Είναι γεγονός πως έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Απ’ ό,τι γράφεται από έγκυρους αναλυτές μέχρι το καλοκαίρι το αργότερο τα πράγματα θα έχουν πάρει μια στροφή προς τα κάτω χωρίς επιστροφή. Γιατί όμως; Για να ξαναθυμηθούμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Λίγο μετά της εκλογές του 2009 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ανακάλυψε έντρομη ότι το κράτος πτώχευσε και δεν μας δάνειζαν πλέον οι αγορές. Στραφήκαμε στην ΕΕ η οποία πρότεινε συγκεκριμένου τύπου οικονομικό σχεδιασμό που βασίστηκε στην εφαρμογή συγκεκριμένου τύπου πολιτικής, τα λεγόμενα μνημόνια.
Τότε ήταν που συντελέστηκαν δύο μείζονα λάθη. Το πρώτο αφορούσε στο δικό μας πολιτικό σύστημα συνολικά, που δεν κατανόησε και αρνείται να κατανοήσει ακόμα πού οφειλόταν η πτώχευση του κράτους. Το δεύτερο στις πολιτικές των μνημονίων που είχαν τουλάχιστον 2 παράδοξα: 1) άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας 2) αντιφατικά μέτρα (όπως π.χ. η τελευταία πρόταση του ΔΝΤ για μείωση των μισθών).
Έτσι από το 2010 έως σήμερα καμία κυβέρνηση δεν διατύπωσε μια ολοκληρωμένη πρόταση για ολική μεταρρύθμιση του κράτους και επανασχεδιασμό της ανάπτυξης σε άλλες βάσεις από εκείνες του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού που μας έφερε ως χώρα στην πτώχευση. Αντίθετα όλες ανεξαιρέτως, αφού δεν είχαν επιχειρήματα και αφού ακόμη και τώρα συμπολίτευση και αντιπολίτευση δεν μπορούν να κατανοήσουν τα φανερά αίτια της πτώχευσης, αντιμάχονται στο κενό προτάσσοντας μια δήθεν αντιμνημονιακή πολιτική που δεν οδηγεί πουθενά. Μέσα σε πέντε χρόνια και ακριβώς εξαιτίας αυτών των παλινωδιών και της άρνησης της πραγματικότητας, οι κυβερνήσεις και μαζί η ΕΕ και το ΔΝΤ κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας και φυσικά την κοινωνία. Το τελευταίο «τούβλο» θα πέσει εάν περάσει το ασφαλιστικό για ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις, και θα πέσει στο κεφάλι τους.
Ωστόσο το πρόβλημα είναι γενικότερο. Ποια κεντροαριστερά και ποια σοσιαλδημοκρατία, με ποιους; Γιατί εάν εξαιρέσουμε κάποιες οπωσδήποτε «λογικές» προτάσεις του Ποταμιού, υπάρχουν μόνο κάποιοι κατ’ επάγγελμα σωτήρες μέσα από τις κομματικές στρούγκες για να μας «ξανασώσουν». Δεν υπάρχει πολιτικός λόγος που να αφορά στην αναγνώριση της πραγματικότητάς μας ως χώρας, ως οικονομίας και ως κοινωνίας, και άρα δεν μπορεί να υπάρχει έξοδος από την κρίση. Εντωμεταξύ σε όλο αυτό το ασυνάρτητο πράγμα, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αναδεικνύει το παράλογο σε όλο του το εύρος, ήρθε να προστεθεί ως «απαιτούμενο» και το προσφυγικό. Εκεί πια φαίνεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο η ανικανότητα και η μόνιμη αποχή από την πραγματικότητα αυτής της κυβέρνησης.
Δεν ξέρω εάν οι σημερινή ιστορική κατάσταση μας θέτει το ζήτημα να αναλογιστούμε περί του αριστερού λόγου και της πράξης, σίγουρα όμως μας θέτει το ερώτημα εάν αυτοί που κυβερνούν εκπροσωπούν την αριστερά. Γιατί εάν όντως ισχύει αυτό, τότε σίγουρα διανύουμε την ιστορική περίοδο του τέλους των ψευδαισθήσεων. Καλημέρα, πραγματικότητα!
18°
