Επαγγελματίες πατριώτες, κατ’ επάγγελμα αριστεροί, επαναστάτες, αλληλέγγυοι, εθνικόφρονες, χριστιανοί. Δεν λύνεται τίποτα γιατί πρέπει να συνεχίζεται αέναα το ίδιο θέατρο.

Η χώρα της δηθενιάς, η κοινωνία της άγνοιας, η κυβέρνηση της παρακμής, συζητάει αμέριμνη για το αν πρέπει να παραιτηθεί ο Μουζάλας που είπε τα Σκόπια Μακεδονία. Φτάνει η συγγνώμη του ή πρέπει να απομακρυνθεί από την κυβέρνηση; Περιμένουν κι άλλοι να υποδεχτούν την Αντζελίνα Τζολί.

Την ίδια στιγμή, σιωπηλά, όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν σε αργή κίνηση. Κοινωνικές δομές, κρατικές υπηρεσίες, δημοκρατικοί κανόνες, κώδικες συμπεριφοράς, δουλειές, σπίτια, φιλίες. Δεν πρέπει να το βλέπεις, δεν πρέπει να το λες, είσαι αντεθνικώς σκεπτόμενος, είσαι εχθρός του λαού. Επιτέλους έγινε πραγματικότητα το όνειρο κάθε αυταρχικού. Ο αυταρχισμός έγινε ένας, δεξιός και αριστερός μαζί. «Πρέπει να ευθυγραμμιστείτε με το λαό, κύριε» λέει απειλητικά στο δημοσιογράφο η υπουργός που καθαρίζει φασολάκια στο υπουργικό συμβούλιο. Ο καθεστωτικός λόγος δεν είναι ο λόγος της δύναμης, είναι ο λόγος της παρακμής.