Η υπόθεση εργασίας που κάνουν στο Μαξίμου για ευρωπαϊκή λύση στο προσφυγικό - μεταναστευτικό δεν έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Πρέπει να αποφασίσουμε αν μας ενδιαφέρει να μειώσουμε τις προσφυγικές - μεταναστευτικές ροές κατά 40%-50% με δική μας πρωτοβουλία ή θα συνεχίσουμε να ζητάμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση μια παρέμβαση, η οποία ξεφεύγει από τις δυνατότητές της.
Έλλειψη πολιτικής
Στην Ε.Ε. δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική, δεν υπάρχει κοινή πολιτική άμυνας ούτε κοινή πολιτική ασφάλειας. Στον οικονομικό τομέα έχουν αναπτυχθεί κοινές πολιτικές στη βάση πολιτικών αποφάσεων αλλά και για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την κρίση του 2008-2009.
Σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας αποκλείεται να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, δεσμευτική για τους 28, τα αμέσως επόμενα χρόνια. Δεν υπάρχουν οι σχετικές αποφάσεις ούτε φυσικά το κοινοτικό κεκτημένο και αυτή την περίοδο σαρώνει την Ε.Ε. ένας άνεμος δεξιού ευρωσκεπτικισμού. Όπως επιβεβαιώνει και το δημοψήφισμα για το πολυσυζητημένο Brexit η δυναμική είναι υπέρ λιγότερης και όχι περισσότερης Ευρώπης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι εμπνεόμαστε από το όραμα μιας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης πρέπει να παραιτηθούμε της προσπάθειας, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να χαράσσουμε την τακτική και τη στρατηγική μας αναλύοντας την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και φτάνοντας στα σωστά συμπεράσματα.
Την πρακτική αδυναμία της Ε.Ε. σε ό,τι αφορά στο προσφυγικό - μεταναστευτικό ανέδειξε το ζήτημα της μετεγκατάστασης των προσφύγων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εγκρίνει τη μετεγκατάσταση 160.000 προσφύγων που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα και την Ιταλία, σε άλλες χώρες της Ε.Ε. στη βάση ποσόστωσης. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έδωσε την έγκρισή του ελάχιστες όμως κυβερνήσεις δέχτηκαν να αναλάβουν τα βάρη που τους αναλογούν. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μετεγκατάσταση των 160.000 προσφύγων κατάντησε να αφορά κάτι λιγότερο από 400 άτομα.
Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θέλει σε αυτή τη φάση μεγάλο αριθμό προσφύγων στα εδάφη του για να μην ενισχυθεί η δυναμική του Brexit. Η Γαλλία συμμετέχει κι αυτή σε επίπεδο συμβολισμού γιατί η κυβέρνησή της δέχεται μεγάλη πολιτική πίεση από την άνοδο του Εθνικού Μετώπου της κας Λεπέν. Υπάρχουν και οι κυβερνήσεις της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας, της Σλοβακίας, της Σλοβενίας και της Κροατίας που αυτοεξαιρούνται για τους δικούς τους λόγους από τη μετεγκατάσταση προσφύγων βάσει ποσόστωσης.
Η σκληρή πραγματικότητα
Συνοψίζοντας τη σκληρή ευρωπαϊκή πραγματικότητα στο προσφυγικό - μεταναστευτικό επισημαίνω τα εξής.
Πρώτον, ελάχιστες χώρες δέχονται την ενσωμάτωση προσφύγων στην οικονομία και την κοινωνία τους, σε μεγάλους αριθμούς. Το καλό παράδειγμα του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης δίνει η Γερμανία η οποία δέχεται την ενσωμάτωση 500.000-600.000 προσφύγων το χρόνο. Η Αυστρία και η Σουηδία ακολουθούν ανάλογη πολιτική, επείγονται όμως να επιβάλλουν κάποιους περιορισμούς γιατί είναι σχετικά μικρές χώρες και το πολιτικό τους σύστημα δοκιμάζεται ήδη από τη θεαματική άνοδο της άκρας δεξιάς.
Δεύτερον, χώρες όπως η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο με πρωταγωνιστικό ρόλο σε αποτυχημένες περιφερειακές επεμβάσεις που οδήγησαν σε εμφυλίους πολέμους και στο μεγάλο προσφυγικό ρεύμα, κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας από το πρόβλημα στη δημιουργία του οποίου συνέβαλαν. Ποιος δεν θυμάται τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Τόνι Μπλερ ο οποίος πρωταγωνίστησε στην προετοιμασία της εισβολής στο Ιράκ επειδή κατά την άποψή του το τυραννικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν είχε στη διάθεσή του όπλα μαζικής καταστροφής τα οποία βέβαια αποδείχθηκαν ανύπαρκτα.
Τρίτον, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η πλειονότητα των ευρωβουλευτών τάσσονται υπέρ της αναζήτησης και εφαρμογής κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής στο προσφυγικό - μεταναστευτικό, επηρεάζουν όμως ελάχιστα τις εξελίξεις.
Τέταρτον, ακόμη και στην περίπτωση που η Ε.Ε. είχε κοινή πολιτική στο ζήτημα θα έπρεπε να περιμένουμε την ειρήνευση στη Συρία και την αλλαγή πολιτικής στην Τουρκία για να περιοριστεί το κύμα εισόδου προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία στην Ε.Ε. μέσω Ελλάδας.
Πέμπτον, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από αποφάσεις της Ε.Ε. που θα στρέφονται εναντίον της αλλά από τις πρακτικές συνέπειες της αδυναμίας διαχείρισης των προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών. Όπως η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να αφήνει να περνάνε πάνω από 1.000.000 πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες το χρόνο, με κατεύθυνση άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών θεωρούν αυτονόητο ότι δεν μπορούν να επιτρέψουν τόσο μεγάλη συγκέντρωση προσφύγων και μεταναστών στις χώρες τους. Όπως μας ενοχλεί η διαφαινόμενη μετατροπή της Ελλάδας σε "αποθήκη ψυχών" μέσα από το κλείσιμο των συνόρων άλλων ευρωπαϊκών χωρών σε συγκεκριμένες κατηγορίες προσφύγων και μεταναστών θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να συμβάλλουμε με την αδράνειά μας στη μετατροπή άλλων χωρών σε "αποθήκη ψυχών".
Έφτασε λοιπόν η ώρα να καλύψουμε τα τεράστια κενά στην ευρωπαϊκή πολιτική με εθνικές πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της δημιουργίας μεγάλων χώρων υποδοχής και ελέγχου μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα και τουριστικές περιοχές, για να περάσει το μήνυμα ότι όποιος εισέρχεται στην Ελλάδα δεν προωθείται αυτόματα στη Γερμανία, την Αυστρία και τη Σουηδία. Πρόκειται για μια δυσάρεστη και δύσκολη στην εφαρμογή της πολιτική η οποία όμως εξασφαλίζει τον περιορισμό των προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών κατά 40-50% για να ξαναβρεί το ευρωπαϊκό σύστημα την ισορροπία του. Από τη στιγμή που διαπιστωθεί ότι η Ελλάδα εφαρμόζει περιοριστική πολιτική θα μειωθεί δραστικά ο αριθμός των προσφύγων και των μεταναστών που πληρώνουν 1200 δολάρια το άτομο, για να τους περάσουν τα κυκλώματα των διακινητών από τα μικρασιατικά παράλια στα ελληνικά νησιά.
11°
