Δεν πρωτοτυπώ αν θυμίσω τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Πούλησε ελπίδες στους Έλληνες πολίτες σε μια εποχή που τα κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν τον τόπο από τη μεταπολίτευση κι εξής και που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας δεν είχαν πια τίποτα να υποσχεθούν. Τα είχαν όλα εξαντλήσει τρέφοντας το τέρας του λαϊκισμού που με τη σειρά του υπήρξε γι’ αυτά εξαιρετικά ανταποδοτικό. Τους επέτρεπε να κυβερνούν σπαταλώντας όλα τα κεφάλαια της χώρας και υποθηκεύοντας το μέλλον της. Όταν αναγκάστηκαν να μην είναι φιλικά μαζί του έγινε εχθρός τους κι άλλαξε αφέντη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την πεπατημένη για την άνοδό του στην εξουσία. Αντιστεκόμενος σε όλες τις μεταρρυθμίσεις, υποστηρίζοντας αντίθετες προς το κοινό συμφέρον κινήσεις πολιτών, χαϊδεύοντας απολύτως συντεχνιακά αιτήματα και τάζοντας. Υποσχόμενος ότι η αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας ήταν ικανή να την απαλλάξει από τα δεινά της. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ιστορικός του πυρήνας τα πίστευε κιόλας. Αναφέρομαι στο στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως αυτό που προέρχεται από το ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς και του τρίτου δρόμου προς το σοσιαλισμό που λέγαμε τότε. Κορυφαίοι υπουργοί σήμερα. Είχαν υπερτιμήσει την αξία της πρόθεσης και υποτιμήσει την αξία του ρεαλιστικού σχεδίου στις παρούσες συνθήκες; Αυτό δεν ισχύει βέβαια για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μεταπήδησαν στοn ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας καλά ότι στην Ελλάδα που οικοδόμησαν η διαταγή στον Τσοβόλα να τα δώσει όλα ήταν το διαβατήριο για την εξουσία.
Όσα ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε και όσα έθρεψε τα χρόνια της αντιπολίτευσης είναι σήμερα η παγίδα του. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το τέρας του δικού του λαϊκισμού. Δεν μπορεί να τα βάλει με όσους αγγίζει η εκάστοτε μεταρρύθμιση που αναγκάζεται να υιοθετήσει. Έχουν όλοι δίκιο. Οι συγκεκριμένες κατηγορίες, η κάθε μία εγκλωβισμένη στην αίσθηση του δικού της δίκιου, αδυνατεί να υπερβεί τα στενά όριά του. Χάθηκε η υπόθεση του κοινού συμφέροντας. Θυσιάστηκε για να τρέφεται και να θεριεύει ο λαϊκισμός.
Το ίδιο κάνει και η σημερινή αντιπολίτευση. Και η μείζων και η ελάσσων. Κυρίως αυτή που σύμφωνα με τον κανόνα της εναλλαγής στη διακυβέρνηση της χώρας θα κληθεί κάποια στιγμή να κυβερνήσει και επειδή οι εποχές είναι δύσκολες να εφαρμόσει επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Τι ακριβώς κάνει σήμερα; Φτιάχνει τη δική της παγίδα; Πριμοδοτεί τις δυνάμεις του Όχι σε Όλα πληρώνοντας με το ίδιο νόμισμα τον αντίπαλο; Τι ακριβώς κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ που τον έχρισε αρχηγό της ακριβώς για το μεταρρυθμιστικό του προφίλ; Τι ακριβώς κάνει το ΠΑΣΟΚ περνώντας από το μνημονιακό στο αντιμνημονιακό βάθρο; Πού πήγε ο μεταρρυθμισμός; Έγινε παρανάλωμα για να καεί ο αντίπαλος; Και δεν κινδυνεύει έτσι να υποστεί τα ίδια εάν αναλάβει εκείνη το τιμόνι της χώρας;
Πάνε πολλά χρόνια που σκέπτομαι ότι το κλειδί για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν είναι μόνο η αποφασιστικότητα της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά πρωτίστως η ποιότητα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, κυρίως της αξιωματικής. Η χώρα θα κερδίσει με αυτήν την αντιπολίτευση που θα καταφέρει να θέσει στο επίκεντρο της πολιτικής της αντιπαράθεσης την αξία του κοινού συμφέροντος.
6°
