Ούτε μετά Χριστόν Προφήτες;

Οδυνηρή η διαδικασία συμβιβασμού με την ιδέα ότι η χώρα είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει και να εξαρτά την ύπαρξή της από την ξένη βοήθεια. Η συλλογική μας υπερηφάνεια αλλά κυρίως η έλλειψη αυτογνωσίας δεν το σηκώνει. Τις λύσεις μάθαμε να τις περιμένουμε πάντα από τους άλλους. Οι πολίτες από το κράτος, το κράτος από τους ξένους.

Πολίτες και πολιτικοί συμπεριφερόμασταν για χρόνια ολόκληρα σαν έφηβοι με ακαταλόγιστο. Η σχέση μας με τους θεσμούς εξίσου εφηβική. Πάντα άμοιροι ευθυνών. Σαν να μην έχουμε ιδρύσει σύγχρονο κράτος. Χτίσαμε δημοκρατικούς θεσμούς, που δεν σεβόμαστε και δεν εμπιστευόμαστε. Η παράβαση των νόμων, από την απαγόρευση του καπνίσματος μέχρι τις πιο καίριες πρόνοιες του Συντάγματος, έγινε εθνικό σπορ και εξελίχθηκε σε επιστήμη. Πρώτοι εμείς, οι πολιτικοί! Εκπαιδεύσαμε τους πολίτες στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Βοήθησαν και τα πακέτα από την Ευρώπη, βοήθησαν και οι χιλιάδες διορισμοί.

Κάπως έτσι η σύγχρονη Ελλάδα ροκάνισε το χρόνο και το χρήμα. Δεν σχεδιάσαμε ποτέ το μέλλον της χώρας μας. Όχι το απώτερο, το αυριανό! Αυτοσχεδιάζαμε για να επιβιώσουμε, εθιστήκαμε να φορτώνουμε τις υποχρεώσεις μας στις πλάτες όσων δεν μπορούν να παρανομήσουν. Σκάψαμε το λάκκο στην αξιοπιστία των θεσμών και πέσαμε οι ίδιοι μέσα. Αφήσαμε τη χώρα να γίνει ένα κράτος «χύμα». Κάπως έτσι έφτασε η χώρα να εκλέξει και μια κυβέρνηση αυθεντικά «χύμα» που δεν το έκρυψε ποτέ από κανέναν.

Η πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά γοητευτική, casual και mainstream, με την ορμή της νιότης και την αφροσύνη της απειρίας της, είπε πως θα άλλαζε τον κόσμο. Κι ο κόσμος βιάστηκε να ενδώσει στην απαράμιλλη γοητεία της νιότης και την εμπιστεύτηκε. Κάπως έτσι οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν άλλαξαν τον κόσμο ― άλλαξαν όμως τα φώτα σε ό,τι είχε μείνει όρθιο σ’ αυτή τη χώρα.

Η κυβέρνηση, με την ελαφρότητα του αδαούς και πλήρη άγνοια κινδύνου, πειραματίστηκε. Μετά από ένα χρόνο χύμα διακυβέρνησης, με ολοένα συχνότερες εξάρσεις αυτοκρατορικού μεγαλείου:

• Οι θεμέλιοι λίθοι της δημοκρατίας μας σείονται.

• Η διάκριση των εξουσιών θολώνει κάθε μέρα.

• Η Ελλάδα, τριτοκοσμική πλέον, δεν υποδέχεται τουρίστες, αλλά τη διεθνή φιλανθρωπία και τους celebrities πρέσβεις του ΟΗΕ.

• Το Κοινοβούλιο μετατρέπεται σε ένα απέραντο δικαστήριο με τη χώρα να περιδινείται σε ένα φαύλο κύκλο συμφερόντων.

• Οι πολίτες στέκουν σαστισμένοι μπροστά στη διάψευση ενός ονείρου που έγινε εφιάλτης εξαθλίωσης.

• Η κυβέρνηση αποτελειώνει με ζήλο τη χώρα, ανίκανη να διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος.

Κι εμείς ψάχνουμε ανόρεχτα να μαζέψουμε την κατακερματισμένη κεντροαριστερά...

Με αυτά τα δραματικά δεδομένα μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα, μπορούμε εμείς, οι πολιτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, να εφησυχάζουμε στην ασφάλεια της γυάλας του μικρού ποσοστού μας;

Δυστυχώς, οι μέχρι τώρα ράθυμες κινήσεις μας δείχνουν ότι αυτό κάνουμε. Ο αυριανός ρόλος μας, όμως, θα είναι απόρροια των σημερινών επιλογών μας. Όσο οι συζητήσεις παραμένουν ατέρμονες, οι διεργασίες ομιχλώδεις και ο πολιτικός μας λόγος τετριμμένος, οι πολίτες θα ψάχνουν αλλού, έστω και ως περιπλανώμενοι πολιτικά άστεγοι. Ο τόπος χρειάζεται μια γερή σκουντιά από γενναίες μεταρρυθμίσεις υλοποιήσιμες ιδέες, προγραμματικό λόγο και ξεκάθαρες θέσεις.

Με σκληρή δουλειά που ξεκινά από τη βάση θα βρούμε το βηματισμό μας. Χρωστάμε απαντήσεις στον πολίτη που απηυδισμένος αρνείται να συμμετέχει. Αυτόν πρέπει να κινητοποιήσουμε. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Η αδύναμη, παλινωδούσα κυβέρνησή μας, μας οδηγεί με χαρωπά βήματα στον εθνικό όλεθρο. Όταν φτάσουμε εκεί, η μεν κυβέρνηση θα επικαλεστεί το ακαταλόγιστο της εφηβείας της. Εμείς, οι έμπειροι, οι παλιοί, τι θα πούμε; Ότι δεν μπορέσαμε να γίνουμε ούτε μετά Χριστόν προφήτες;