Μια μέρα μετά τη γενική απεργία, η εφημερίδα «Αυγή» κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Δεν αντέχει άλλο η κοινωνία» κάτω από τον υπέρτιτλο: «Μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα κατά της λιτότητας». Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση ήταν αναμενόμενο η εφημερίδα του να κατηγορεί τις τότε κυβερνήσεις για τη λιτότητα που επέβαλαν. Ήταν η εποχή που απέναντι στην κυβερνητική πολιτική υπήρχε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται θα έβρισκε χρήματα για να δώσει τέλος στη λιτότητα. Η ίδια η «Αυγή» λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 είχε κυκλοφορήσει με τον τίτλο «Λεφτά υπάρχουν» ακριβώς για να τονίσει την εναλλακτική πολιτική που θα εφάρμοζε το κόμμα.
Σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση, η λιτότητα συνεχίζεται και για ορισμένα στρώματα γίνεται ακόμη σκληρότερη. Η «Αυγή» έχει την απάντηση και γι’ αυτό. Δεν φταίει η καλή μας κυβέρνηση, αλλά οι κακοί του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν την αφήνουν να εφαρμόσει τη φιλολαϊκή πολιτική της. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η κυβέρνηση έχει χρήματα για να καταργήσει τη λιτότητα και αν, ναι, τι περιμένει και δεν την καταργεί;
Αν η κυβέρνηση δεν έχει χρήματα τότε τι ακριβώς ζητά; Να ασκήσει την πολιτική της με τα χρήματα των άλλων; Να κάνει παροχές με νέα δανεικά; Δεν ζητά τίποτε από όλα αυτά. Επιδιώκει με κάθε τρόπο να συντηρήσει έναν πολύ βολικό διαχωρισμό. Από τη μια μεριά ο λαός και η κυβέρνησή του και από την άλλη οι δυνάμεις του κακού που της επιβάλλουν τη λιτότητα μαζί με τους ντόπιους υπηρέτες τους, την αντιπολίτευση και τα διαπλεκόμενα κανάλια.
Η κυβερνητική προπαγάνδα είναι εντελώς στον αέρα. Επιδιώκουν να έχουν και την πίτα της λαϊκής συμπάθειας ολόκληρη και το σκύλο της εξουσίας χορτάτο. Όμως από τη στιγμή που θέλουν να βρίσκονται στη διακυβέρνηση της χώρας, αναγκαστικά στερούνται την άνεση και τις ευκολίες της αντιπολίτευσης, τότε που μπορούσαν να υπόσχονται τα πάντα στους πάντες χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Ενώ στην πραγματικότητα έχουν ήδη αποφασίσει να συνεχίσουν τη λιτότητα, δυσκολεύονται να το πουν στους οπαδούς τους που τόσα χρόνια τούς πίστευαν και περίμεναν ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα θα αλλάξουν. Σε αυτούς απευθύνονται όλα αυτά που στους υπόλοιπους φαίνονται αντιφατικά και γελοία. Τη νοημοσύνη και την αντίληψη των οπαδών τους υποτιμούν με την προσπάθεια να διαστρεβλώσουν εντελώς την πραγματικότητα. Στα μυαλά των διαμορφωτών της κυβερνητικής προπαγάνδας οι οπαδοί τους εκλαμβάνονται σαν να βρίσκονται σε μια ιδεολογική και συναισθηματική ομηρία και είναι πάντα πρόθυμοι να καταναλώσουν κάθε εξωπραγματικό ισχυρισμό.
Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση θέλει μαζί της το λαό για να διαπραγματευτεί από καλύτερες θέσεις εναντίον των δανειστών. Στην αρχή ήταν η «νωπή λαϊκή εντολή», μετά ο σεβασμός της δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε και τέλος το συντριπτικό «όχι» του δημοψηφίσματος. Τίποτε δεν έπιασε. Και τα πράγματα γίνονταν όλο και χειρότερα, γιατί απλούστατα οι κυβερνήσεις λογοδοτούν στους δικούς τους ψηφοφόρους και όχι στο λαό μιας άλλης χωράς. Όλα αυτά τα κόλπα, με κορυφαίο το δημοψήφισμα, ήταν για εσωτερική κατανάλωση. Έξω κανείς δεν τα έπαιρνε στα σοβαρά.
Όταν το δημοψήφισμα έφερε τους εμπνευστές του μπροστά σε μεγαλύτερο αδιέξοδο, το αναποδογύρισαν. Ας φανταστούμε το δημοψήφισμα αυτό να είχε γίνει από την κυβέρνηση Παπανδρέου ή την κυβέρνηση Σαμαρά και ο πρωθυπουργός να επιχειρούσε σε λίγες μέρες να μετατρέψει το «όχι» της πλειοψηφίας σε «ναι». Μία τέτοια απόπειρα θα είχε πυροδοτήσει απρόβλεπτες αντιδράσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα στο χάος.
Στην προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας εντάσσεται και η δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου «…βλέπουμε ομάδες, όχι παντού, να προσπαθούν να τορπιλίσουν το διάλογο με προβοκατόρικη στάση, τορπιλίζοντας, με βίαιες, πολύ συχνά, συμπεριφορές οι οποίες δεν αρμόζουν στο κίνημα. Δεν τις έχουμε δει παλαιότερα. Εμείς ήμασταν άνθρωποι των κινημάτων. Έχουμε ζήσει σε όλες τις στιγμές. Αυτά δεν υπήρχαν: Προπηλακισμοί υπουργών, προσπάθειες μάλλον, προπηλακισμού ανθρώπων που μπαίνουν σε αίθουσες για να συζητήσουν, αυτό δεν είναι κάτι το οποίο τιμά την εικόνα ενός κινήματος» (3-2-2016).
Όχι μόνο, όπως όλοι θυμούνται, είχαμε πολλές βίαιες επιθέσεις σε υπουργούς προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά είχαμε και τη θεωρητική κάλυψη πράξεων βίας (όπως το χτίσιμο πρυτάνεων στα γραφεία τους) από τον Γιώργο Κατρούγκαλο με τη φράση «η κοινωνία αποφασίζει για το τι είναι νόμιμο ή μη» (Εκπομπή Ανατροπή, 14-10-2013). Τώρα που οι ρόλοι αντιστράφηκαν και έγιναν από κατήγοροι κατηγορούμενοι, δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτε. Επιμένουν να παραποιούν την πραγματικότητα, ακόμη και για γεγονότα που δεν δέχονται καμία αμφισβήτηση.
Η «κοινωνία» γι’ αυτούς δεν είναι παρά μια μάζα που προσφέρεται για χειραγώγηση, ανάλογα με τους στόχους και τις επιδιώξεις τους. Δεν αναγνωρίζουν απέναντί τους πολίτες που αξίζουν τον σεβασμό, αλλά ανθρώπους που μπορούν εύκολα να κοροϊδέψουν. Έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα κατά το παρελθόν το λαϊκισμό και τη δημαγωγία σε ισχυρές δόσεις, αλλά αυτό που σήμερα βλέπουμε ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Στην κυβέρνηση βρίσκεται μια ομάδα που αφού μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα για να έρθει στην εξουσία, τώρα, για την κρατήσει, χρησιμοποιεί μεθόδους προπαγάνδας που παραπέμπουν στα χειρότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
20°
