Με τα τρακτέρ στους δρόμους και τους αγρότες να αντιλαμβάνονται για άλλη μία φορά την επικράτεια ως ιδιόκτητο χωράφι τους, τους δανειστές στο «HILTON» να διασύρουν τη «διαπραγματευτική δυνατότητα» της κυβέρνησης και τα συνδικάτα στις πλατείες να αμφισβητούν την πολιτική ηγεμονία του Αλέξη Τσίπρα, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να αυτοψυχαναλυθεί εκ νέου αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο μίας νέας, εκ των πραγμάτων άχρηστης και στην εφαρμογή αποσταθεροποιητικής πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης. Μόνο που ποσοτικά και ποιοτικά η κατάσταση είναι περισσότερο χαώδης και ως εκ τούτου απρόβλεπτη αφού ένας ακόμη γριφώδης παράγων παρεμβαίνει. Το λεγόμενο προσφυγικό το οποίο και θα αποτελέσει την αρένα εντός της οποίας θα αναγκαστεί να διακινηθεί το μεσοπρόθεσμο και πιθανότατα το μακροπρόθεσμο μέλλον της χώρας.
Η επικοινωνιακή κίνηση να καλυφθεί το ζήτημα με την καμπάνια για την απόδοση του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης μόνον ως κλαυσίγελος αντιμετωπίζεται από τους διαχειριστές της προσφυγικής κρίσης. Για άλλη μία φορά η καλομαθημένη κοινωνία επιχειρεί διά των ταγών της, τα ΜΜΕ, την «Αυλή των Θαυμάτων» δηλαδή και τους μαθητευόμενους μάγους, να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα καλύπτοντας τον πραγματικό κονιορτό κάτω από το κόκκινο χαλί. Μόνο που η πραγματικότητα βοά και οι συνέπειες γίνονται ορατές ενώ τα αποτελέσματα αυτής της απίστευτης ελαφρότητας που χαρακτηρίζει τους μηχανισμούς διαχείρισης του προβλήματος, στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες, πολύ σύντομα θα αναδυθούν.
Αν, υποθετικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επεξεργαζόταν ένα σχέδιο ανάφλεξης και διύλισης της ΕΕ, σε συνεργασία με όλους εκείνους που εξ αρχής υπονόμευσαν το ευρωπαϊκό όραμα, αγγλοσαξονικό τόξο, πρώην Ανατολικές χώρες, βαθύ Ισλάμ, αναδυόμενες αγορές κ.λπ., δεν θα μπορούσε να ανακαλύψει καλύτερο εργαλείο από εκείνο του Προσφυγικού Ζητήματος με επίκεντρο τη Συρία. Η απόφαση του Κρεμλίνου για μία μεσο-μακροπρόθεσμη επέμβαση στο θέατρο πολέμου της Εγγύς Ανατολής άλλαξε εντός τριών μόλις μηνών την εικόνα επί του εδάφους αλλά και τους συσχετισμούς από τους οποίους εξαρτάται το σχέδιο διαμόρφωσης του νέου Χάρτη στη Μέση Ανατολή εκατό χρόνια μετά την τεχνητή χάραξη των συνόρων από τους Αγγλογάλλους μεσούσης της πολεμικής σύρραξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αν η γενεσιουργός αιτία του Προσφυγικού Ζητήματος είναι ο πόλεμος στη Συρία και το Ιράκ, η παρέμβαση της Ρωσίας άλλαξε πλήρως τα δεδομένα του και έθεσε τα βασικά θεμέλια της επέκτασής του. Μέσα σε τρεις μήνες το καθεστώς Μπάαθ της Δαμασκού υπό τον Άσαντ από μέρος του προβλήματος καθίσταται μέρος της λύσης, ο ιρανικός παράγων εξελίσσεται σε βασικό εργαλείο στρατιωτικής επικράτησης επί του εδάφους, το κουρδικό στοιχείο αναδεικνύεται σε αδιαμφισβήτητο παράγοντα της τελικής λύσης, η Τουρκία εντάσσεται στο πρόβλημα και όχι στη λύση του ενώ η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη μεταναστευτική ροή από τη δεκαετία του ’30 σε παγκόσμια κλίμακα. Δηλαδή το σύνολο του Μεσαίου Χώρου του πλανήτη, η Ευρασία απ’ άκρη σ’ άκρη βρίσκεται σε κρίση αποσταθεροποίησης σε μία ιστορική συνάρτηση με μία βαθιά οικονομική ανεπάρκεια. Η παγκόσμια ρευστότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη των επενδυτικών δυνατοτήτων. Οι διεθνείς αγορές βαλτώνουν, το εμπόριο μειώνεται, οι διεθνείς μεταφορές, ιδιαιτέρως οι θαλάσσιες, συμπιέζονται, το ενεργειακό ισοζύγιο είναι αρνητικό, προσφορές για κέρδη δεν υφίστανται, το παγκόσμιο ΑΕΠ είτε μειώνεται ή στην καλύτερη περίπτωση παραμένει στατικό. Κατά τον γκουρού οικονομολόγο Πικετί, το σύστημα οδηγείται σε πόλεμο. Κατά τους ερμηνευτές του το παγκόσμιο σύστημα οδηγείται σε βίαιη αναπροσαρμογή με επαναχάραξη στρατηγικών οικονομικών ζωνών στη βάση τριών παραγόντων: την ενέργεια, τα σπάνια ορυκτά για τις νέες τεχνολογίες, τους υδάτινους πόρους. Το μεταναστευτικό είναι αναντίρρητα η πρώτη ορατή επίπτωση αυτής της βίαιης αναπροσαρμογής.
