Αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι

Σε όλη την Ευρώπη απασχολείται το 2,5-3% του πληθυσμού σε αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες και αποδίδει το 10-12% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Στη χώρα μας έχουμε συμμετοχή 14,5% του συνολικού πληθυσμού (πλασματικό νούμερο) με τη χαμηλή απόδοση του 5,6 % στο ΑΕΠ μας. Με τόσο μεγάλο ποσοστό δηλωμένων αγροτών και πενιχρά αποτελέσματα στην παραγωγή, πρέπει κάποτε να διερευνήσουμε τους λόγους που υπάρχει το φαινόμενο.

Οι σημερινοί κυβερνώντες, που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη νοοτροπία που διαμόρφωσαν στον αγροτικό πληθυσμό, με τη λαϊκίστικη αντιπολίτευσή τους, τώρα «λούζονται» τα αποτελέσματα και εσχάτως ανακάλυψαν πως το 88% των αγροτών δεν πληρώνει φόρους γιατί δηλώνει εισόδημα 5 χιλιάδες ευρώ (δηλώσεις υπουργού). Κανείς δεν λέει ξεκάθαρα στους αγρότες πως είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, πως αναλαμβάνουν το ρίσκο, ότι η παραγωγική δουλειά τους υπόκειται στους νόμους της ελεύθερης αγοράς, ότι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Τα επαναστατικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα έγιναν υπουργοί κοιτούν με δέος τους αγρότες που, τι θέλουν; Να μην πληρώνουν φόρους, να συνεχίσουν να λαμβάνουν συντάξεις όπως τις προηγούμενες δεκαετίες που δεν πλήρωναν εισφορές και δήλωναν τη γυναίκα τους αγρότισσα και τα παιδιά τους στον ΟΓΑ για να έχουν τζαμπατζάν συντάξεις και υγειονομική περίθαλψη, να λαμβάνουν επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις και προστατευόμενες τιμές στα προϊόντα τους. Όσον αφορά το τελευταίο, όχι πως αυτό δεν είναι σωστό σε ένα βαθμό και σε ένα επάγγελμα που υπόκειται στις συνθήκες της φύσης (καταστροφές από τον καιρό, φυτικές αρρώστιες κτλ.), αλλά είχαμε πλέον ξεπεράσει κάθε όριο αυθαιρεσίας και προστατευτισμού.

Η επικρατούσα λαϊκίστικη νοοτροπία που τους χάιδευε και την εφάρμοσαν με προθυμία όλες οι δεξιές κυβερνήσεις (όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά), αλλά κυρίως εξέθρεψε η αριστερή αντιπολίτευση, στην πραγματικότητα υποβάθμισε την αγροτική παραγωγή σε καχεκτικότητα. Ο κατακερματισμός του επαγγέλματος με εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες που διαθέτουν ελάχιστα καλλιεργήσιμα στρέμματα, που άνευ επιχορηγήσεων και χαριστικών προνομίων δεν έχουν λόγο ύπαρξης και βιωσιμότητας, δεν είναι η διαπίστωση και η αλήθεια που θα ακούσεις από τα στόματα των πολιτικών.

Η ενασχόληση ενός τεράστιου μέρους του ελληνικού πληθυσμού με τις αγροτικές εργασίες είναι η μεγάλη στρέβλωση, το μεγάλο δομικό έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας. Με μέσο μέγεθος εκμετάλλευσης 48 στρέμματα, που είναι το χαμηλότερο στην Ε.Ε., ο πολυτεμαχισμένος γεωργικός κλήρος στην Ελλάδα αυξάνει το κόστος παραγωγής, δεδομένου ότι το 60% της αγροτικής γης ενοικιάζεται από ιδιοκτήτες που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο. Αντίστοιχα στην Αυστρία η μέση εκμετάλλευση είναι 190 στρέμματα, στη Γαλλία 520, στη Δανία 590.

Ενδεικτικά στην αμπελοπαραγωγό Κορινθία ο μέσος εξαγωγικός αμπελώνας είναι κάτω από 30 στρέμματα, ενώ ο ανταγωνισμός επί παραδείγματι στην Ισπανία έχει περισσότερα από 1.000 στρέμματα έκαστος. Τελικά πόσοι είναι οι αγρότες στη χώρα; Ακριβώς κανείς δεν γνωρίζει. Μία απογραφή τούς εμφάνιζε ως 813.000 αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε 300.000 ενεργοί. Οι υπόλοιποι είναι είτε άνθρωποι της πόλης με ένα στρέμμα στο χωριό του παππού, είτε επιτήδειοι που τσιμπάνε τη χαριστική σύνταξη του ΟΓΑ που αποκτούσαν (παλαιότερα επί δεκαετίες) άνευ καταβολών.

Επιπλέον σε σχέση με τις ευρωπαϊκές χώρες, που το επάγγελμα του αγρότη απαιτεί τουλάχιστον ανώτερες σπουδές γεωπονίας (στη Δανία δεν παίρνεις άδεια ασκήσεως επαγγέλματος αν δεν φοιτήσεις τρία χρόνια σε εξειδικευμένο πανεπιστήμιο), το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο αντανακλά τα τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά μας και τους λόγους που τόσο εύκολα «πουλιέται» ο λαϊκισμός στον αγροτικό πληθυσμό αφού: ποσοστό 14,3% δεν έχει απολυτήριο δημοτικού, 69,5% είναι απόφοιτοι δημοτικού,15% είναι απόφοιτοι γυμνασίου και λυκείου και μόλις 1,2% είναι απόφοιτοι ΑΕΙ ή ΤΕΙ.

Η διαφθορά των συνεταιρισμών που δημιουργήθηκαν ως κομματικά μαγαζιά, καθόλου δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους και απλά διαιωνίζουν τη ρεμούλα, τις προσλήψεις, τον κρατισμό με συνενόχους τα μέλη των τοπικών κοινωνιών. Οι άστοχες καλλιέργειες με αποκορύφωμα το βαμβάκι που ήταν επί δεκαετίες μία εμμονή με σαφέστατο στόχο τις επιδοτήσεις, όχι μόνο εξάντλησε τους υδροφόρους ορίζοντες με δραματικές επιπτώσεις στο οικοσύστημα, αλλά έθρεψε γενιές αγροτών που πίστεψαν πως είναι προστατευόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι παραγωγικοί επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται να αναπτύξουν τη δουλειά τους με καινοτομία και ανταγωνιστικότητα.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι λογικό ακόμη και στη σημερινή Ελλάδα της επτάχρονης κρίσης με το ενάμισι εκ. ανέργους, να υπάρχουν αγρότες που ποτέ δεν πλήρωσαν άμεσους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές και να θεωρούν κεκτημένο δικαίωμά τους να συνεχίσουν να μην πληρώνουν. Έτσι έμαθαν, έτσι συνήθισαν, έτσι τους υπόσχονταν, έτσι θεωρούν πως είναι το λογικό και φυσιολογικό. Ας τους κοιτάξουν τώρα οι Συριζαίοι που κυβερνούν, ας ακούσουν τις διεκδικήσεις τους και ας τολμήσουν να συλλάβουν το μέγεθος των απαιτήσεών τους.

Αυτοί είναι οι αρχιτέκτονες του λαϊκισμού γιατί αυτοί δημιούργησαν την άβυσσο που θέλει τώρα να καταπιεί την αριστερή κυβέρνησή τους και κινδυνεύουν από τους χαϊδευμένους αγρότες, που τους έταξαν προεκλογικά όλη την γκάμα των λαϊκίστικων προνομίων και υποσχέσεων, να αντικρίσουν τη νέμεσή τους.