Τα πολλά πρόσωπα του λαϊκισμού

Είχα την πρόθεση να ασχοληθώ σήμερα με το νομοσχέδιο για την υπό όρους απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών. Νομίζω, όμως, πως έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα για το θέμα. Τα «στρατόπεδα» έχουν διαμορφωθεί και μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του. Ένα μικρό σχόλιο, μόνο. Από τους βασικούς συμβούλους του Σαμαρά διάβασα ότι είναι ο κάποτε αριστερός Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος πριν από περίπου είκοσι χρόνια είχε προτείνει «να ασκήσουμε στρατιωτική πίεση στα Σκόπια» (και ο νοών… νοείτω). Αντίστοιχα, στην ξενοφοβική και εθνοπατριωτική χορωδία κατά του νομοσχεδίου για τους μετανάστες «πρώτο τραπέζι πίστα» έχει δημοσιογράφος έγκυρης πρωινής εφημερίδας, ο οποίος επίσης έχει διατελέσει στέλεχος της Αριστεράς, και μάλιστα της επαναστατικής. Αυτά, βέβαια, πριν εξελιχθεί σε τουρκοφάγο και θεματοφύλακα (ένας ακόμα!) της απειλούμενης, λέει, εθνικής μας «ακεραιότητας» και «ταυτότητας».

Πέθανε πριν από λίγες ημέρες ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, ένας από τους πιο σοβαρούς και νηφάλιους πολιτικούς, που πάντοτε προτιμούσε τους χαμηλούς τόνους και τις ορθολογικές προσεγγίσεις στα προβλήματα. Αυτός ήταν που, ως υπουργός Εξωτερικών, είχε δηλώσει το αυτονόητο: «Δεν μπορούμε να ασκούμε εξωτερική πολιτική κάνοντας απλώς τους παλικαράδες». Λέγεται, λοιπόν, ότι κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου του είπε: «Βρε Μιχάλη, εσύ έπρεπε να είχες έρθει στο ΠΑΣΟΚ. Σήμερα θα ήσουν Νο 2 στο κόμμα». «Φοβόμουνα πού θα μπορούσαν να οδηγήσουν όλα αυτά τα “έξω από το ΝΑΤΟ”, “έξω από την ΕΟΚ” κ.λπ., βρε Αντρέα» απάντησε εκείνος. Για να λάβει την απάντηση από το μεγάλο αρχιερέα του τακτικισμού και του λαϊκισμού: «Μιχάλη, εσύ είσαι έξυπνος άνθρωπος. Είναι δυνατόν να πίστεψες ότι τα εννοούσα αυτά ή ότι επρόκειτο ποτέ να γίνουν τέτοια πράγματα;».

Βουλιάζει το έντυπο του «βασιλιά της πέτσινης συνέντευξης» και του «βασιλιά της κρυφής κάμερας», που ήρθε να μας διαβεβαιώσει ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» (ευτυχώς!). Μάλιστα, ο ένας από τους δύο μεγάλους «δασκάλους» της δημοσιογραφίας ξέκοψε – ή τον ξέκοψαν. Αν λάβουμε υπόψη ότι ημερήσιο έντυπο άλλου «αστέρα» της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, με χωρίστρα ξυράφι και ύφος ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου στη λεωφόρο Αθηνών, βούλιαξε και αυτό προ ετών, μπορούμε να ελπίζουμε. Τι να ελπίζουμε; Όχι βέβαια ότι οι εφημερίδες μυρίζουν ή θα μυρίζουν στο μέλλον λεβάντα, αλλά τουλάχιστον πως το κοινό διατηρεί κάποιο στοιχειώδες κριτήριο που αποτρέπει το να γίνει το τοπίο στο χώρο της (έντυπης τουλάχιστον) δημοσιογραφίας εντελώς ζούγκλα.

Υπουργείο Οικογένειας δήλωσε ότι θα δημιουργήσει ο μακεδονομάχος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, όταν, με χρόνια με καιρούς, θα έρθει στην εξουσία. Τι να κάνει κι αυτός; Πρέπει κάτι να επινοεί για να ακούγεται πού και πού το όνομά του, αλλά και για να «περνάει και η ώρα», όπως λέει και ο λαγός στο γνωστό ανέκδοτο. Με την πρώτη ευκαιρία, πάντως, ο ίδιος ο Σαμαράς –ή και ο ολοένα και περισσότερο συγκάτοικός του στην ίδια πολυκατοικία Καρατζαφέρης– θα μπορούσε να εξαγγείλει τη δημιουργία Υπουργείου Ορθοδοξίας, Υπουργείου Κατήχησης, Υπουργείου Εθνικής Ταυτότητας, Υπουργείου Ελληνικότητας ή ακόμη και Υπουργείου Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων (μπρρρ…).

Αυτό δεν ενδιαφέρει τον κόσμο. Τον κόσμο τον ενδιαφέρει η τσέπη του». Ο λαϊκισμός στα όρια του παραληρήματος σε απάντηση του Γιώργου Αυτιά, «Ζορό των συνταξιούχων», σε στοιχειωδώς σοβαρό «συνομιλητή» του, ο οποίος, στον οίστρο του τηλεπαρουσιαστή που ζητάει να δοθούν γενναίες αυξήσεις στον «κοσμάκη» (άλλη λέξη-φετίχ της λαϊκιστικής ιδιολέκτου), τολμά να αντιτάξει. «Μα πώς; Με ακόμα περισσότερα δανεικά; Ξέρετε, κύριε Αυτιά, πόσα δανείζεται η χώρα κάθε μέρα που περνάει;»

Αλίμονο, γιατί «αυτό» να ενδιαφέρει τον «κόσμο»; Όσο για το ότι τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα του «κόσμου» θα βαρεθούν να πληρώνουν τα χρέη που θα κληρονομήσουν, σιγά μην κάτσουμε να σκάσουμε. Άλλωστε, οι απόγονοι του «κόσμου» δεν έχουν (προς το παρόν, τουλάχιστον) μηχανάκι της AGB στο σπίτι τους.

Από τίτλο καθημερινής εφημερίδας, αυτόκλητης προστάτιδας και ανεπίσημου οργάνου των Εξαρχείων: «Αϊτή: Μετά το σεισμό, έρχονται και οι Αμερικάνοι». Πώς τα πάντα υποτάσσονται στην ανάγκη να ικανοποιηθεί ο πιο στενοκέφαλος και κοντόθωρος αντιαμερικανισμός του φιλοθεάμονος κοινού. Ή πώς οι θιασώτες αυτού του αγοραίου «αντιιμπεριαλισμού» θυμίζουν όλο και περισσότερο τους αμήχανους και «κολλημένους» σοβιετικούς του «ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους νέγρους».  

achpappas@hotmail.com