Η Ευρώπη ούτε ήταν ούτε και είναι ικανή να διαχειριστεί μία τέτοιας εμβέλειας πρόκληση. Για το λόγο αυτό εγκλωβίζεται στις συνέπειες του Νόμου του Μέρφι. Μία ρωσική βόμβα στο Χαλέπι ταρακουνά το θρόνο της Μέρκελ στο Βερολίνο και μία σύλληψη Βόσνιου τζιχαντιστή στον Έβρο προκαλεί πολιτικό σεισμό στη ναρκωμένη Στοκχόλμη. Ένας Βέλγος τζιχαντιστής είναι αρκετός για να συμπαρασύρει στην αναξιοπιστία το σύνολο του γαλλικού πολιτικού συστήματος. Η υποτιθέμενη σεξουαλική κακοποίηση μιας νεαρής Γερμανορωσίδας στην Κολωνία από ένα μελαμψό Βορειοαφρικανό θέτει σε τροχιά συναγερμού την Πολωνία, τη Βαλτική, την Ουγγαρία και τα Δυτικά Βαλκάνια, που εισήλθαν στην Ε.Ε. όχι για να συμμετέχουν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αλλά για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ λόγω ρωσικού κινδύνου. Για δεύτερη συνεχή εβδομάδα ο Γεδεών Ράχμαν των «Financial Times» θέτει το ζήτημα της ορατής πλέον αυτοδιάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί και ό,τι του λένε. Το προσδιορίζει και χρονικά. Όχι σε δεκαετίες, όχι σε χρόνια, αλλά πολύ συντομότερα. Η νέα ιδιοκτησία της εφημερίδας είναι ινδικής προέλευσης. Το Νέο Δελχί και η Βομβάη και η Σιγκαπούρη είναι πιο σημαντικά, από οικονομική άποψη, hot spots από το City του Λονδίνου.
Στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται σε έναν όρο. Το σύνδρομο του αλαφροΐσκιωτου. Κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις από την πολιορκία του Χαλεπίου, όπου οι κυβερνητικοί με τους Ρώσους εγκλωβίζουν 1 εκατομμύριο κατοίκους. Θα τους αφήσουν περάσματα για να εγκαταλείψουν την περιοχή. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Ήδη διακόσιες χιλιάδες από αυτούς τους έντρομους ανθρώπους επιχειρούν να μετακινηθούν προς την Τρίπολη του Λιβάνου και από εκεί με κάθε μέσον προς την Τουρκία. Σε λίγες εβδομάδες η λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση στη Δυτική Συρία θα έχει στρατηγικά ηττηθεί. Οι σιιτικές πολιτοφυλακές από τον Λίβανο και το Ιράκ θα έχουν ανακαταλάβει τα βασικά σταυροδρόμια στο θέατρο πολέμου. Μετά θα αρχίσει η επίθεση κατά του Ισλαμικού Κράτους στα ανατολικά. Οι τακτικές των ΗΠΑ, των Γάλλων και των Βρετανών θα αποδειχθούν αναποτελεσματικές. Θα ξεκινήσει ένα νέο κύμα προσφύγων από τις περιοχές της Κεντρικής Συρίας και του Κεντρικού Ιράκ.
Στο Σχιστό, τον πρώην σκουπιδότοπο, θα στηθεί από τον Καμμένο το στρατόπεδο των 10.000 ανθρώπων. Έτσι ομολογούν οι κυβερνήτες. Στη Σίνδο άλλο ένα. Στην Τουρκία αναμένουν τη σειρά τους 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στις ακτές του Λιβάνου συνωστίζονται 1 εκατομμύριο ψυχές. Άλλοι τόσοι στην Ιορδανία. Στην Ευρώπη ανθίσταται μόνον η Άγγελα Μέρκελ με το βλέμμα στραμμένο προς την επόμενη εκλογή του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Στη Γαλλία προετοιμάζεται μία συνταγματική αναθεώρηση η οποία αποτελεί ύβρη για τη Γαλλική Δημοκρατία. Ο εκ Λουξεμβούργου Γιούνκερ προετοιμάζει ζώνη αναχαίτισης των προσφύγων στο Σαντζάκι, το Κόσσοβο και την ΠΓΔΜ και αν πέσει αυτή η γραμμή, τότε έχουν τη Βοσνία. Η Ευρώπη τρέμει και στα Βαλκάνια στήνεται σκηνικό αποσταθεροποίησης, όπως μεταξύ του 1910-1914. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Γερμανούς, Αυστριακούς, Γάλλους, Βρετανούς και Ρώσους, ο καθένας με τους συμμάχους του επί του εδάφους. Όπως και τότε η πίεση προερχόταν από την Εγγύς Ανατολή και τη Μαχρέμπ, τη Λιβύη και το Μαρόκο αλλά και την Αίγυπτο. Τότε μιλούσαν για «Σιδηροδρόμους» από τη Βιέννη στη Μοσούλη. Τώρα μιλούν για αγωγούς από την Κασπία και τη Μοσούλη, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια προς δυσμάς. Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά ή απλώς «υπνοβατούμε»;
20°
