Στο «Breaking Bad» ένας καθηγητής στο Νέο Μεξικό το πρωί διδάσκει Χημεία και το απόγευμα πλένει αυτοκίνητα. Μία μέρα μετά τα πεντηκοστά γενέθλιά του, μαθαίνει ότι έχει δύο χρόνια ζωής. Αποφασίζει, λοιπόν, να βγάλει πραγματικά λεφτά από το μυαλό του. Στήνει εργαστήριο παρασκευής συνθετικών ναρκωτικών. Και για πρώτη φορά στη ζωή του έχει τις χούφτες του γεμάτες δολάρια. Στο τέλος της μέρας κάνει τόσο δυνατό σεξ με την κυρά του που εκείνη νομίζει ότι ήρθε άλλος άνδρας στο κρεβάτι της. Ναι, περίπου αυτό έγινε. Διότι το αγόρι μας, εκτός από χείμαρρος ερωτισμού, είναι πλέον παράνομος επιπέδου ισοβίτη. Και σκληρός – όχι μόνο εκεί που φαντάζεστε. Δεν έχει πλέον κανέναν ενδοιασμό απέναντι σε νόμους και ανθρώπινες ζωές. Τακτοποίησε και τη σχέση του με την ηθική. Πιθανότατα να της πληρώσει και διατροφή. Θα έχει ελάχιστη επαφή μαζί της και αρκετά χρήματα για να κάνει τις Ερινύες να σκάσουν. Και όλα αυτά στο πρώτο επεισόδιο, ναι; Το «Breaking Bad» σου λέει κάτι που γνωρίζεις αλλά φοβάσαι να πεις δημόσια, πόσο μάλλον και να το κάνεις. Υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο είσαι σε θέση να στείλεις τα πάντα στο διάολο, αφού και εσύ έχεις ήδη ξεκινήσει προς τα εκεί. Και έρχονται κάποιες στιγμές που λες ότι αυτό ήταν, τελείωσες. Βρίζεις, κλωτσάς μια πόρτα, αλλά έχει τελειώσει. Το χρέος σου προς την κοινωνία, την οικογένεια και τον προϋπολογισμό διαγράφεται από τη ζωή. Ή από το θάνατο. «Δεν φοβάμαι να πεθάνω. Έχω ήδη πεθάνει» λέει ο Λεονάρντο ντι Κάπριο στην «Επιστροφή». Έτσι και ο καθηγητής μας στο «Breaking Bad».
«Στη Βουλγαρία, στην Interamerican και να πάνε να γαμηθούν»... Το γράφει ο παλιός συμμαθητής, από Θεσσαλονίκη, στο Facebook. Είναι ελεύθερος επαγγελματίας, έχει μία μικρή προσωπική επιχείρηση που ασχολείται με εφαρμογές λογισμικού. Την κλείνει. Μαζί κλείνει και βιβλία. Μου λέει ότι ξεμπερδεύει με Εφορία και ΟΑΕΕ – ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να γίνει αυτό. Θα εγκατασταθεί επαγγελματικά στη Βουλγαρία και θα πουλάει υπηρεσίες στην Ελλάδα. Κανονικά θα πρέπει να στήσει υποκατάστημα στην Ελλάδα, αλλά, όπως λέει, λόγω των υπηρεσιών που παρέχει, η δουλειά γίνεται online, αν και ακόμα δεν ξέρει τι περιορισμούς θα θέσουν τα capital controls. Βουλγαρία και αυτός. Σαράντα χρόνια κυβερνήθηκε από την Αριστερά η Βουλγαρία και βούλιαξε στην καχεξία. Αλλά η Αριστερά οδηγεί στην ανάπτυξη αρκεί να κυβερνά το γείτονά σου, όχι εσένα. Και εντάξει, τα κεφάλαια και οι επιχειρήσεις πάνε και έρχονται. Μπορεί στο μέλλον να επαναπατριστούν. Συμβαίνουν αυτά στη σφαίρα της οικονομίας. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Η «Breaking Bad» διάθεση μίας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων που προσπαθούν να δημιουργήσουν καινοτομία, θέσεις εργασίας, πλούτο, ευμάρεια, καταναλωτικά ερείσματα. Είναι όλοι αυτοί που ακούν την κυβερνητική εκπρόσωπο να μιλάει για «ταξική πολιτική». Και αμέσως καταλαβαίνουν ποιοι θα βρεθούν με την πλάτη στο πάτωμα στην πάλη των τάξεων, όπως την αντιλαμβάνεται ο ιδεοληπτικός πολιτικός σχεδιασμός των κυβερνώντων. Ναι, είναι οι τύποι που έφαγαν μάτια και μυαλά σπουδάζοντας για να κάνουν λεφτά και να ζήσουν καλά στη χώρα τους. Ποιοι νομίζετε ότι κινούν την αγορά, δημιουργούν θέσεις εργασίας, κάνουν την οικονομία να λειτουργεί; Θα το κάνουν και τώρα, απλώς πληρώνοντας λιγότερους φόρους. Όμως το μεγάλο κόστος δεν είναι οικονομικό. Είναι η οργή, η αποστροφή, η απέχθεια που εκδηλώνει αυτή η γενιά των ανθρώπων για τη χώρα, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς της. Αυτό δεν αποτιμάται οικονομικά επειδή, απλώς, δεν μπορείς να το αγοράσεις με τίποτα. Διαβάζεις ότι θα πληρώσεις εφορία και εισφορές στο 60% του εισοδήματός σου. Κοιτάς στη διπλανή στήλη και καταλαβαίνεις ότι εν μέρει χρηματοδοτείς τις προσλήψεις και τα ρουσφέτια τους. Και μετά, ναι, μποτιλιαρισμένος σε ένα μπλόκο αγροτών, περιμένεις να περάσεις τον Προμαχώνα. Και παίρνεις μαζί τη φιλοπατρία και την ηθική σου, για να γίνουν όπως ήταν κάποτε οι Βουλγάρες στα μαγαζιά των Σερρών.
11°
